γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η κρίση του 2008 και οι συνέπειές της στη χώρα εξέθρεψαν το λαϊκισμό, δημιουργώντας πολιτικά αποκόμματα και φαντασιώσεις μεγαλείου. Η κρίση αυτή υπό το πρίσμα του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού, σταδιακά δίνει τη θέση της στη νηφαλιότητα, την εντιμότητα και τον ανθρωπισμό. Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τη λαϊκή αποδοχή για το lockdown, εξαιρετικά υψηλή.
Οι πολίτες δεν αισθάνθηκαν πολιτική εγκατάλειψη ούτε αναποτελεσματικότητα, παρά κοινωνική ευαισθησία, ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, καθώς η αξία της ανθρώπινης ζωής και η ασφάλεια είναι πάνω απ’ όλα. Το ισοζύγιο άνθρωποι – οικονομία κρίνεται θετικό.
Ο σημερινός πρωθυπουργός, έχοντας την ωριμότητα να ακούει, με μεθοδικότητα και σοβαρότητα πέτυχε να διαχειριστεί την κρίση με απόλυτη επιτυχία κάνοντας τη μοιραία σύγκριση των φορέων του λαϊκισμού και εκείνων του ορθολογισμού να δείχνει εμφατικά πως η διαφορά τους δεν είναι μιας γραβάτας δρόμος.
Αυτή η εμπιστοσύνη των πολιτών στο πρόσωπο του Κυριάκου βοηθά την κυβέρνηση να σχεδιάζει την επόμενη ημέρα με περισσότερη αισιοδοξία. Επιπλέον, η πίεση της ένωσης των χωρών του νότου, το λεγόμενο Club Med, έκανε ισχυρότερο το αίτημα για αλληλεγγύη με εμφανή αποτελέσματα και ενίσχυσε περαιτέρω το προφίλ του Κυριάκου στο ιστορικό διαχειριστικό momentum της κρίσης. Η άμεση παροχή ενισχύσεων, οι πρωτοβουλίες επίλυσης των προβλημάτων χωρίς πανικό αλλά και οι παρατεταμένες περίοδοι αποπληρωμής των υποχρεώσεων δημιουργούν πιστότητα και αξιοπιστία.
Η επόμενη ημέρα βλέπει την οικονομία, την υγεία, την παιδεία και τη φύλαξη συνόρων ως προτεραιότητες άμεσες και στο βάθος αυτών πιθανά εκλογές. Άλλωστε η απλή αναλογική, ως ένα καταστροφικό σενάριο για τη χώρα πρέπει να καεί.
Είναι προφανές πως με την έλευση ενός εμβολίου δεν θα εξαφανιστούν οι πληγές της κρίσης. Η σταδιακή επιστροφή απαιτεί εγγυήσεις ασφαλείας ενώ το τεχνητό κώμα στο οποίο μπήκε η οικονομία πρέπει να κρατήσει ζωντανούς τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις. Θα απαιτηθούν επιπλέον διαρθρωτικά μέτρα ανακούφισης της κοινωνίας και της οικονομίας. Είναι βέβαιο όμως πως η ευρηματικότητα αφαίμαξης που διέπρεψε στο πρόσφατο παρελθόν, θα πρέπει να μείνει μακριά από την ιδιωτική πρωτοβουλία ούτε βέβαια να επιλεγεί η διάσωση ετοιμόρροπων γιγάντων χάριν της εργασίας ή του “ηθικού κινδύνου”.
Αποτελεσματικότερη θα είναι μια στήριξη απευθείας στις πιο ευάλωτες ομάδες και οικογένειες, παρά στην άπληστη C-Suite. Η στήριξη θα πρέπει να είναι στους εμπορεύσιμους και παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας και κύρια στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, τους μικροεργοδότες και τους αυτοαπασχολούμενους που αφορούν πλέον του 90% της ιδιωτικής οικονομίας. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της επόμενης ημέρας.
