Κανένας σοβαρός πολίτης σε αυτή τη χώρα δεν πίστεψε ποτέ ότι με το που θα αναλάμβανε ο Ανδρέας θα έφευγε η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, που συμπωματικά τότε ήταν το ίδιο συνδικάτο. Όπως και κανένας δεν πίστεψε ότι θα κλείσουν οι αμερικάνικες βάσεις – βάσεις θανάτου τις έλεγε ο Ανδρέας – ή ότι θα λύσει το μεσανατολικό και θα ελευθερώσει τη Κύπρο.
Η ειρωνεία είναι ότι ενώ από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ την Ελλάδα την είχε βγάλει ο Καραμανλής σαν αντίδραση στη μη δράση των συμμάχων κατά την εισβολή στη Κύπρο, ήταν ο Ανδρέας που την ξαναέβαλε μέσα. Όσο για τις βάσεις ήταν οι Αμερικάνοι που έκλεισαν τις πολλές λόγω οικονομίας. Και όχι μόνο κράτησε τη πιο θανατηφόρα από όλες τις βάσεις, αυτή στη Σούδα που κατασκοπεύει όλη τη Μεσόγειο μέχρι τον Αραβικό κόλπο, αλλά το έκανε και εθνικό θρίαμβο γιατί αύξησε το ενοίκιο.
Αλλά ο Έλληνας κουρασμένος από το εξόφθαλμα διεφθαρμένο κράτος, από τον προκλητικό νεποτισμό που κυριαρχούσε από τα δικαστήρια μέχρι τα πανεπιστήμια και από το στρατό μέχρι το δημόσιο, περίμενε την αλλαγή. Ήθελε την αλλαγή. Ήθελε επιτέλους ένα κράτος που δεν θα ευνοεί τον τσιφλικά, ήθελε ένα κράτος που να μην είναι υδροκέφαλο και τον χωροφύλακα να κάνει τη δουλειά του κι όχι να ελέγχει κοινωνικά φρονήματα.
Ο κόσμος φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», αλλά ήθελε κοινωνική δικαιοσύνη. Ήθελε ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Τόσο απλά. Ο Ανδρέας βέβαια υποσχόταν έξω από το ΝΑΤΟ αντί για ψωμί και παιδεία αλλά τουλάχιστον εκείνη την πρώτη περίοδο είχε μαζί του και μερικούς ονειροπόλους. Ήταν η εποχή που κάποιοι αδιαφορούσαν αν τους ήξερε ο θυρωρός τους. Έτσι, τον πρώτο καιρό και κυρίως χάρις σε αυτούς τους λίγους, τουλάχιστον σε νομοθετικό και θεσμικό επίπεδο άρχισαν να γίνονται κάποιες αλλαγές.
Φτιάχτηκε το εθνικό σύστημα υγείας, επαναστατική κίνηση για την εποχή. Βελτιώθηκε τρομακτικά η θέση των γυναικών όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στον επαγγελματικό χώρο, – ένα θέμα που η τότε Ελλάδα ζούσε ακόμα στο μεσαίωνα – ενδυνάμωσε την τοπική αυτοδιοίκηση, βοήθησε τους αγρότες και τους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ στη πρώτη του περίοδο έκανε μια επανάσταση και παράλληλα απέδειξε ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, ενώ πλησίασε ακόμα και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδος.
Αυτά όμως επαναλαμβάνω, γιατί δεν ήταν ο Ανδρέας μόνος του, αλλά υπήρχαν και ο Γεννηματάς, ο Μαγκάκης, η Μερκούρη, ο Τρίτσης, ο Αυγερινός και πολλοί άλλοι σε όλες της βαθμίδες του κόμματος. Άνθρωποι με οράματα που, μετά από λίγο καιρό, λασπολογήθηκαν πολύ και απ’ έξω, αλλά κυρίως από μέσα από το ΠΑΣΟΚ.
