γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Οι ομιλούντες τόνισαν τις πολύπλοκες διαδικασίες. Εκθείασαν τις συνέργειες που αναπτύχθηκαν προκειμένου να ολοκληρωθεί η αποκατάσταση του Ιερού Ναού του Αγ. Γεωργίου στην Οξύνεια Καλαμπάκας.
Ενός Ι. Ναού που χρονολογείται από το 1433 και η αποκατάσταση του οποίου αποτελεί ευλογία για τον τόπο. Τη γιορτή της αποκατάστασης αμαύρωσε πρόσκαιρα μια διένεξη, που διαδραματίστηκε στο εσωτερικό του ναού στο ύψος του χορού, ενόσω οι πολιτικοί ευλογούσαν τα γένια τους. Η ιερότητα του χώρου δεν σεβάστηκε και η υπεράνω αξιοπρέπειας αφήγηση πεπραγμένων, υπέκυψε στην ιδιοτέλεια και την αλαζονεία.
Η ταπεινότητα λοιπόν χάθηκε αλλά πολύ περισσότερο χάθηκε η ευαρέσκεια στο Θεό. Γιατί μια σειρά από γνωστούς άγνωστους παράγοντες και ένα πλήθος από απροσδόκητα γεγονότα παραμονεύουν στα σχέδια των ανθρώπων, προκαλώντας αβεβαιότητα και ενίοτε απώλεια.
Ο θυμόσοφος λαός το περιγράφει χαρακτηριστικά. Πέρα βέβαια από το θρησκευτικό βίωμα εκάστου, δεν θα περίμενε κανείς εύκολα από τους ομιλήσαντες «άρχοντες», να επικαλεστούν το Θείο παράγοντα για το αίσιο τέλος της αποπεράτωσης. Λίγο η απομάκρυνση από την Εκκλησία, λίγο η μέριμνα των βιοτικών και περισσότερο ίσως η αγωνία έναντι των εκκλησιαζόμενων ψηφοφόρων προς επίδειξη έργου, δεν επέτρεψαν να εκστομίσουν την ανάλογη επίκληση. Πιθανότατα αντιλαμβάνονται τα μνημεία του είδους, ναούς και ασκητάρια, ως διεξόδους εσόδων και τουρισμού, παρά ως διαλεκτικούς φορείς ετερότητας και πολιτισμού.
Η πολιτικοί άλλωστε επιδιώκουν να δημιουργήσουν αιτιοκρατίες σκοπιμότητας, με προτάγματα την ευημερία ή το τοπικό ενδιαφέρον, αποκρύπτοντας τους πραγματικούς σκοπούς που αυτά υπηρετούν. Αλγεινή όμως εντύπωση προκάλεσε η απουσία επίκλησης του Θείου στον ευχαριστήριο λόγο του Σεβασμιωτάτου Μετεώρων προς την υπουργό.
Το ανακαινιστικό έργο που στηρίζεται στις ανθρώπινες αιτιότητες θωρακίζει την ατομικότητα, ενώ εκείνο που στηρίζεται στο Θεό καλλιεργεί την ταπεινοφροσύνη. Όπου όμως η ταπεινότητα θεωρείται αδράνεια, εκεί περισσεύει η ενεργητική εκκοσμίκευση.
Μια εκκοσμίκευση με πρόφαση την αμέριστη ευσέβεια, που λαμβάνει χώρα στο όνομα του Θεού και υπέρ του Αυτού ζήλου. Εκκοσμίκευση που αντλεί τη δύναμή της από την αλλοτριωτική ικανότητα της γλώσσας, ως πλέγμα θετικών ενεργειών και φιλοφρονήσεων απέναντι στους «άρχοντες», τους οποίους αναγνωρίζει ως ισχυρούς και το εκκλησίασμα αντίστοιχα, το οποίο παραδίδει στην ευφράδεια του «άνωθεν» λόγου.
Έτσι , ρυθμιστής της ανακαίνισης και της ιστορίας αναγνωρίζεται ο άνθρωπος, με τα μέσα της επιστήμης και της τεχνολογίας να κυριαρχούν, παραμερίζοντας την καθολική αλήθεια. Όμως πρώτιστα με τη βοήθεια του Θεού και κατόπιν με τη συνδρομή των «αρχόντων» αποκαταστάθηκε ο ναός.
