γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η λαϊκίστικη ιδεολογία, στην προσπάθεια θώπευσης των πολιτών ξεσκεπάζεται για πολλοστή φορά.
Πρόσφατα στο Economist ο Αλέξης δήλωσε με έμφαση πως “η πολιτική που έχει σαν βασικό άξονα τη μείωση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων δεν ήταν αποτελεσματική”. Εσχάτως η περιθωριοποίηση του συνεπούς μαρξιστή οικονομολόγου Τσακαλώτου, η υπερφορολόγηση του οποίου θύμιζε την κολεκτιβοποίηση του Στάλιν, διεκδικώντας περισσότερους φόρους, (communality 3/8/20), είναι χαρακτηριστική της γραμμής του Αλέξη. Θεωρούσαν ότι φορολογούσαν κουλάκους.
Η ταξική πολιτική του Αλέξη που ο αφελής Φίλης καυτηρίασε στερείται ηθικών φραγμών. Ο συνειδητός αφανισμός των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ήταν το μότο τους με τη φορολογία στο 29%, την προκαταβολή 100% και το περίφημο ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου.
Στο ίδιο μήκος των οικονομικών συμπληγάδων και η σκιώδης υπουργός οικονομίας του Αλέξη. Το ξεπουπούλιασμα του μαξιλαριού η πρώτη της παρέμβαση. Εκείνου που χτίστηκε στην εξαθλίωση της επιχειρηματικότητας και της μεσαίας τάξης. Οι φόροι να είναι καλά όπως τους βιώσαμε, βαπτισμένοι ανά περίπτωση∙ ψηφιακοί, οικολογικοί, περιουσίας, αλληλεγγύης, εισοδήματος, προκαταβολής, κερδών, μερισμάτων, τηλεόρασης, ποτών, τσιγάρων, διανυκτέρευσης, καυσίμων, τροφίμων και πόσοι ακόμη προοδευτικοί. Και δεν τους φτάνουν.
Η υποκρισία τους επαναλαμβάνεται τώρα στο νέο πτωχευτικό νόμο. Από την περίφημη σεισάχθεια και το “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”, είχαν οδηγηθεί στην ανακάλυψη του κοινωνικού χαρακτήρα των πλειστηριασμών. Μια επίσκεψη στην eauction.gr αρκεί. Ο σύντροφος Λαφαζάνης τους ξεμπροστιάζει επιδεικτικά.
Ενώ λοιπόν στο σημερινό καθεστώς ο πολίτης χάνει τα πάντα κουβαλώντας τα χρέη του για πάντα, ακόμη και τα παιδιά του, με το νέο πτωχευτικό νόμο ενώ ο πολίτης ρευστοποιεί τα πάντα, τα χρέη διαγράφονται και μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή καθαρός βαρών. Αλλά για τον Αλέξη το νόημα της δεύτερης ευκαιρίας σχετίζεται με τη διαχειριστική εργαλειοποίηση των πολιτών. Θέλουν τους πολίτες εγκλωβισμένους και δέσμιους στις ατέρμονες ρυθμίσεις επί ρυθμίσεων, σε μια εσκεμμένη πολυπλοκότητα και απροσδιοριστία απέλπιδας ελπίδας. Σε ένα κυκεώνα επιδομάτων και συσσιτίων.
Έτσι αντιλαμβάνονται το νοικοκύρεμα και τη δημοσιονομική πειθαρχεία. Η λογική του πατερούλη, αναβαπτισμένη στα πελατειακά χαρακτηριστικά του πατρογονικού ελληνικού κράτους, αραχνογραφεί συνειδητά και υποκριτικά στους πονεμένους πολίτες την εξάρτηση, το υποτιθέμενο δωρεάν χρήμα, την ασυνέπεια και αναξιοπιστία ως οικονομικό και κοινωνικό ήθος. Ο λογαριασμός βέβαια πηγαίνει στους ψηφοφόρους του μέλλοντος που δεν έχουν φωνή στο σήμερα, οπότε τιμή και δόξα στην Αριστερά. Φυσικά ούτε λέξη για τους 25.000 πλειστηριασμούς που έγιναν επί των ημερών τους. Για το ηθικό πλεονέκτημα εκείνοι ήταν μόνο στην Εκάλη.