Την ίδια περίοδο και μέσα στον ενθουσιασμό της αλλαγής άρχισε βέβαια να βγαίνει και η σκοτεινή πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Οι πρασινοφρουροί. Ενώ στην αρχή ήταν οι υπερασπιστές των αδικημένων και άντε να σπάσουμε το σπυρί της διαφθοράς στο δημόσιο, σταδιακά αρχίσαν απλά να αλλάζουν ρόλους και όπου διεφθαρμένος δεξιός τη θέση του την έπαιρνε διεφθαρμένος πρασινοφρουρός.
Το καλοκαίρι του ‘87 το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Χόρα» ξεκινά έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα προκαλώντας σοβαρή κρίση που φτάνει μέχρι τα όρια πολέμου. Ο Ανδρέας λέει το περίφημο «βυθίστε το Χόρα» και ξεκινάει ένα πανέξυπνο διπλωματικό παιχνίδι με ταξίδια αστραπή στα Βαλκάνια, που τουλάχιστον εξωτερικά και στα μάτια των Ελλήνων, τον βγάζει όχι απλά νικητή αλλά θριαμβευτή.
Καινούργιες αυξήσεις στους δημόσιους υπαλλήλους, καινούργιες διαπραγματεύσεις στον ιδιωτικό τομέα με συχνές επεμβάσεις από τη κυβέρνηση για χάρη των εργαζομένων, λεφτά ατελείωτα από όλα τα ολοκληρωμένα μεσογειακά προγράμματα του Ντελόρ και εθνική υπερηφάνεια με το Χόρα να εξαφανίζεται από το Αιγαίο. Μόνο που τελείως ξαφνικά όλα τελειώνουν με ένα mea culpa – «δικό μου λάθος» στα λατινικά – στη Βουλή κατά τη συζήτηση πρότασης δυσπιστίας και μιλώντας για τα ελληνοτουρκικά και θέλοντας να πει ότι έχει κάνει και ο ίδιος λάθη στις συζητήσεις με τους Τούρκους.
Ο Ανδρέας ίσως αναφερόταν γενικά σε λάθη που είχε κάνει, υπάρχουν πολλά ίσως που δεν θα απαντηθούν ποτέ, το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνη τη μέρα η αλλαγή, η όποια αλλαγή που έστω και έμμεσα ή χωρίς τον Ανδρέα είχε έρθει, πέθανε. Μέσα σε μήνες το κράτος έγινε λεία – κυριολεκτικά λεία – των πρασινοφρουρών. Τότε το ΠΑΣΟΚ του Γεννηματά, του Τρίτση και της Μελίνας έγινε το ΠΑΣΟΚ του Κατσιφάρα, του Άκη, του Κουτσόγιωργα, του Τσοβόλα δώστα όλα και των πάμπερς. Χτίστηκαν βίλες και κωλόσπιτα και έγιναν σπασμένα πιάτα και δε πάω απόψε μέγαρο θα μείνω με τον παίδαρο. Η Ελλάδα πέρασε από τους τσιφλικάδες που την λύμαιναν για τόσες δεκαετίες στους νταβατζήδες. Και να σου οι αγορές του αιώνα, να σου οι κρατικοποιήσεις καταληστευμένων ιδιωτικών επιχειρήσεων ημετέρων και να σου οι προμήθειες και οι εξοπλισμοί. Η πράσινη κάρτα μέλους είχε γίνει το κλειδί του εθνικού θησαυροφυλακίου και όχι απλά φάγανε, ξεσκιστήκανε οι αλήτες μέχρι που δεν έμεινε τίποτα μέσα.
