Πιστεύοντας ότι η αυτογνωσία και η αυτοκριτική, είναι συστατικά μιας περισσότερο αντικειμενικής θεώρησης των πραγμάτων, θεωρώ κρίσιμη και απαραίτητη την επικαιροποίηση, των πεπραγμένων η μη, κατά την τελευταία 20ετία, για το τι θα έπρεπε, ή τι θα μπορούσαμε και τι τελικά δεν κάναμε, για να βελτιώσουμε την κατάσταση της χώρας και των πολιτών,
Σαφέστατα, κατά τα τελευταία αυτά χρόνια έγιναν αρκετά πράγματα. Έγιναν όμως μικρά βήματα σε επιμέρους θέματα, κυρίως χωρίς σχεδιασμό και όχι οι απαραίτητες τομές, αλλά και οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, αυτές που καθαριστικά θα μπορούσαν να αλλάξουν ριζικά την εικόνα και την πορεία της χώρας, αλλά και των πολιτών……
Συγκεκριμένα…..
Α, Στον δημοσιονομικό τομέα, αν εξαιρέσουμε την περίοδο της 3ετίας 1990-1993, όπου έγινε συνειδητά για πρώτη και μοναδική φορά, προσπάθεια εξισορρόπησης των εξόδων, του Δημοσίου, ως προς τα έσοδα, με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, έκτοτε ο κανόνας αυτός εγκαταλείφτηκε….!! Αναλώθηκαν πόροι σε παροχές με δανεικά, θεωρώντας ότι ήταν η πιο συμφέρουσα πολιτική επιλογή, από το να λες την αλήθεια
- Τα έξοδα πολλαπλασιάστηκαν, ενώ τα έσοδα αντιθέτως κινήθηκαν στην διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση.
- Η φοροδιαφυγή παραμένει στο απυρόβλητο και ουδείς να έχει την πρόθεση, μέχρι και σήμερα να ασχοληθεί σοβαρά, με την ριζική και εκ βάθρων σύνταξη ενός φορολογικού νόμου, απλού , κατανοητού, δίκαια αναλογικού
Αυτά βέβαια δεν είναι ο μοναδικός λόγος διόγκωσης του χρέους. Υπήρξαν πλειάδα άλλων λόγων που συνέβαλλαν σε αυτό, που δεν μπορέσαμε, ή δεν θέλαμε, ή τέλος δεν μας ενδιέφερε να ενεργήσουμε, για να τα ελέγξουμε, όπως
- Όλα τα δημόσια έργα, υπερκοστολογούντο και όχι αυθαιρέτως, αλλά με βάσει τον τιμοκατάλογο του Υπουργείου Δημοσίων Έργων…..!!! Οι κατασκευαστικές εταιρείες που διέθεταν ικανή ρευστότητα, παρείχαν έκπτωση μέχρι και 70%, επί του αρχικού προϋπολογισμού και αφού εξασφάλιζαν το έργο, αναθεωρούσαν τελικά τον προϋπολογισμό προς τα πάνω, Το τελικό λοιπόν κόστος πολλές φορές ήταν υπερδιπλάσιο του αντικειμενικού κόστους του έργου
- Οι κατ’ εξαίρεση «αναθέσεις» δημοσίων έργων, κατά παράβαση του Δημόσιου Λογιστικού, ειδικά κατά την περίοδο κατασκευής των Ολυμπιακών ακινήτων, για τα οποία ακόμη κανένας δεν φρόντισε να κάνει διαχειριστικό έλεγχο..
- Οι πάσης φύσεως προμήθειες του Δημοσίου, από τις γάζες και τους ορούς για τα νοσοκομεία, τις τηλεοπτικές ίνες για την τηλεφωνία, αλλά και στα εξοπλιστικά προγράμματα, με αποτέλεσμα όλα αυτά να στοιχίζουν τελικά 2 και 3 φορές παραπάνω, από ότι αντίστοιχες προμήθειες κοστίζουν στους υπόλοιπους λαούς της Γης…..!!
- Το κράτος διογκώθηκε με την σύσταση επιχειρήσεων και οργανισμών, εν πολλοίς άχρηστων, τις αθρόες προσλήψεις και μονιμοποιήσεις απαραίτητων και μη υπαλλήλων…!!
