Ο γιός στην αρχή εκμεταλλευόμενος την ανοχή του πατέρα, εξασφαλίζοντας πολλές φορές και την σιωπηλή συγκατάθεση του, εκτρέπεται της πορείας του, ασχολείται λιγότερο με το να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, η αλαζονεία του μεγαλώνει, αφού ότι ζητήσει, το έχει.
Έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους μια σχέση «αγάπης», δομημένη όμως σε λάθος βάσεις. Μια σχέση αγάπης στην οποία ο μεν πατέρας έχει «ήσυχο το κεφάλι του» θεωρώντας ότι με την «διαφθορά» της συνείδησης του γιού, κάνει το καλύτερο για αυτόν, έστω ανεχόμενος και κάποια παρατράγουδα, ο δε γιός έχοντας και αυτός «ήσυχο το κεφάλι του», με «διεφθαρμένη» την συνείδηση του, από την συμπεριφορά του πατέρα, κάνει και αυτός, ανενόχλητος, αυτό που νομίζει σωστό…
Τα χρόνια περνάνε. Ο πατέρας μεγάλωσε, ο δε γιός ενηλικιώθηκε. Αμφότεροι, στις σχέσεις του ενός προς τον άλλο έγιναν περισσότερο και πλέον φορτικά, απαιτητικοί. Ο πατέρας αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να «μαζέψει τα λουριά», αντιθέτως ο γιός ζητάει περισσότερη ελευθερία κινήσεων
Ο πατέρας, χωρίς ίχνος προσπάθειας αυτοκριτικής, βλέποντας ότι η ενδοτική και μετά βεβαιότητας διαβρωτική του χαρακτήρα του γιού του, συμπεριφορά του, δεν έχει φέρει τα αποτελέσματα που προσδοκούσε, αντιδράει και αρχίζει να γίνεται περισσότερο «δεσποτικός», θεωρώντας υπεύθυνο για αυτή την εξέλιξη τον «δύστροπο και αχάριστο» γιό του….
Στην αντίπερα ο γιός αντιλαμβανόμενος ξαφνικά ότι κάπου υπάρχουν όρια στις συμπεριφορές και τις απαιτήσεις, αλλά και υποχρεώσεις έναντι του πατέρα του, αλλά και τρίτων, επίσης χωρίς να μπει στον κόπο στοιχειώδους αυτοκριτικής, αρχίζει να θεωρεί τον πατέρα ως αντίπαλο του και ως πηγή του προβλήματος στις σχέσεις τους, αλλά και στην πορεία μετεξέλιξης του…..
Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και ante portas. Οι μέχρι τώρα συγκλίνουσες, λόγω βολέματος αμφοτέρων και παράλληλες πορείες τους, τείνουν να πάρουν αποκλίνουσα πορεία……
Στον οικογενειακό μικρόκοσμο, η απόκλιση αυτή, με την βίαιη απαίτηση εκατέρωθεν προσαρμογής, εμπεριέχει όλα τα ενδεχόμενα, στο κατά που μπορεί μια «ιδανική» σχέση να μετεξελιχθεί σε «σύγκρουση»……
Στο ευρύτερο περιβάλλον, τηρουμένων των αναλογιών, η σχέση της χώρας μας με του εταίρους, αλλά και ειδικότερα με την Γερμανία, από την φάση της σχετικά ήρεμης «προεφηβικής» περιόδου, όπου αμφότερες οι πλευρές βόλευαν και βολευόντουσαν, ξαφνικά μετέπεσε στην δεύτερη και πλέον επώδυνη φάση, της αναγκαίας και βίαιης, πλην όμως αναγκαίας προσαρμογής.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μία ετεροβαρή συνδιαλλαγή. Από την μία οι δεσπόζουσες δυνάμεις, χρησιμοποιώντας την οικονομική τους ισχύ και ευρωστία, απαιτούν τα πάντα από μία οικονομικά αδύναμη, πλην όμως ατίθαση, με την δική τους ανοχή και συνδρομή, χώρα…. εδώ και τώρα….!!