Και αφού έφαγαν ό,τι είχε μέσα το θησαυροφυλάκιο όσο ζούσε ο Ανδρέας, άρχισαν να τρώνε και τα σαρκία του Έλληνα μετά το θάνατο του Ανδρέα, με τον αρχιδιεφθαρμένο Σημίτη. Εκεί πια ήταν το μαζί τα φάγαμε Plan B. Και μη κουνιέται κανένας ΠΑΣΟΚος αυτή τη στιγμή γιατί όλοι μαζί τα φάγανε. Ποιος ήταν το γλυφτρόνι από εποχή Ανδρέα, Κουτσόγιωργα, Άκη και πάμπερς; Ποιος συνέχισε να γλύφει ευσυνείδητα και μετά, επί Σημίτη, μπας και πέσει κανένα κόκκαλο να γλείψουν; Μήπως δεν ήταν ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος; Υπουργοί δεν ήταν και οι δυο; Ή μήπως όταν βουτάγανε στα πάμπερς οι άλλοι αυτοί οι δύο σφύριζαν αδιάφορα στις γκόμενες που πέρναγαν μπροστά από το παράθυρο; Ο Πάγκαλος, ο μεγάλος τιμητής, υπουργάρα και δελφίνος του Ανδρέα δεν ήταν και μονομαχούσε με τον Κουτσόγιωργα και τον Παπούλια για το ποιος θα είναι ανταυτού όταν ο Ανδρέας είχε πάθει οξεία Μιμίαση, στη παραλαβή των πάμπερς; Έτσι για να μη ξεχνάμε ποιοι κάνουν τους τιμητές σήμερα.
Στην ουσία εκεί κάπου ήταν και η αρχή του τέλους της ελληνικής οικονομίας. Εκεί με το mea culpa. Όχι ότι όλα ξεκίνησαν εκεί, είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα με τη δικτατορία να βάζει τη πρώτη μεγάλη ταφόπλακα, (και μη ξανακούσω ότι η δικτατορία δεν άφησε χρέη, ταφόπλακα άφησε στο δημόσιο ταμείο) αλλά την αρχή του τέλους την έκανε ο Ανδρέας. Όσο για το mea culpa, ακολουθήσαν κι άλλα με πολλές και σημαντικές επιπτώσεις αλλά και σε μικρότερο διάστημα από αυτά τα έξη χρόνια που χρειάστηκαν στον Ανδρέα. Από το «ευχαριστώ τους Αμερικάνους» μέχρι τα σουβλάκια και τους νταβατζήδες, πήξαμε στα mea culpa.
Για θυμηθείτε λιγάκι τον νεότερο Καραμανλή. Τη μια μέρα έπνιγε τους νταβατζήδες στο τζατζίκι και την επομένη δεν κουνιόταν από το play station. Χανόταν ο κόσμος κι εκείνος έψαχνε να βρει ταινίες με τον Τζον Γουέιν. Μετά ήρθε ο πέφτω-από-το-ποδήλατο, λεφτά υπάρχουν Γιωργάκης. Αυτός ήταν η προσωποποίηση του mea culpa με το culpa ολοκληρωτικά δικό μας. Και μας αποτελείωσε ο Σαμαράς. Αυτός δεν είχε mea culpa, δεν το επιτρέπει η αλαζονεία του. Αλλά αυτός ήταν, μαζί με τον Βενιζέλο, η χαριστική βολή. Ο Σαμαράς δεν ήταν κανενός το μεγάλο culpa, ήταν από μόνος του το μεγάλο κόλπο. Όχι, δεν παρέδωσε την Ελλάδα στα μνημόνια. Aυτός ο αρχιερέας της διαφθοράς, μαζί με τον Σημίτη οι πιο διεφθαρμένοι πρωθυπουργοί στην νεότερη ελληνική ιστορία, παρέδωσε την Ελλάδα σε νταβατζήδες εσωτερικού και εξωτερικού.
Έτσι φτάσαμε πάλι στο ’81 που ήταν 2012 και που ο λαός χρειαζόταν πάλι την αλλαγή. Και αυτή τη φορά η υπόσχεση και απαίτηση δεν ήταν ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, αλλά κοινωνική δικαιοσύνη. Το σύνθημα και η υπόσχεση ήταν ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Και για να γίνει αυτό έπρεπε να τελειώσουν τα μνημόνια.
