γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Στο πρώτο τέταρτο σχεδόν του αιώνα, η πλειονότητα των ανθρώπων στη Δύση μεγαλώνει με όρους του παρόντος.
Η Generation Z μάλιστα είναι εκείνη που δεν έχει εμπειρία ζωής χωρίς το διαδίκτυο. Η πρότερη εμπειρία των γενεών ή των κοινωνικών μηχανισμών που μας οδήγησαν στην ευημερία δεν αποτελεί ούτε ανάμνηση.
Οκτωβριανή επανάσταση, παγκόσμιοι πόλεμοι, ψυχρός πόλεμος και γεωπολιτικές διευθετήσεις μέχρι πρότινος, αποτελούσαν για πολλούς «προϊστορία» σε αραχνιασμένα βιβλία, που έδωσαν τη θέση στα social, στα τιτιβίσματα, στην εικόνα και την ταχύτητα της συνήθως άχρηστης πληροφορίας. Και αν στον προηγούμενο αιώνα το αφήγημα ταλανίζονταν ανάμεσα στο ουτοπικό σοσιαλιστικό πείραμα και την ξέφραγη οικονομία της αγοράς, σήμερα μετά την ολοσχερή αποτυχία τους, ο δρόμος επιστροφής στο ρεαλισμό απαιτεί σύνεση.
Ουτοπίες και αντι-ουτοπίες, ως ιδεολογισμοί, παρά τις σωτήριες επαγγελίες τους απέτυχαν πλήρως. Ακόμη και μετά την ολοκληρωτική κατάρρευση των δικτατοριών του Σοβιετικού μπλοκ το «Τέλος της Ιστορίας» δεν ήρθε. Ο θρίαμβος της φυσικής επιστήμης και οι διεθνιστικές ιδεολογίες των κοσμικών θεολόγων της αγοράς σήμερα περισσότερο συσκοτίζουν τα πράγματα, με τις κρίσεις να είναι απανωτές, οικονομική, κοινωνική, μεταναστευτική, κλιματική, ενεργειακή, γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί. Τα πρότυπα εκδημοκρατισμού δίνουν τη θέση στη γεωπολιτική ασφάλεια και αυτή με τη σειρά της στην έλλειψη πολιτιστικής ανεκτικότητας.
Οι «αυτοκρατορικές» επιδιώξεις της εκατέρωθεν ψευδαίσθησης του ελεύθερου, έχοντας αποφασίσει μια μονομερή οικουμενική δικαιική εμβέλεια, μάλλον αυξάνουν τις ανισότητες, την κοινωνική βία και καθιστούν την απονομή δικαιοσύνης μεροληπτική. Όλοι τα θέλουν όλα, έδαφος, ομήρους και χρήμα. Για το ηθικολογικό μάρκετινγκ του δημοκρατισμού, ο πόλεμος διεκδικείται ως καλό, ακόμη και όταν οι λαοί δυστυχούν, με τις ηγεμονικές παγκόσμιες δυνάμεις να βαπτίζουν ειρηνευτικές, απελευθερωτικές, ασφάλειας ή ειδικού σκοπού τις επεμβάσεις τους.
Η γειτονιά μας συγκλονίζεται, με τον πρόσφατο πόλεμο να αποτελεί το κερασάκι. Cui bono λοιπόν από την ιδεολογική παγίδα του αναγκαστικού εκδημοκρατισμού όταν απομένουν κοινωνικά ερείπια; Cui bono όταν η ανθρώπινη ύπαρξη εξαντλείται στην βιολογία και στο στομάχι της; Η σοφία των λαών δείχνει χωρίς νόημα για το αυτονόητο. Όταν χασκογελάς αμήχανα μπροστά στο σταυρό και δεν αντιλαμβάνεσαι τη στιγμή ως ύψιστη προσφορά μεταφυσικής αγωγής, θεωρώντας τον βατήρα άρδευσης πολιτικής, κάποιο τραγικό λάθος γίνεται. Μια φώτιση τη χρειαζόμαστε. Ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας, ώστε σε κλίμα συναίνεσης να δρομολογήσουν μια σειρά ενωτικών ενεργειών που θα υπηρετούν τις ελάχιστες ανάγκες των πολιτών, οδηγώντας τη χώρα μπροστά.
