γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Κι ενώ πλησιάζει η ημέρα της κρίσης στη Βουλή των Σκοπίων για το αν οι αντιπρόσωποι του λαού θα επικυρώσουν τη βούλησή του όπως εκφράσθηκε στο δημοψήφισμα, τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν για το αν ο κ. Ζάεφ θα βρει τους απαραίτητους βουλευτές για να επικυρώσει την Συμφωνία των Πρεσπών.
Ωστόσο κανείς δεν ασχολείται με το ποια τελικά ήταν η βούληση του λαού των Σκοπίων. Γιατί το 65% του λαού των Σκοπίων δεν πήγε να ψηφίσει αρνούμενο να επικυρώσει την Συμφωνία Ζάεφ – Τσίπρα.
Ποια είναι τελικά η βούληση του λαού των Σκοπίων; Και γιατί απορρίπτει τη Συμφωνία; Μια συμφωνία που το VMRO την αποκαλεί προδοτική και η ΝΔ και η αντιπολίτευση στην Ελλάδα τη θεωρεί απαράδεκτη…
Έχει δίκιο η κυβέρνηση Τσίπρα που κατηγορεί τη ΝΔ ότι ταυτίζεται με το VMRO;
Φυσικά, όχι. Άλλοι οι λόγοι που το VMRO απορρίπτει τη Συμφωνία και άλλοι οι λόγοι που την απορρίπτει η ΝΔ.
Η ΝΔ την απορρίπτει γιατί πιστεύει ότι η αναγνώριση «μακεδονικής» ταυτότητας και γλώσσας τελικά θα συντηρήσει τον αλυτρωτισμό. Και βέβαια έρχεται το 65% του λαού των Σκοπίων που με την αποχή του απέρριψε τη Συμφωνία να δικαιώσει τη θέση της ΝΔ.
Τι θέλει όμως το 65% των Σκοπιανών;
Είναι όλοι εκείνοι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι κακώς ο κ. Ζάεφ εγκατέλειψε την προπαγάνδα του… Σκοπιανού Μεγάλου Αλεξάνδρου και την διεκδίκηση για… απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και των λοιπόν πόλεων της ελληνικής Μακεδονίας. Με αυτήν την προπαγάνδα μεγάλωσαν με αυτήν την προπαγάνδα επιβίωσαν ως κράτος τόσα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια η Ελλάδα θεωρούσε δεδομένη την ιστορία της και δεν έκανε καμία προσπάθεια να υπερασπισθεί την κληρονομιά της. Μεμονωμένες περιπτώσεις στη δεκαετία του ’80 και του ΄90 από τον πρώην υπουργό Νίκο Μάρτη και τους δημοσιογράφους Γιάννη Βούλτεψη και Τηλέμαχο Κόκκο ή όσους σποραδικά γράφαμε ή κάναμε αφιερώματα για το Σκοπιανό, δεν αρκούσαν. Πολύ περισσότερο όταν όποιος έγραφε για το συγκεκριμένο ζήτημα κατηγορείτο για «ακροδεξιός» από τους «προοδευτικούς» της εποχής, που σήμερα κόπτονται – και σωστά- κατά της Συμφωνίας.
Ο ελληνικός λαός αντέδρασε μόνο όταν το θέμα έφτασε στο «αμήν». Και τη δεκαετία του ’90 κι εφέτος.