Β. Η δογματική άρνηση αξιοποίησης, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, η αποκρατικοποιήσεων, δημόσιων περιουσιακών στοιχείων, αλλά και τομέων όπου το κράτος εξ αντικειμένου δεν θα μπορούσε να τους διαχειρισθεί. Αντιθέτως πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες της χώρας, σε συνεργασία με «ομάδες πολιτικής πίεσης», ενός διαστρεβλωμένου και κομματικά βολικού συνδικαλιστικού συστήματος, πεισματικά φροντίζουν να διατηρούν ακόμα και σήμερα, εν λειτουργία Δημόσιους οργανισμούς, για τους οποίους και δαπανώνται τεράστια κονδύλια σε λειτουργικές δαπάνες, αμοιβές Προέδρων, Διοικητικών Συμβούλιων, καταβάλλοντας το κόστος για ενοίκια, αυτοκίνητα, τηλέφωνα, κάρτες, κλπ……!!
Γ. Στο τομέα αναδιάρθρωσης και της «επανίδρυσης» του κράτους, την τελευταία 20ετία ουδείς τόλμησει, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, θίγοντας συμφέροντα, να επανασχεδιάσει και να απλοποιήσει τις διαδικασίες και τους όρους του παιχνιδιού σε κρίσιμους τομείς της Δημόσιας Διοίκησης. Αποτέλεσμα
* Στο τομέα της φορολογίας, ψηφίστηκαν περίπου 70 νέα φορολογικά νομοσχέδια και άλλες τόσες τροπολογίες, χωρίς οι νεώτεροι νόμοι να καταργούν τους προηγούμενους.. ενώ οι ταμειακές μηχανές δεν είναι ακόμα συνδεδεμένες με το TAXIS….!!
* Στους Πολεοδομικούς κανονισμούς, στα ρυθμιστικά πολεοδομικά σχέδια, στις εντάξεις, η από-εντάξεις περιοχών στο σχέδιο πόλεων, ο καθορισμός χρήσεων γής, στο χαρακτηρισμό, η αποχαρακτηρισμό δασικών και μη εκτάσεων, να διατηρείται το ομιχλώδες τοπίο
* Δεν προσδιορίσθηκαν με σαφήνεια οι τομείς ευθύνης και δικαιοδοσίας των υπηρεσιών του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ, των Δημοσίων οργανισμών και των ΝΠΔΔ, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σε πάρα πολλές περιπτώσεις εμπλοκές και επικάλυψη αρμοδιοτήτων. Η αξιοποίηση της μηχανοργάνωσης, των υπηρεσιών αυτοτελώς, αλλά και στις μεταξύ των ηλεκτρονικής επικοινωνίας να παραμένει, σε μεγάλο ποσοστό, ακόμα και σήμερα, ως ζητούμενο….!!
* Η διαπλοκή και η διαφθορά να ανθεί, μέσα σε ένα τέτοιο δαιδαλώδες νομικό καθεστώς, στο οποίο ούτε ο πολίτης, αλλά ούτε και το δημόσιο να γνωρίζει, τι ισχύει και τι όχι, αλλά και «η δεξιά τι ποιεί η αριστερά», μετατρέποντας την αυτονόητη συνεργασία κράτους – πολίτη και επιχειρηματία σε πεδίο διαπραγμάτευσης, αλλά και συναλλαγής.
* Το εκπαιδευτικό σύστημα έχει καταντήσει το πειραματόζωο του κάθε υπουργού, που αναλαμβάνει τον τομέα αυτό, προκειμένου να βάλει την σφραγίδα του «μεταρρυθμιστή», χωρίς ακόμα και σήμερα γονείς και μαθητές να γνωρίζουν τι θα ισχύσει την νέα σχολική χρονιά
* Το ασφαλιστικό σύστημα, αν εξαιρέσουμε κάποιες προσπάθειες που έγιναν την 10ετία του 1990 και οι οποίες σαμποταρίστηκαν, είναι προσδεδεμένο στον αυτόματο πιλότο με κατά καιρούς εμβαλωματικές παρεμβάσεις και χωρίς ξεκάθαρο μακροχρόνιο σχεδιασμό
* Ομοίως και ο τομέας της υγείας, έχει τύχει αντίστοιχης αντιμετώπισης από ένα κράτος που δεν ξέρει τι ζητάει και τι υγεία θέλει να δώσει στους πολίτες, αφού παλινωδεί μεταξύ ιδιωτικής και κρατικής νοσηλείας…
* Η αυτοδιοίκηση που σχεδιάσθηκε χωρίς χρήματα και αρμοδιότητες, να καρκινοβατεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας
Δ. Στον αναπτυξιακό τομέα
* Δεν καταρτίσθηκε ποτέ ένα Εθνικό Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης, προκειμένου να επιλεγούν οι τομείς όπου η χώρα έχει συγκριτικό πλεονέκτημα, ώστε να δοθεί στους τομείς αυτούς προτεραιότητα για την χρηματοδότηση τους, είτε μέσω των Ευρωπαϊκών κονδυλίων, η και με εθνικούς πόρους.
