γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η τραγωδία δεν έχει ολοκληρωθεί. Το αντικείμενο της κάθαρσης, του τελευταίου σταδίου μιας θεατρικής σύνθεσης, είναι τα συμβάντα των καταστάσεων και βιωμάτων, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Η θεατρική ιστορική αναγκαιότητα του προοδευτικού μετώπου που εσχάτως εφηύραν απαιτεί πρώτιστα κάθαρση. Κάθαρση από το διάπυρο λαϊκισμό, τη δημαγωγία και τις πολιτικές κυνισμού και εξαπάτησης.
Στην Ελλάδα ο λαϊκισμός των κυβερνώντων ξεπέρασε κάθε προσδοκία ουτοπίας. Χάρις αυτού το 3% έγινε 36% με τα γνωστά ρήματα περί σεισάχθειας και γερμανοτσολιάδων. Οι λεονταρισμοί που επιχειρήθηκαν με το δημαγωγικό ακραίο λαϊκισμό έβλαψαν τη χώρα. Από το “Αμερικάνοι φονιάδες των λαών” και το σκίσιμο των μνημονίων, οδηγηθήκαμε ικέτες στο τρίτο μνημόνιο. Στροφή 180 μοιρών από τους βουλιμικούς για εξουσία. Κυνική εκμετάλλευση της ευπιστίας και της απελπισίας των πολιτών, στο όνομα του λαού βέβαια, με μια ανέξοδη παράτα. Έκπτωση, φτήνια και δημαγωγικός εκτροχιασμός.
Έτσι η ολιστική ανάπτυξη της φτωχοποίηση των πολιτών συναντά την παροχή ελεημοσύνης στα πλαίσια της ευφυούς ανάπτυξης. Χάριν των κυβερνώντων, αξίες και λέξεις όπως Δημοκρατία, δικαιοσύνη, πρόοδος και ευπρέπεια, αλλοτριώθηκαν πλήρως, ενώ αντίστοιχα η συναίνεση που ευαγγελίζονται, η προγραμματική βάση του δήθεν προοδευτικού μετώπου, αποτελεί εργαλείο λήθης και εξωραϊσμού της πραγματικότητας.
Η συναίνεση πρώτιστα απαιτεί ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη και συνέπεια, δηλαδή “ο λόγος υμών ναι ναι , ου ου “ όπως περιγράφει ο Ευαγγελιστής (Ματθ. 5,37), στοιχεία που απουσιάζουν από αυτό το συνονθύλευμα προσώπων. Στόχος τους είναι να διαμορφωθεί ένα συναινετικό πολιτικό υποκείμενο χωρίς πολιτικές αντιστάσεις. Μία κατασκευή πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης στα πλαίσια ενός χυλού ιδεοληπτικών δοξασιών δίκαιης, βιώσιμης, ταχύρρυθμης, ευφυούς και οτιδήποτε ανάπτυξης.
Στην πραγματικότητα κανείς, πλην των κυβερνώντων, δεν αναζητά τη συναίνεση, την επιβολή μιας συλλογικής αμνησίας. Κι αυτό διότι με το λαϊκισμό τους καλλιεργούν ανορθολογικές φοβίες προσπαθώντας να συντηρήσουν το βαθύ κράτος και τα κεκτημένα μιας εξουσίας που χάνουν. Πέρα όμως από τις καιροσκοπικές αερολογίες, το νέο πολιτικό συμβόλαιο αφορά τη βούληση για μεταρρυθμιστικές πολιτικές οι οποίες δεν θα μεταχειρίζονται το κράτος ως λάφυρο και δεν θα οδηγούν σε αμφισημία και προκατάληψη για τις αγορές, τους ξένους και τους φιλελεύθερους θεσμούς. Στοιχεία δομικής πολιτικής των κυβερνώντων, με τα οποία αναρριχήθηκαν στην εξουσία. Μόνο ως καρναβαλική λοιπόν μπορεί να χαρακτηριστεί η αναγκαιότητά τους.
