Είναι γεγονός ότι η ελληνική οικονομία δεν έχει επουλώσει στο βαθμό που θα έπρεπε τις πληγές της ώστε να αντέξει μόνη στο σκληρό και αδυσώπητο περιβάλλον των αγορών. Είναι αλήθεια αυτό που είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ότι αν στην άλλη άκρη του πλανήτη κάποιος από τους συντελεστές του παγκόσμιου οικονομικού κλίματος φτερνισθεί, η Ελλάδα θα πάθει πνευμονία. Με τον τρόπο αυτό ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ήθελε να καταστήσει σαφές ότι η ελληνική οικονομία είναι ακόμη ευάλωτη σε κάθε αρνητική εξέλιξη. Αντίθετα δεν συμβαίνει το ίδιο με ό,τι θετικό συμβαίνει παγκοσμίως. Και αυτό φάνηκε στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που έδειξαν ότι η Ελλάδα την προηγούμενη χρονιά, το 2017, είχε αναιμική ανάπτυξη της τάξεως του 1,4%, απέχοντας αρκετά από τις αρχικές προβλέψεις της κυβέρνησης για 2,7% και τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, μέχρι πριν λίγους μήνες, ότι στην ανάπτυξη της χώρας μπροστά θα είναι ο αριθμός 2.
Συνεπώς η λογική, κατά τους δανειστές, τον Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, αλλά και πολλούς και σοβαρούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της Ευρώπης, λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να συμφωνήσει μια πιστοληπτική γραμμή στήριξης ώστε να μπορέσει με ασφάλεια να αντλεί χρήματα όταν οι συνθήκες στην αγορά δεν θα της το επιτρέπουν.
Αυτό, είπαμε, ισχύει σύμφωνα με τη λογική. Όλοι αυτοί όμως οι πολιτικοί και οικονομικοί συντελεστές δεν έχουν λάβει υπ’ όψιν τους ένα σημαντικό δεδομένο που αλλάζει τα πάντα: Τον παράγοντα Τσίπρα και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τόσο ο κ. Τσίπρας, όσο και η κυβέρνησή του σε κάθε τόνο διατυμπανίζουν ότι τον Αύγουστο θα έχουμε μια «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια. Δεν συζητούν καν για πιστοληπτική γραμμή στήριξης και επιτίθενται σε όποιον την υποστηρίζει με το επιχείρημα ότι θέλει να διατηρήσει το καθεστώς των μνημονίων στην Ελλάδα.
Και πράγματι, μια πιστοληπτική γραμμή στήριξης θα σήμαινε συνέχιση της εποπτείας και λήψη, ενδεχομένως, και πρόσθετων μέτρων. Μη ξεχνάμε, ότι το 2014 που η κυβέρνηση Σαμαρά προωθούσε μια τέτοια ιδέα είχε συνταχθεί το περίφημο mail Χαρδούβελη το οποίο προέβλεπε πρόσθετα μέτρα περίπου 1 δις ευρώ. Στην τριετία που μεσολάβησε, βέβαια, το 1 δις ευρώ μοιάζει με πασατέμπο, μπροστά σε αυτά που, τελικά πληρώσαμε και χρεωθήκαμε, λόγω της εθνικά υπερήφανης πολιτικής των Τσίπρα – Βαρουφάκη.
Ο λαός όμως δεν αντέχει άλλα μέτρα. Και φυσικά, η κυβέρνηση δεν θα τολμούσε καν να τα προτείνει.
Συνεπώς η λύση της «καθαρής εξόδου» που προτείνει, είναι πολιτικά για τον κ. Τσίπρα η μόνη διέξοδος. Πολύ περισσότερο αφού μόνο «καθαρή» δεν θα είναι αυτή η έξοδος, μιας και ήδη έχει ψηφίσει μια σειρά από μέτρα για περικοπές στις συντάξεις και αύξησης στη φορολογία, που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται από 1η Ιανουαρίου 2019. Παράλληλα με τα μέτρα που έχει λάβει ο κ. Τσίπρας έχει υποθηκεύσει το μέλλον των Ελλήνων μέχρι 4ης γενεάς, δηλαδή για τα υπόλοιπα 99 χρόνια. Και φυσικά μη ξεχνάμε ότι έχει δεσμεύει την Ελλάδα με τη δημιουργία πλεονασμάτων 3,5% για την επόμενη 5ετία, ενώ στο μεσοπρόθεσμο πριν από ένα χρόνο ελήφθησαν πρόσθετα μέτρα 5,2 δις ευρώ.
Αν λοιπόν όλα αυτά δεν συναποτελούν ένα τέταρτο μνημόνιο, τότε έχουμε χάσει την έννοια της λογικής.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι «ακόμα και αν η Ελλάδα έμπαινε σε πιστοληπτική γραμμή στήριξης οι αγορές θα έδειχναν εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση Τσίπρα;».
Η απάντηση φυσικά και είναι αρνητική. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η πιστοληπτική γραμμή στήριξης, αλλά τα αναπτυξιακά μέτρα που θα λάβει η κυβέρνηση που θα διοικεί τη χώρα μετά από την 18η Αυγούστου 2018, οπότε λήγει, τυπικά, το 3ο μνημόνιο. Γιατί η οικονομία θέλει μια κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που θα εξαλείψει σε μεγάλο βαθμό όλους εκείνους τους παράγοντες που εμποδίζουν την προσέλκυση επενδύσεων και κυρίως την υψηλή φορολογία, τη γραφειοκρατία και τις υψηλές εισφορές. Είναι στοιχεία που βάζουν φρένο σε κάθε σκέψη για επενδύσεις καθώς μειώνουν το κέρδος στις επιχειρήσεις και αυξάνουν τις μίζες και τη διαφθορά, ενώ δίνουν και κίνητρα για φοροδιαφυγή και για εισφοροδιαγυγή, δηλαδή για να κλέψει κανείς το κράτος, που σημαίνει, μείωση εσόδων.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι υπέρ της ενίσχυσης του κράτους και οι μειώσεις στη φορολογία και στις εισφορές, οι παροχές κινήτρων για κέρδη στις επιχειρήσεις και η πάταξη της γραφειοκρατίας (δηλαδή του ελέγχου του κράτους) είναι ξένες προς την ιδεολογία και τη φιλοσοφία της.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια άλλη κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ένα άλλο μείγμα πολιτικής, που θα προσφέρει αναπτυξιακές ευκαιρίες. Δεν έχει ανάγκη από νέα επιστασία, αλλά από απελευθέρωση της οικονομίας της, η οποία θα απελευθερώσει και τις μεγάλες ικανότητες των Ελλήνων.
Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι αν θα υπάρξει καθαρή έξοδος ή πιστοληπτική γραμμή στήριξης, αλλά ποια κυβέρνηση θα έχει η Ελλάδα. Και η χώρα χρειάζεται μια καθαρά φιλελεύθερη κυβέρνηση που θα εφαρμόσει αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας, χωρίς βέβαια να πληγούν τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Το δίλημμα λοιπόν για την Ελλάδα δεν είναι αν θα έχει «καθαρή έξοδο» ή όχι, αλλά ποια κυβέρνηση θα έχει για να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση. Γιατί μόνο η έξοδος από το μνημόνιο δεν αρκεί. Το δίλημμα που θέτει ο κ. Τσίπρας είναι πλαστό και μόνο για εσωτερική πολιτική κατανάλωση και η ΝΔ δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα.