Τα μνημόνια όμως δεν τέλειωσαν, απεναντίας ήρθε και το τρίτο το τυχερό. Ήρθαν οι έντιμοι συμβιβασμοί, πάντα για το καλό μας. Και εμείς έχουμε σταθεί ακίνητοι και μουδιασμένοι περιμένοντας να δούμε ποιό θα είναι το επόμενο βήμα. Και είμαστε σαν χαμένοι γιατί καήκαμε από τα mea culpa και δεν θέλουμε να κάνουμε άλλα culpa. Κανείς δεν θέλει να ξαναδεί ούτε σαν ανέκδοτο τον Σαμαρά ή τους κλώνους του – με μουστάκι ή καράφλα – στην εξουσία. Όλοι τρέμουν στην ιδέα ενός Βορίδη ή ενός Βενιζέλου να επιστέφουν. Ο Μεϊμαράκης εμπνέει εμπιστοσύνη μόνο στον Βουλγαράκη – τον θυμάστε, τον Βατοπεδινό του νόμιμου και του ηθικού – άντε να καταφέρει να ξαναφέρει και την άλλη λαμπρή πολιτική παρουσία, τον Λιάπη.
Ο Ποταμάκης σε κάθε δήλωση του αποδεικνύει όλο και πιο πολύ πόσο κρυφοφασίστας είναι. Τώρα τον πείραξε το εσωκομματικό δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η καρικατούρα φύρερ, Σταύρος Ποταμάκης είναι της άποψης αποφασίζω και διατάσσω. Απευθείας μετάδοση από τους πρασινοφρουρούς του Σημίτη που ξεσκίζανε το σαρκίο της Ελλάδας. Αυτόν δεν του εμπιστεύεσαι ούτε τα δάχτυλα σου όταν τον χαιρετάς.
Για τη Φωφώ τι να γράψω που δεν το έχω γράψει; Θα το επαναλάβω λοιπόν, το Γεννηματάς θα αλλάξει αυτοβούλως όνομα από ντροπή. Τι έμεινε; Ο Τσίπρας!
Μάλιστα ο Τσίπρα, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ. Το 4% που έγινε 36,34% είναι δημιούργημα του Τσίπρα. Αυτό δεν θα του το αμφισβητήσει ποτέ κανένας. Αλλά ποτέ ο Τσίπρας δεν πρέπει να αμφισβητήσει ότι έφτασε εκεί που έφτασε χάρις σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ και σε όλες τις συνισταμένες του. Έφτασε εδώ που έφτασε χάρις στον Λαφαζάνη, χάρις στην Κωνσταντοπούλου, χάρις στον Βαρουφάκη και σε όλους τους σημερινούς αντάρτες.
Και αυτό είναι το mea culpa που εμένα με τρομάζει. Μην αρχίσει ο Τσίπρας τις διαγραφές, το κόψιμο από τις λίστες, μην θεωρήσει ότι αυτός είναι το Άλφα και το Ωμέγα του ΣΥΡΙΖΑ, μην ξεχάσει ποιοι τον έφεραν εδώ που το έφεραν και μην ξεχάσει πόσο τους χρειάζεται ακόμα και τώρα ή αύριο. Την προηγούμενη Παρασκευή στο άρθρο μου εδώ στο apopseis.gr μιλούσα για τη δημοκρατία στα Ελληνικά κόμματα. Να λοιπόν που ξαναγυρνάμε στο ίδιο θέμα. Τελικά πόσο δημοκρατικά είναι τα ελληνικά κόμματα και πόσο δέχονται την αντίθεση και την αντιπαράθεση;
Δείτε πόσο διεφθαρμένοι είμαστε πολιτικά. Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει θέμα παντού, ακόμα και στα άλλα κόμματα – που δεν θα το δεχόντουσαν ποτέ να γίνει για το δικό τους – η αντιπαράθεση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Πως θα ένιωθε ο Λοβέρδος αν αύριο έβγαινε η Κωνσταντοπούλου και έλεγε να μην τον βάλει η Φωφώ στη λίστα σε μελλοντικές εκλογές γιατί είναι βλάκας. Θα τον άκουγα μέχρι κι εγώ στη Σκανδιναβία να τσιρίζει. Κι όμως ο Λοβέρδος το κάνει επανειλημμένα για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και είπα τον Λοβέρδο σαν ένα απλό παράδειγμα, το ίδιο ισχύει για όλους αυτή τη στιγμή. Ισχύει για τον Ποταμάκη που έχει κάνει συλλογή από Ψαριανούς, το κάνει και ο Μεϊμαράκης με το ΛΑΟΣ/Πολική άνοιξη που θέλει να ονομάζει ΝΔ.