Η απειλή ότι αν δεν περάσει η Συμφωνία των Σκοπίων θα προκληθεί πολιτική αστάθεια στα Σκόπια, δεν είναι το μείζον. Μεγαλύτερη αστάθεια θα επικρατήσει αν η Συμφωνία των Σκοπίων περάσει και αρχίσει να εφαρμόζεται. Γιατί το 65% των Σκοπιανών που πλέον κι επισήμως και με τη «βούλα» της Ελλάδος θα αποκαλούνται «Μακεδόνες», θα αρχίσει να διεκδικεί εκείνα με τα οποία γαλουχήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Καμία συμφωνία δεν μπορεί να σταθεί σε βάθος χρόνου αν παραχαράσσει την ιστορία και τη λογική. Πώς είναι δυνατόν να αποκαλούνται κάποιοι Μακεδόνες όταν ήλθαν στη γη της Μακεδονίας 1000 χρόνια μετά τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου; Και από πότε το έθνος κάποιου λαού προσδιορίζεται από την γεωγραφική περιοχή ενώ ιστορικά συμβαίνει το αντίθετο; Και οι Λευκορώσοι κατοικούν στη περιοχή που ιστορικά ήταν η Ρουθηνία που ανήκε στο Μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, αλλά αποφάσισαν να αποκαλούνται Λευκορώσοι και η χώρα τους Λευκορωσία. Ο δε Πρόεδρός τους Λουκασένκο , ο οποίος, για την αναβίωση της λευκορωσικής ταυτότητας μετά τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας και την στρατιωτική παρέμβαση στην ανατολική Ουκρανία, έκανε αγώνα, για πρώτη φορά, το 2014 δήλωσε δημοσίως: «Δεν είμαστε Ρώσοι – είμαστε Λευκορώσοι». Και αυτό γιατί γνωρίζει καλά ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να σταθεί και κανείς λαός δεν μπορεί να αποκτήσει εθνική συνείδηση αν στηριχθεί σε ιστορικά ψεύδη. Πρέπει να αποκτήσει την δική του εθνική συνείδηση έστω κι αν αυτό πάρει χρόνια. Γιατί αν επιμείνει σε ιστορικά ψεύδη, τότε, ίσως, κάποια στιγμή εκείνοι που νιώθουν ότι πλήττονται από την παραχάραξη της ιστορίας τους, να διεκδικήσουν όσα ιστορικά δικαιούνται.
Αυτή η στιγμή για την Ελλάδα έχει φθάσει. Είναι ανάγκη ο πνευματικός κόσμος της χώρας να υπερασπισθεί την ιστορία της Ελλάδος και ξεκινήσει διεθνή εκστρατεία σε όλα τα πνευματικά ιδρύματα του κόσμου για να αποδείξει ότι το κατασκεύασμα των Σκοπίων στηρίζεται στο ψεύδος αλλά και ότι 2.500 χρόνια ιστορίας είναι περισσότερα από 100 χρόνια παραχάραξης της ιστορίας.
Η Ελλάδα για λόγους γεωστρατηγικούς πρέπει πάντοτε να επιθυμεί την ύπαρξη του κράτους των Σκοπίων. Ωστόσο πρέπει πνευματικός και πολιτικός κόσμος πρέπει να κατανοήσει ότι η υπεράσπιση της ιστορίας μας και της ταυτότητάς μας προέχει από οποιαδήποτε άλλη προτεραιότητα, πολιτική ή γεωστρατηγική. Και εφόσον οι σύμμαχοί μας κι εκείνοι επιθυμούν την διατήρηση του κράτους των Σκοπίων και την προστασία του από τις αρπακτικές ορέξεις των Αλβανών ή άλλων, καλό είναι να πεισθούν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί όσο κυριαρχεί ο αλυτρωτισμός και η παραχάραξη της ιστορίας.
Οι Σύμμαχοι, αν το θέλουν, έχουν τη δυνατότητα και την πολιτική σταθερότητα να διατηρήσουν στα Σκόπια αλλά και να μη παραδώσει η Ελλάδα «τα άγια τοις κυσί». Άλλωστε και η Αλβανία επιθυμεί να γίνει μέλος της ΕΕ. Ας ασκηθούν και προς εκείνη την πλευρά πιέσεις για να αποδεχθεί η μειονότητά της στα Σκόπια μια άλλη συμφωνία.
Ωστόσο τους πρώτους που πρέπει να πείσουμε είναι οι σύμμαχοί μας. Στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στο ΕΛΚ, στην Σοσιαλιστική ομάδα και κυρίως τους φίλους μας σε Διεθνή Πανεπιστήμια. Γιατί αν πείσουμε τον πνευματικό κόσμο τότε θα πεισθεί και ο πολιτικός κόσμος. Και ίσως αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία που μπορεί να υπάρξει για την Ελλάδα.
