γράφει ο Νικολαος Χρ. Γκίκας
Στην πραγματικότητα ο πήχης είχε ανέβει ψηλά. Οι πρότερες αρρυθμίες της κυβέρνησης δεν πτόησαν το ηθικό της. Οι πολίτες όμως, αφού τακτοποίησαν τις υποχρεώσεις τους την πρώτη Κυριακή, καταψήφισαν την γαλάζια υπεροψία. Η αποχή ήταν χαρακτηριστική, ενώ η συμμετοχή έδειξε πρόσημο λογικής και ενσυναίσθησης. Η κυβέρνηση έλαβε τη συντριπτική πλειοψηφία των ψήφων και συνάμα το μήνυμα πως τα «δικά μας» παιδιά, ενίοτε αυθάδη και αλαζόνες, δεν είναι πάντα τα καλύτερα. Οι φαντασιώσεις νίκης και μεγαλείου βέβαια δεν έλλειψαν στην απέναντι πλευρά. Στο εκλογικό του νέου Περιφερειάρχη στα Τρίκαλα είχε συγκεντρωθεί σύμπασα η «προοδευτική» νομενκλατούρα με τους γνωστούς παρατρεχάμενους. Τα χαμόγελα έδιναν και έπαιρναν. Άπαντες εμφανίζονταν δικαιωμένοι. Η γνωστή ρήση πως «η νίκη έχει πολλούς πατέρες ενώ η ήττα είναι ορφανή» επαληθεύτηκε πλήρως. Πλείστοι άδραξαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το υποκριτικό ταλέντο τους, να καρπωθούν τη λάμψη της νίκης. Μια στίλβουσα στιγμή με φωτογραφίες και αγκαλιές, κυρίως στην πρώτη εκλεγείσα του συνδυασμού. Η υποκρισία περίσσευε. Γιατί πραγματικά θέλει θράσος απύθμενο να παριστάνεις το φίλο, να φωτογραφίζεσαι και να χαριεντίζεσαι με το νικητή, όταν έφτυνες στον κόρφο σου.
Μέχρι πρότινος η Χρύσα Ντιντή αποτελούσε το μαύρο πρόβατο για το κομματικό Πολίτμπιρο. Από σαράντα κύματα πέρασε. Παρότι έγκαιρα είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για το Δήμο Τρικκαίων, ανακοινώνοντας μάλιστα ονόματα, εντούτοις πολεμήθηκε άγρια και ανήθικα από τους συντρόφους της. Από μια ελάχιστη μονομανική μειοψηφία, που ανακάτευε καταστάσεις και εξέθετε πρόσωπα προς ίδιον όφελος. Προσκολλημένοι στην ιδεοληπτική άποψή τους για τον κόσμο, παρά αφουγκραζόμενοι τον ίδιο τον κόσμο, ραδιουργούσαν από γινάτι και μόνο. Από τον Αχιλλέα στο Γιώργο και από τη Λώρεν στον Γιάννη, σε ένα κρεσέντο εσωστρέφειας, αλληλοκατηγοριών και εξευτελισμού. Έτσι ο ένας αδιαφορούσε, ο άλλος χλεύαζε, ο τρίτος δήθεν δε ρωτήθηκε, ο δείνα αρρώστησε, δεν ήξερε και ου το καθ’ εξής τραγελαφικά, με τα γνωστά ταπεινωτικά αποτελέσματα στις δημοτικές εκλογές. Μπροστά τους ο Κ. Κρεμμύδας στέκει ογκόλιθος αξιοπρέπειας. Αντίστοιχα, κρώζοντες ραδιοφωνικοί χαμαιλέοντες, κρατούσαν απέναντί της στάση απαξιωτική, με ψεύτικα διλλήματα και μισογυνικές προτροπές.
Παρά λοιπόν την διαρκή πολεμική στο πρόσωπό της και κατ’ επέκταση στο συνδυασμό του Κουρέτα, εντούτοις δικαιώθηκε πανηγυρικά από τους πολίτες για το ήθος και την μετριοπάθειά της. Καλά θα κάνουν λοιπόν οι αμετροεπείς και αμοραλιστές σύντροφοί της να σκύψουν το κεφάλι, αλλά ποιος έχασε τη ντροπή… Εκείνη πάλι οφείλει να εργαστεί άοκνα, ώστε να δικαιώσει τους πολίτες που την πίστεψαν.