Θα μου πείτε κυβέρνηση είναι και οι διαφωνίες έρχονται ακόμα και από υπουργούς άρα είναι θέμα όλων. Για να δούμε οι παλαιότεροι θυμάστε; Ράλλης – Αβέρωφ και κόντεψαν να διαλύσουν τη ΝΔ ενώ ήταν υπουργοί και στη συνέχεια ο Ράλλης πρωθυπουργός. Παπούλιας – Πάγκαλος, Γεννηματάς – Κουτσόγιωργας, Γεννηματάς – Τσοχατζόπουλος, Κουτσόγιωργας – Αρσένης, Ανδρέας – Σημίτης. Αυτές είναι διαμάχες που είχαν εξελιχτεί σε ξεκατίνιασμα δημόσιο και που θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Εδώ ο Ράλλης έφτασε στο σημείο να γράφει ολόκληρα βιβλία με ξεκατινιάσματα και να παίζουν ξύλο μέσα στην ΟΝΝΕΔ οι Κένταυροι με τους Ραλλικούς ή τα ξεχάσαμε; Η μήπως να αρχίσω να θυμίζω ιστορίες με τη Ροζαλία για τους Νεοδημοκράτες και την Βάσω για τους Πασοκτζήδες;
Εδώ όμως δεν έχουμε ούτε κωλόσπιτα, ούτε Ροζαλίες ούτε μικροεγωισμούς και μικροπολιτικές. Εδώ έχουμε ιδεολογικές διαφορές. Και αυτό όχι απλά είναι θεμιτό σε ένα δημοκρατικό κόμμα αλλά είναι και επιθυμητό. Και εκεί είναι πόσο έχουν αποτύχει και πόσο έχουν διαφθαρεί όλα τα υπόλοιπα κόμματα και πολύ φοβάμαι και η ελληνική κοινωνία. Δεν το καταλαβαίνουν. Αλλά και το φοβούνται.
Γιατί δεν καλούν στη Βουλή για ψήφο εμπιστοσύνης αφού είναι τόσο σίγουροι για τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και απλά παρακολουθούν τις εξελίξεις περιμένοντας και ελπίζοντας τον Τσίπρα να κάνει το δικό του mea culpa; Γιατί ξέρουν ότι σε περίπτωση ψήφου εμπιστοσύνης ο ΣΥΡΙΖΑ θα συσπειρωθεί και δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κερδίσουν. Έτσι απλά. Δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει ιδεολογικές διαφωνίες και φοβούνται αυτό που εξελίσσεται δημόσια μπροστά στα μάτια τους. Το φοβούνται γιατί αν γίνει κολλητικό και έρθει και στα κόμματα τους τότε θα χάσουν το νταβατζηλίκι που έχουν φτιάξει και στηρίξει τόσες δεκαετίες.
Ο Τσίπρας πρέπει πάση θυσία να αποφύγει αυτό το mea culpa. Πρέπει να αποδείξει ότι δεν τον έλκει η καρέκλα αλλά ότι ήρθε για να αγωνιστεί για κοινωνική δικαιοσύνη και μπορεί να το κάνει μόνο αν το θέλει και με τη βοήθεια και της Ζωής και του Λαφαζάνη. Και έχει πάρα πολύ δουλειά μπροστά του αν θέλει να το κάνει.
Ξέχωρα ότι η εσωτερική αντιπολίτευση μπορεί να λειτουργήσει σαν διαπραγματευτικό χαρτί, όπως ακριβώς θα ήθελε να δουλέψει το δημοψήφισμα και να κρατάει εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς μόνιμα στη πρίζα. Για σκεφτείτε το.
