γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Μόλις η κουρτίνα τραβήχτηκε, αποκαλύφθηκε η δίψα πολλών για εξουσία. Αντιλαμβάνονται πως ηγεμονία και Αριστερά δεν συμβαδίζουν. Έτσι δια του κυνικού αμοραλισμού οι δεσμώτες, επιδιώκουν να κατακτήσουν την ελευθερία τους από τα δεσμά του αριστερισμού.
Η μεγάλη έξοδος κινείται αυθεντικά από την στοχοπροσήλωση στην αναζήτηση πολιτικού ρόλου και εξουσίας. Το τζίνι βγήκε, συμπεριφέρεται διαφορετικά και η δύναμη του σκοπού θα δώσει στο άλμα νέα προοπτική.
Η επανεκκίνηση απαιτεί θεσμοθέτηση διαφορετικής νοοτροπίας των ενδιαφερόμενων, προσιτό λεξιλόγιο και νέους τρόπους ανάγνωσης της επιτυχίας γύρω από τον σκοπό. Η άτεγκτη κρίση της ουτοπίας, κατά τον μαρξιστή φιλόσοφο Έρνστ Μπλοχ, εξοστρακίζει κάθε ταξική προσέγγιση και κάθε επαναστατική διάθεση, αντικαθιστώντας τες υπό το αφήγημα της δικαιωματιστικής συντροφικότητας.
Μια νέα μετάλλαξη προκειμένου για την πολιτική επιβίωση και την καρέκλα. Οι εικόνες και οι λέξεις αποκτούν νέο νόημα, με τη συντροφικότητα να λαμβάνει ερμαφρόδιτη ανάγνωση και τον πατριωτισμό μια διεθνιστική απόχρωση ανοικτότητας. Ένας συγκαλυμμένος νεοφιλελευθερισμός.
Καμία αρχή, καμία αριστερή ιδεολογία ή αγώνας, παρά ένας φιλελεύθερος προοδευτισμός που υπόσχεται να τα κάνει καλύτερα από το Μητσοτάκη και όχι αριστερά βέβαια. Εφοπλιστής ο ηγέτης άλλωστε, διαθέτοντας όλο το πακέτο των λευκών κολάρων και των golden boys, αντιλαμβάνεται πως για να κατακτήσει το πόπολο θα πρέπει να θέσει χαμηλότερα τον πήχη.
Η ηθική, άλλωστε , στο εφοπλιστικό πλαίσιο που έζησε δεν είναι τόσο απλή, ορθή ή λάθος, παρά εξαρτάται από τον χρόνο, τον τόπο, την κατάσταση και τις στάσεις των πολιτών. Οι τελευταίες μάλιστα είναι γνωστές από το σκίσιμο των μνημονίων και τους χορούς στο Σύνταγμα. Παρότι τα κόμματα εκπροσωπούν μια κοινωνική ανάγκη, εδώ μια εσωτερική πολιτισμική σύγκρουση αξιών υποβόσκει, ολοφάνερη πλέον μεταξύ των άμοιρων αριστερών, που πιθανά θα ακολουθήσουν την έντιμη μοίρα των Λαφαζάνηδων και των λογής εξουσιολάγνων, Παππάδων, Κουρουμπλήδων και Πολάκηδων, που οσμίζονται την εξουσία πέρα από κάθε αρχή.
Είναι φανερό πως στα κομματικά περιβάλλοντα των συνιστωσών υπάρχουν χαράδρες άρνησης, καθώς θεωρούν τόσο αριστερό το νέο τους αρχηγό, όσο ο Σώρρας των 600 δις. δολαρίων. Στη νέα προοπτική, οι πρωτομάστορες του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος, ο αναρχοαριστερός Λάμπρου ή ακόμη ο Βούτσης με τις ουτοπικές πεποιθήσεις του για τα «γυαλιά» της σύγχρονης Αριστεράς , αποτελούν βαρίδια.
Η λύτρωση είναι η προκλητή πολιτική δυσανεξία. Μια βελούδινη ρήξη βασιζόμενη στο υποθετικό ηθικό πλεονέκτημα και τις αξίες της Αριστεράς. Οι προτροπές οικειοθελούς αποχώρησης δεν λείπουν άλλωστε.
To virtu της μακιαβελικής πολιτικής ηθικής είναι εδώ.
