Σύμφωνα με τα αποφθεύγματά τους, οι Έλληνες είναι θύματα του Σόιμπλε, της Λαγκάρντ, της Μέρκελ, του ΔΝΤ, των αγορών, της CIA και κάθε άλλου που δεν συμφωνεί μαζί μας να διαγράψει τα παλιά χρέη μας και να μας δώσει νέα. Υπάρχουν διεθνείς συνομωσίες από τον Σόρος και τους Εβραίους με σατανικά σχέδια να μας πάρουν τα νησιά μας, τον υπόγειο πλούτο μας και να μας υποδουλώσουν. Όλος ο κόσμος στην Ευρώπη και στην Αμερική μας μισούν και θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να μη βγούμε ποτέ από τη κρίση και έτσι να είμαστε εξαρτημένοι από αυτούς. Φτάσαμε στο σημείο, εμείς οι πολιτισμένοι Έλληνες, να διακωμωδούμε την αναπηρία του Σόιμπλε και να τον κάνουμε αντικείμενο χλεύης.
Για ό,τι κακό λοιπόν και ανάποδο συμβαίνει στη χώρα μας σήμερα και για ό,τι σαν κοινωνία και σαν έθνος υποφέρουμε, δεν φταίμε εμείς. Δεν έχουμε καμία ευθύνη. Φταίνε οι ξένοι. Και αν ρωτήσουμε, τότε, τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από τη κρίση, η απάντηση είναι ό,τι θα πρέπει να μας διαγράψουν, άν όχι όλο, αλλά τουλάχιστον το 50% του χρέους μας, όπως έγινε το 1953 με το γερμανικό δημόσιο χρέος, ώστε να εξακολουθήσουμε τη ζωή όπως τη ξέραμε και μη χάσουμε τίποτα από τα «κεκτημένα» που αποκτήσαμε κατά την εποχή των παχέων αγελάδων, του εύκολου δανεισμού και των Ντελόρς.
Δεν ξέρω αν πρέπει να γελάς ή να κλαις, όταν ακούς κάθε λογής ομιλητές και γραφιάδες, να συναρτούν όλα τα κακά μας με το «μνημόνιο». Για ό,τι κακό μας παρουσιάζεται, φταίει το μνημόνιο. Για την ανεργία, τη φτωχοποίηση, τη δυστυχία, τις αυτοκτονίες, τα συσίτια, όλα είναι απότοκα της εφαρμογής του Μνημονίου. Το Μνημόνιο είναι κατάρα. Είναι πανούκλα. Και όπως διάβασα σαν υπότιτλους σε μια τηλεοπτική εκπομπή, «το μνημόνιο είναι καταστρεπτικό της καθημερινότητας του πολίτη και της επιχειρηματικότητας». Αν είναι δυνατόν;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα και ας τα τοποθετήσουμε στις αληθινές τους διαστάσεις. Τι είναι Μνημόνιο; Μνημόνιο είναι μια συμφωνία. Είναι ένα πρωτόκολλο τιμής. Οι πολιτικοί, που εμείς αναδείξαμε νικητές στις εκλογές που διενεργήθηκαν, υπέγραψαν εκ μέρους μας ένα κείμενο. Μέσα σε αυτό κείμενο, αναφέρονται οι όροι που συνφωνήθηκαν και οι συμβαλλόμενοι έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να εφαρμόσουν.
Που είναι η δυσκολία να καταλάβουμε αυτή την ολοφάνερη αλήθεια; Αυτή τη ολοφάνερη πραγματικότητα; Στ’ όνομά μας, οι πολιτικοί που εκλέξαμε, έκαναν μια συμφωνία και υποσχέθηκαν, ότι θα σεβαστούμε τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν και ότι θα κάνουμε ότι χρειάζεται για να ξεπληρώσουμε το χρέος. Επομένως θα πρέπει, χωρίς διαμαρτυρίες, να τηρήσουμε αυτά που υπέγραψαν στο όνομά μας οι αντιπρόσωποί μας.
Όταν χρειάζεσαι χρήματα, και πας στη τράπεζα για να δανειστείς, η τράπεζα σε βάζει να υπογράψεις ένα χαρτί, μέσα στο οποίο αποδέχεσαι τους όρους που η τράπεζα σου δανείσει τα χρήματα. Τη διάρκεια του δανείου, το επιτόκιο, το τρόπο αποπλήρωσης, το ποσόν της δόσης. Και αν ο τραπεζίτης θεωρήσει απαραίτητο να ζητήσει και κάτι άλλο παραπάνω για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα της τράπεζας, εσύ το αποδέχεσαι και το υπογράφεις, τότε έχεις την υποχρέωση, εφόσον η τράπεζα τήρησε τις υποχρεώσεις της και σου έδωσε τα χρήματα, να τηρήσεις και εσύ τις δικές σου υποχρεώσεις.