Αλλά για να γυρίσουμε στη δουλειά που έχει μπροστά του οι Τσίπρας, ακόμα και μέσα στα μνημόνια πρέπει να βρει τα παράθυρα να σταματήσουν να υπάρχουν άστεγοι στην Ελλάδα. Πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν πεινασμένοι και παιδιά που λιποθυμάνε. Πρέπει να ζωντανέψει πάλι η αγροτική οικονομία που σκότωσε ο Σημίτης και έδωσε τη χαριστική βολή ο Σαμαράς. Πρέπει να τελειώσουν μια και καλή όλοι οι νταβατζήδες, οι καναλάρχες, τα λαμόγια από τις λίστες τύπου Λαγκάρντ, οι ποδοσφαιρομάνες δημοτικοί σύμβουλοι, οι νόμιμοι και μη ηθικοί, οι κλέφτες και οι διεφθαρμένοι ιδιωτικού και δημοσίου. Τότε θα έχει αποδώσει κοινωνική δικαιοσύνη. Και τότε θα αλλάξει την Ελλάδα, η κοινωνία της και τα κόμματα της. Τότε ίσως να έχει ελπίδα και η δημοκρατία. Αν δεν πει το δικό του mea culpa.
Αν όμως πει κι αυτός το mea culpa; Αν κάνει διαγραφές και εκλογές με τους αρεστούς μόνο να μείνουν στο κόμμα που θα εξελιχτεί στο το-κόμμα-είναι-ένα; Και αυτό θα φτάνει μέσα στις επόμενες μέρες. Τότε πάμε για μια παρατεταμένη εκλογική περίοδο που θα κρατήσει μέχρι το Σεπτέμβρη-Οκτώβρη. Θα συνεχίσουμε να μετράμε αυτοκτονίες και θα παρακαλάμε να αφήνει ο κόσμος τα αποφάγια του σε σακούλες χωριστά από τα υπόλοιπα μπας και φάνε οι πεινασμένοι.
Τότε δεν θα είναι mea culpa αλλά Τσίπρας culpa και την ευθύνη για ότι ακολουθήσει θα την σηκώσει μόνος του, προσωπικά. Χωρίς Ζωή και Λαφαζάνη. Και τότε το mea culpa θα έχει γίνει Τσίπρας κόλπο και έτσι θα μείνει και στην ιστορία.
****************************************************************
Το πόσο δημοκρατικά είναι τα ελληνικά κόμματα και πόσο τρομακτικό θα είναι ένα mea culpa του Τσίπρα φαίνεται και από τη συζήτηση για τις λίστες στις ερχόμενες εκλογές. Στη ΝΔ ο Σαμαράς κλειδωνόταν στο δωματιάκι με τον Λαζαρίδη άντε και το παράσιτο της πολιτικής τον Κρανιδιώτη ή το μαξιλάρι της Σπυράκη και βγάζανε τις λίστες από τρεις κατηγορίες, αυτούς που τον γλείφανε καλά, αυτούς που κρατούσε ο Σαμαράς με κάποιο τρόπο κι αυτούς που χρειαζόταν. Στο ΠΑΣΟΚ στη λίστα μπαίνουν αυστηρά μόνο όσοι γλύφουν τον πρόεδρο και στο Ποταμάκι όσους γουστάρει ο φύρερ. Που να καταλάβουν τώρα αυτοί ότι οι λίστες βγαίνουν από το κόμμα με δημοκρατικές διαδικασίες και εκφράζουν όλες τις πλευρές; Άρα δεν είναι θέμα μόνο του Τσίπρα να κόψει και να ράψει. Εκτός, είπαμε, εκτός αν mea culpa!
****************************************************************
O Μεϊμαράκης πήγε και είδε τον Στουρνάρα, γιατί; Για να δει τι σκέφτεται ο Ντράγκι;
****************************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή μου κρατάει παρέα ο Θάνος Ραφτόπουλος με ένα σκίτσο που λέει …με σημεία στίξεως όσα δεν θα λέγανε χιλιάδες λέξεις!
****************************************************************
Η πρώτη φωτογραφία μιλάει μόνη της, στη δεύτερη ο πρώτος διδάξας του mea culpa όταν έπαθε οξεία μιμήτιδα!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