Απαιτούν την εδώ και τώρα προσαρμογή αυτή, σε μία χώρα που επί τόσα χρόνια ανεχόταν και βολευόταν με το όποιο «τυράκι» της πασάριζαν οι εταίροι, χωρίς να βλέπει, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, «την φάκα».
Ευρισκόμενοι, επί πολλά χρόνια, οι περισσότεροι από εμάς στην δύνη του λαϊκισμού, κατακρίναμε με μεγάλη ευκολία και χωρίς περίσκεψη όλους αυτούς, δυστυχώς τους ολίγους, που κατά καιρούς τόλμησαν να μας πουν ότι, «στραβά αρμενίζουμε» και οι οποίοι προσπάθησαν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, η έστω κάποια από αυτά, στα οποία και αντιταχθήκαμε….!!
Από όσους μας κυβέρνησαν τα τελευταία 30-40 χρόνια, ορισμένοι δεν αντελήφθησαν την αναγκαιότητα προσαρμογής, άλλοι εμποδίστηκαν να εφαρμόσουν και όχι τυχαία, μέτρα που θεωρούντο αναγκαία, άλλοι δεν ενδιαφέρθηκαν, γιατί ήταν αδιάφοροι και άλλοι δεν τόλμησαν, γιατί δεν είχαν τα «κουράγια» να αντιμετωπίσουν τους συνομιλητές των. Αποτέλεσμα είναι το σημερινό αδιέξοδο.
Στο αδιέξοδο αυτό προστίθεται σήμερα και «η αφόρητη ελαφρότητα του είναι….»
Με απερισκεψία και επιπολαιότητα κάποιων αυθεντικών εκφραστών του κυβερνώντος κόμματος, κατεβλήθη προσπάθεια να ακολουθήσουν, η και να υπερκεράσουν το μισαλλόδοξο παράδειγμα ορισμένων εκ των Γερμανικών μέσων, με τα ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΑ σχόλια, που κατά καιρούς διοχετεύονται στο περιοδικό FOCUS, στην εφημερίδα BILD κα.
Αυτό βέβαια δεν νομιμοποιεί, ούτε τους κυβερνώντες, στο να λοιδορούν και να βρίζουν με έργα ή και λόγια, συλλήβδην τους συνομιλητές μας, αδιαφορώντας για τις προσπάθειες που ορισμένοι εξ αυτών καταβάλλουν, αλλά και το τίμημα που και αυτοί καλούνται να πληρώσουν για μας, αλλά ούτε και τους εταίρους, αλλά και κάποιους, εντός της χώρας υπέρμετρα «φιλοευρωπαϊστές», να λοιδορούν την χώρα, στα πρόσωπα των θεσμικών εκπροσώπων της, αφού με την συνδρομή, η την ανοχή τους, ηθελημένα η αθέλητα, μια σφιχταγκαλιασμένη συμπόρευση 40 ετών μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε…..!!
Θεωρώ λοιπόν ότι, για όλους εμάς, η τους περισσότερους αν θέλετε
- Είναι ενοχλητικό και άκρως προσβλητικό να πανηγυρίζουν, εντός και εκτός της χώρας κάποιοι, προεξοφλώντας τον ούτως η αλλιώς αναμενόμενο, από κάθε νοήμονα πολίτη συμβιβασμό της Ελληνικής Κυβέρνησης, ως κωλοτούμπα, συντριβή, τσαλάκωμα, αποτυχία, 3ο μνημόνιο, διεθνές ρεζίλεμα»…..!!.
- Είναι ενοχλητικό και άκρως προσβλητικό να πανηγυρίζουν για την επικράτηση της μονεταριστικής οικονομικής πολιτικής κυρίως της Γερμανίας και τις πρακτικές της, με τα γνωστά αρνητικά οικονομικά αποτελέσματα, που εφαρμόζονται σε ολόκληρη την Ευρώπη.