Το Μνημόνιο αποτελείται βασικά από δύο υποσχέσεις. Μία από τα δανειστή να μας δώσει τα χρήματα και μία από εσένα να τα επιστρέψεις, σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας (μνημονίου). Ο δανειστής τήρησε τη συμφωνία και μας έδωσε τα χρήματα. Εμείς τηρήσαμε τους όρους της συμφωνίας; Κάναμε αυτά που υποσχεθήκαμε; Όχι. Τότε, γιατί παραπονιώμαστε και καταράμε και βρίζουμε; Αν λοιπόν αναλογιστούμε την εναλλακτική κατάσταση, που θα προέκυπτε αν δεν οι δανειστές δεν τηρούσαν τη δική τους υπόσχεση και δεν μας έδιναν τα χρήματα, τότε θα πρέπει να πέσουμε στα γόνατα και να τους ευχαριστήσουμε, που με το μνημόνιο μας έσωσαν από βέβαιη καταστροφή. Στη διική μας περίπτωση το μνημόνιο ήταν η σωτηρία μας. Γιατί κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει επακριβώς τις συνέπειες μιας χρεωκοπίας που θα ακολουθούσε. Πρέπει να χωνέψουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε και τη πίτα σωστή και το σκυλί χορτάτο.
Πρέπει όλοι μας, άτομα, δήμοι, κράτη, θέλουμε δεν θέλουμε, να αποδεχτούμε ότι ο καπιταλισμός έχει επικρατήσει παγκοσμίως και ως εκ τούτου είμαστε υποχρεωμένοι όλοι να ενεργούμε σύμφωνα με τους κανόνες του, τους κανόνες της «αγοράς». Δεν υπάρχει κράτος, και το πιο εύπορο, που να μην είναι χρεωμένο στις «αγορές».
Και οι κανόνες αυτοί λένε. Ότι αν αγοράσεις επί πιστώσει ένα αγαθό, σπίτι, αυτοκίνητο, βάρκα και δεν μπορείς να ξεπληρώσεις, τότε ο πιστωτής θα σου πάρει το αγαθό πίσω. Έτσι και εμείς, αγοράσαμε ευημερία με δανεικά. Δεν μπορούμε να πληρώσουμε τα δανεικά, οι δανειστές μας θα μας πάρουν πίσω την ευημερία. 1+1=2. Δανείζεσαι; Πρέπει να πληρώσεις το δάνειο. Τελεία και παύλα. Δεν φταίνε αυτοί που μας δάνεισαν τα χρήματα. Φταίμε εμείς που τα ζητήσαμε και δεν τηρήσαμε τους όρους της συμφωνίας.
Και το χειρότερο, όταν εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε τίποτα για να καλυτερέψουμε τη μοίρα μας. Εφτά χρόνια τώρα υποφέρουμε τα χείριστα και οι εκλεκτοί μας στις κυβερνήσεις μας δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για τη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, ούτε και τη κατάργηση των πιο κραυγαλέων φοροαπαλλαγών, όπως των βουλευτών. Αν δεν τους φτάνει ο μισθός, ας πάνε σε απεργία ή ας παραιτηθούν και να βρούνε κάπου αλλού καλύτερο μισθό.
Από τότε που άρχισε η κρίση ακούμε ότι θα ανοίξουν όλα τα επαγγελματα, ότι θα καταργηθεί το ωράριο εργασίας των καταστημάτων, θα αποκρατικοποιήσουμε τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, θα αξιοποιήσουμε τη δημόσια περιουσία, θα αναδιοργανώσουμε τη δημόσια διοίκηση και γενικά, ένα μακρύ κατάλογο υποχρεώσεων που υποσχεθήκαμε ότι θα κάνουμε στη συμφωνία που υπογράψαμε για να πάρουμε τα χρήματα για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Τι κάναμε για όλα αυτά; Σχεδόν τίποτα. Τότε γιατί παραπονιώμαστε; Το μνημόνιο δεν μας έφερε τη καταστροφή. Μας έσωσε και όλα αυτά που τσαμπουνάμε στα τηλεπαράθυρα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Απλά, δεν θέλουμε να χάσουμε τα «κεκτημένα» μας. Αυτά που αποκτήσαμε με τα δανεικά.
Δεν υπάρχει «πολιτική» λύση στη δική μας περίπτωση, αφού το πρόβλημά μας είναι καθαρά οικονομικό. Δανειστήκαμε χρήματα με την υποχρέωση να τα επιστρέψουμε με τον ανάλογο τόκο. Αν βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να καροϊδέψουμε τους κουτόφραγκους και να αποφύγουμε, κάνουμε τρομερό λάθος και θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά. Όχι μόνο εμείς, αλλά και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Πρέπει να σφίξουμε τα δόντια και να πάρουμε απόφαση, ότι είμαστε άρωστοι και πρέπει να πάρουμε το φάρμακο για να γιατρευτούμε. Όσο πικρό και αν είναι. Γρήγορα, γιατί ο χρόνος είναι χρήμα.