* Τα κονδύλια, κατασπαταλήθηκαν, στις περισσότερες περιπτώσεις, σε έργα ήσσονος σημασίας, χωρίς ποτέ να ζητηθούν εξηγήσεις, από κανένα
* Αναπτυξιακοί νόμοι υπήρξαν πολλοί, όπως επίσης και «κουφάρια» εργοστασίων και παραγωγικών μονάδων, που εγκαταλείφθηκαν από τους «επενδυτές» αφού εκμεταλλεύθηκαν τα κονδύλια.
* Ο πρωτογενής τομέας, εγκαταλείφθηκε και οδηγήθηκε στον μαρασμό. Σε ένα μαρασμό νομοτελειακά προδιαγεγραμμένο, με την καθιέρωση ενός συστήματος εντελώς διαβλητού, ως προς τον τρόπο καταβολής των επιχορηγήσεων, επί της πραγματικής αλλά και της πλασματικής παραγωγής. Με αγροτικούς συνεταιρισμούς, που σε πολλές περιπτώσεις να έχουν μεταβληθεί σε κέντρα διαπλοκής, οικονομικής διαφθοράς, με κατασπατάληση επιχορηγήσεων, άλλα και κέντρα άσκησης πολιτικής. Στη χώρα τα πρωτογενώς παραγόμενα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, αποτελούσαν, πριν 30 χρόνια το 36% του ΑΕΠ, σήμερα δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το 6% του ΑΕΠ.
* Στον τομέα λειτουργίας της αγοράς, επίσης έγιναν κάποιες προσπάθειες, αλλά επί της ουσίας δεν υπήρξε προσπάθεια πραγματικής απελευθέρωσης της αγοράς και ελέγχου των καρτέλ στις εισαγωγές τα τρόφιμα, τα πετρελαιοειδή, παντού και ο «υγιής ανταγωνισμός», να παραμένει και αυτός, σε μεγάλο ποσοστό ζητούμενο. Αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να θεωρούμαστε από τις πιο ακριβές χώρες της Ευρωζώνης….!!
Αυτά και άλλα πολλά, θεωρώ ότι θα έπρεπε να βρίσκονται στην προμετωπίδα των κυβερνητικών επιλογών για την δομική μεταρρύθμιση μιας χώρας. Μεταρρυθμίσεων που θα βελτιώνουν καθημερινά και σταδιακά το βιοτικό επίπεδο, αλλά και τις συνθήκες διαβίωσης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις λειτουργίας ενός σύγχρονου κράτους, κερδίζοντας ταυτόχρονα την εμπιστοσύνη των πολιτών
Από την στιγμή όμως που μέχρι και σήμερα, αυτά, η τα περισσότερα από αυτά, δεν αποτελούν την ενσυνείδητη και αβίαστη επιλογή μας, με οδηγούν στη σκέψη ότι τελικά, η κυρίαρχη πολιτική επιλογή, ήταν αυτή της «δημιουργικής» απραξίας, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, είτε γιατί δεν ήθελαν να σπάσουν αυγά και να τολμήσουν, η γιατί δεν μπορούσαν, όντας αδύναμοι, η και τέλος γιατί δεν τους ενδιέφερε…..!!
Η «δημιουργική» απραξία ήταν τελικά αυτή η πολιτική, διαχρονικά, επιλογή, που μας οδήγησε στα μνημόνια, ως μέσο επιβολής και εξαναγκασμού του πολιτικού συστήματος, αλλά και μερίδας των πολιτών σε συντεταγμένη πορεία για την βελτίωση των δεδομένων.
Όμως την τελευταία αυτή 5ετία και πάλι οδηγηθήκαμε, η εξαναγκαστήκαμε να οδηγηθούμε προς την λάθος κατεύθυνση ενδίδοντας, χωρίς αντίλογο, σε λήψη λάθος μέτρων και όχι σε αυτά που πραγματικά θα έπρεπε να είχαμε στραφεί, με τα γνωστά αποτελέσματα, που βλέπουμε σήμερα……
Τώρα σε τι φταίμε εγώ, εσείς όλοι μας, που δεν «έτυχε» να μας αναθέσουν και να διαχειριστούμε κατά την 20ετία αυτή, τομείς ευθύνης ;;
Φταίμε, όντας «δημιουργικά κριτικοί, αλλά άπραγοι», ανεχθήκαμε, αλλά και ανεχόμαστε ακόμα και σήμερα όλους αυτούς, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που με την ψήφο μας, τους φέραμε και τους αναγορεύσαμε σαν «διαχειριστές» της τύχης και του μέλλοντος της χώρας μας…..!!
