Οι προτάσεις για το αφορολόγητο 1.000 ευρώ σε κάθε παιδί και τα μέτρα για την ένταξη 800.000 πολιτών στην «ομπρέλα» του ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος, είναι μόνο μια γεύση των μέτρων που πρόκειται να υλοποιήσει η ΝΔ όταν γίνει κυβέρνηση.
Το βέβαιο είναι ότι οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι όλες κοστολογημένες και άμεσα υλοποιήσιμες. Κι αν εύλογα διερωτηθεί κανείς γιατί δεν πράττει τα ίδια και η σημερινή κυβέρνηση, θα απαντήσουμε ότι είναι θέμα αντίληψης και ιδεοληψίας. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα δεν μπορεί να ξεφύγει από τη λογική της αυστηρής προστασίας του δημοσίου. Ούτε μπορεί να ξεφύγει από τη λογική των επιδομάτων. Θέλει έναν λαό ισοπεδωμένο που η επιβίωσή του θα εξαρτάται από το ποια και πόσα επιδόματα τα ευαρεστείται να του… προσφέρει η κυβέρνηση.
Η ΝΔ έχει ακριβώς την αντίθετη αντίληψη. Θέλει η οικονομία και η αγορά να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε οι πολίτες να μπορούν να παράγουν και να κερδίζουν, ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητες και δυνατότητες που έχει, μέσα σε ένα λειτουργικό πλαίσιο που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους και το οποίο θα διέπεται από τους ίδιους κανόνες για όλους.
Η στάση της ΝΔ είναι στάση ωριμότητας. Στη διαμόρφωσή της συνέβαλε και η ίδια η κρίση αλλά και ατυχή πειράματα επιδοματικών πολιτικών που εφαρμόσθηκαν και από την ίδια, σε διάφορες κυβερνητικές περιόδους.
Ένα από αυτά, το οποίο συνεχίζεται και σήμερα, είναι η διανομή του πλεονάσματος σε ευπαθείς ομάδας, στις οποίες παρεισφρύουν βέβαια και οι κατά καιρούς επιτήδειοι.
Η κακή αρχή όντως έγινε από την κυβέρνηση της ΝΔ – ΠΑΣΟΚ το 2014, η οποία έμμεινε προσκολλημένη σε μια λογική προηγουμένων ετών. Μέσα στην αγωνία της να δώσει χρήματα σε εκείνους που θεώρησε ότι έχει αδικήσει με τα μνημονιακά μέτρα έδωσε επιδόματα στους ενστόλους. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ακολούθησαν σε ακόμη χειρότερο μοτίβο, χρησιμοποιώντας το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα» για πολιτικούς και μόνο λόγους.
Σίγουρα θα μπορούσαν οι κυβερνήσεις που πέτυχαν υπερπλεόνασμα να λειτουργήσουν διαφορετικά και να ρίξουν τα χρήματα αυτά στην πραγματική οικονομία με στόχο την αύξηση της παραγωγής.
Σήμερα με την πολιτική των επιδομάτων το μόνο που επιτυγχάνεται είναι πρόσκαιρη αύξηση της κατανάλωσης. Δηλαδή όσοι παίρνουν το επίδομα θα το ξοδέψουν σε καταναλωτικά αγαθά, μερικές φορές –ίσως τις περισσότερες- σε προϊόντα που εισάγονται, όπως είναι οι ηλεκτρικές συσκευές (ποιος φανατικός ποδοσφαιρόφιλος δεν θα ήθελε να αγοράσει μια νέα τηλεόραση εν όψει mundial;), επηρεάζοντας, σε ένα βαθμό αρνητικά, το εμπορικό ισοζύγιο.
Τι θα μπορούσε να γίνει;
Θα μπορούσε με το περίπου 1 δις ευρώ που έχει για διάθεση στους αδυνάμους ο κ. Τσίπρας, να προχωρήσει στην ίδρυση ενός ειδικού Ταμείου Ενίσχυσης Επιχειρήσεων από Ανέργους και Μικρομεσαίους. Θα μπορούσε μάλιστα να ζητήσει από την ΕΕ και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να συμβάλλουν σε αυτό.
Το Ταμείο αυτό η διαχείριση του οποίου θα γινόταν από ανεξάρτητη τραπεζική αρχή θα χορηγούσε χαμηλότοκα δάνεια σε ανέργους ή ομάδες ανέργων που θα ήθελαν να ιδρύσουν μια επιχείρηση πάνω σε μια καινοτόμα ιδέα. Το Ταμείο θα αναλάμβανε ακόμα και τη μελέτη να κάνει, μιας και οι άνεργοι δεν έχουν πόρους. Προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση θα ήταν να προσλαμβάνει ανέργους οι οποίοι θα εκπαιδεύοντο από τον ΟΑΕΔ πάνω στις ειδικότητες που θα απαιτούσε η επιχείρηση.
