Στις παρέες, στα καφενεία, στους δρόμους το κυπριακό ξαναέγινε μέρος της καθημερινής προσδοκίας ώστε να φτάσουμε σε θετικό αποτέλεσμα μέσα από τις συνομιλίες Αναστασιάδη-Ακιντζί. Αυτή η εξέλιξη συνέβαλε αποφασιστικά στο να αλλάξει η ιδιωτική και δημόσια ατζέντα. Κόμματα, δήμοι, κοινότητες, κινήσεις, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών προωθούν το δημόσιο διάλογο και προβάλλουν τη σημασία μιας στρατηγικού τύπου μεταβολής. Οι δραστηριότητες αυτές σε διάφορα επίπεδα (είτε στην κατεχόμενη Κύπρο, είτε στις ελεύθερες περιοχές) έχουν πλέον μαζικό χαρακτήρα σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα, υπάρχει μια ισχυρή συμμετοχή των πολιτών, υπάρχει διάθεση και πίστη.
Αυτό που αλλάζει το ρυθμό των πραγμάτων είναι η πρωτοβουλία των πολιτών, η συμμετοχή, η διεκδίκηση, η δράση. Μια συμφωνία απαιτεί ισχυρή βούληση σε πολιτικό επίπεδο. Κάθε πρακτικό βήμα για να πάρει γρήγορα σάρκα και οστά σε μια συνολική συμφωνία απαιτεί συμμετοχή των πολιτών και αυτό με τη σειρά του δείχνει το δρόμο στους ηγέτες και, έτσι, κατά ένα τρόπο «καθοδηγεί» εξελίξεις και στηρίζει τους ηγέτες για το επόμενο βήμα.
Οι πρωτοβουλίες που βλέπουν μπροστά, που επιχειρούν να αλλάξουν την ακινησία, συναντούν τις επιθυμίες της πλειοψηφίας των ε/κ, τυγχάνουν μαζικής υποστήριξης. Οι πρωτοβουλίες που ενώνουν τους πολίτες προσθέτουν μαζικότητα και ποιότητα σε μια διεκδίκηση.
Το δίλημμα είναι μπροστά μας. Είμαστε στο περιθώριο των εξελίξεων (κατοχή, διαίρεση, ανεργία, υποαπασχόληση, κρίση). Χρειάζεται να ξαναμπούμε στο δρόμο που επιδιώκει κάθε σύγχρονο κράτος, συνεπώς μια Κύπρος ενωμένη, σε συνθήκες ασφαλείας και ανάπτυξης. Χρεαζόμαστε αλλαγή πορείας και αυτό μόνο η επίλυση του κυπριακού προσφέρει. Η κοινή γνώμη βλέπει και ελπίζει. Αυτή η ανατρεπτική διάθεση διαθέτει μια σταθερή βάση: τη δύναμη που προκύπτει από την πίστη να επανεφεύρουμε την Κύπρο!