Αντίστοιχο πρόγραμμα χρηματοδότησης θα μπορούσε να υπάρχει και για μικρομεσαίες επιχειρήσεις που θα ήθελαν να επεκταθούν, πάλι υπό την προϋπόθεση ότι οι νέοι εργαζόμενοι θα ήταν άνεργοι.
Με τον τρόπο αυτό θα είχαμε τα εξής οφέλη:
- Θα μειωνόταν η ανεργία και γιατί θα έμπαιναν στην αγορά νέοι επαγγελματίες αλλά και γιατί οι υπάλληλοί τους θα προήρχοντο από τους ανέργους.
- Θα περιοριζόταν η δαπάνη για επιδόματα ανεργίας
- Οι νέοι επαγγελματίες και οι νέοι εργαζόμενοι θα πλήρωναν ασφαλιστικές εισφορές.
- Οι νέες επιχειρήσεις θα είχαν έσοδα που θα φορολογούντο
- Οι υπάλληλοι, επίσης, θα είχαν έσοδα που πιθανόν θα φορολογούντο
- Με τους μισθούς που θα ελάμβαναν επαγγελματίες και εργαζόμενοι θα υπήρχε αύξηση της κατανάλωσης, άρα και νέα έσοδα από ΦΠΑ.
- Για να στηθούν οι νέες επιχειρήσεις κάποιες υπάρχουσες θα δούλευαν και θα προσέφεραν υπηρεσίες και υλικά
Όλα αυτά είναι επιπλέον έσοδα για το κράτος και κυρίως είναι κυκλοφορία του χρήματος στην αγορά και τόνωση της αισιοδοξίας και της ελπίδας ότι κάτι αλλάζει.
Το σημαντικότερο όφελος ωστόσο για τη χώρα θα ήταν το μήνυμα που θα έστελνε η κυβέρνηση ότι εγκαταλείπεται η αρρωστημένη επιδοματική πολιτική.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω αποτελούν μια πρόταση που θα μπορούσε να υιοθετήσει (βελτιωμένη σε πολλές – πολλές λεπτομέρειες από τους ειδικούς) μια κυβέρνηση που θα ήθελε να ενισχύσει τα θεμέλια της οικονομίας και όχι μια κυβέρνηση που ευκαιριακά ψάχνει για ψηφαλάκια. Κι αυτό εφ’ όσον υπάρχει ένα απρόσμενο πρωτογενές υπέρ – πλεόνασμα.
Γιατί μια φυσιολογική, μια λογική κυβέρνηση, αντί να κάνει ακόμα και αυτά που προτάθηκαν παραπάνω ή κάτι άλλο ορθότερο που πιθανόν έχει σκεφθεί κάποιος άλλος, θα έπρεπε να έχει φροντίσει ώστε η φορολόγηση των επαγγελματιών και εν γένει των πολιτών και της αγοράς να είναι τέτοια ώστε να μη προκύπτει υπερπλεόνασμα. Η ύπαρξη υπερπλεονάσματος είναι αρρώστια από την αγορά γιατί της στερεί πόρους. Χρήματα που θα έπρεπε να κινούνται και να επανεπενδύονται στοιβάζονται στα «συρτάρια» γενικού Λογιστηρίου για να διατεθούν υπό τη μορφή επιδομάτων ώστε να εξαγορασθούν συνειδήσεις και ψήφοι.
Και αν η κυβέρνηση Σαμαρά πέτυχε ένα μικρό υπερπλεόνασμα θέλοντας να δείξει ότι η οικονομία αλλάζει και το κράτος λειτουργεί μαζεύοντας φόρους, την τακτική αυτή την έκανε επιστήμη ο κ. Τσίπρας και από 1,75% που ήταν ο μνημονιακός στόχος για το υπερπλεόνασμα το 2017, αυτός το έφτασε στο 4% ήτοι στα 7,08 δις ευρώ. Χρήματα που προέρχονται από αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού και έλειψαν από την αγορά στερώντας ρευστότητα από τους επαγγελματίες, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Τώρα ετοιμάζεται να εφαρμόσει τις νέες περικοπές που ο ίδιος ψήφισε στις συντάξεις. Κανείς δεν του τις ζήτησε. Μόνος του προθυμοποιήθηκε επειδή αδυνατούσε να προχωρήσει σε άλλες μεταρρυθμίσεις, σε μείωση του κόστους λειτουργίας του δημοσίου και σε αποκρατικοποιήσεις.
Είναι ο πιο πρόθυμος πρωθυπουργός της οκταετίας των μνημονίων. Ο πρωθυπουργός της φτώχειας και των επιδομάτων. Ο πρωθυπουργός της καταστροφής της αγοράς. Αυτός που επί πρωθυπουργίας του «οι αριθμοί ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν», όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου.
Προτάσεις για να περάσουμε σε μια άλλη εποχή υπάρχουν. Μόνη προϋπόθεση μια άλλη κυβέρνηση. Κυβέρνηση ΝΔ και πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη.