- Είναι ενοχλητικό και άκρως προσβλητικό, την ώρα που γίνεται μία διαπραγμάτευση ορισμένοι υπουργοί της Κυβέρνησης να εξαγγέλλουν μέτρα, χωρίς ενδοσυνεννόηση, χωρίς κοστολόγηση, τα οποία δυσκολεύουν τις συζητήσεις, με τα οποία μας καθιστούν αφερέγγυους και τα οποία εξαναγκάζονται τελικά να τα πάρουν πίσω, η να τα μεταθέτουν στον αβέβαιο μέλλον….!!
- Είναι ενοχλητικό και άκρως προσβλητικό, σε κάθε περίπτωση,
- – Είτε όταν, οι θεσμικοί εκπρόσωποι της χώρας μας, χαρακτηρίζονταν ως «φιλικοί και αξιόπιστοι» να αντιμετωπίζουν ιταμές συμπεριφορές, όπως το «forget it Yannis”, με τον τότε υπουργό Οικονομικών να το καταπίνει αμάσητο, ή την δημόσια ομολογία του ιδίου, «ότι ήταν η πλέον δυσάρεστη στιγμή της ζωής του», όταν ο Υπ. Οικονομικών της Γερμανίας τον επέπληξε, διότι έκανε το «έγκλημα» να ενημερώσει πρώτα την Βουλή των Ελλήνων, πριν πάρει την δική του έγκριση…!!
- – ή σήμερα που οι θεσμικοί εκπρόσωποι της χώρας μας εμφανίζονται «αφελώς ενοχλητικοί και ατίθασοι» αντιμετωπίζοντας, ομολογουμένως τους εταίρους με αρκετή δόση υπεροψίας και επιπολαιότητας και πέφτοντας σε πολλά λάθη και αντιφάσεις, σε αντίποινα δε οι εταίροι, να μεθοδεύουν μια συνολική επικοινωνιακή απαξίωση, ζητώντας εμμέσως πλην σαφώς την αντικατάσταση του Υπ Οικονομικών, διότι δεν τον θεωρούν σοβαρό και αξιόπιστο συνομιλητή….!!
Και στις δύο περιπτώσεις οι Υπουργοί Οικονομικών εκφράζουν τις εντολές και υποστηρίζουν τις Θέσεις των Πρωθυπουργών και των κυβερνήσεων τους και κανενός άλλου, οι οποίοι είναι και αποκλειστικά υπεύθυνοι, κρινόμενοι στο τέλος της ημέρας, από τους πολίτες.
Το «σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω», νομίζω αφορά μια άλλη, πολύ μακρινή, θλιβερή εποχή και δεν εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας…..!!
Το θέμα λοιπόν των σχέσεων της χώρας μας με τους εταίρους είναι πολύ σοβαρό και βρίσκεται, με ευθύνη αμφοτέρων των πλευρών, σε μια πολύ κρίσιμη καμπή, με πιθανότητες, ελπίζω ελάχιστες, να οδηγηθεί σε σύγκρουση.
Στην δύσκολη αυτή στιγμή για την χώρα, πρέπει έστω για μια φορά να κάτσουμε όλοι, Κυβέρνηση, Αντιπολίτευση και πολίτες να κάνουμε την αυτοκριτική μας, με ρεαλισμό και ενωμένοι να δούμε τι μπορεί να γίνει για το καλό της χώρας και των πολιτών. Εξάλλου δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και όχι του επιθυμητού» Οι ευθύνες βρίσκονται σε όλους και σε όλες τις πλευρές…
Να ασκείται εποικοδομητική κριτική στα κακώς κείμενα και όλοι να σταθούν αλληλέγγυοι και αρωγοί στην όποια θετική προσπάθεια γίνεται από την Ελληνική Κυβέρνηση, ξεπερνώντας δε τον κακό εαυτό μας, να μην προσπαθούμε να υποβαθμίσουμε και να ισοπεδώσουμε τα πάντα, ασκώντας μικροπολιτική, …….
Λάθη γίνονται πολλά. Παραλείψεις και επιπολαιότητες επίσης…….!!
Ρεαλισμός και κοινή λογική χρειάζεται, αλλά προ πάντων, κρύο μυαλό…..
Θεωρώ ότι είναι η τελευταία αντικειμενικά ευκαιρία και οφείλουμε, στους εαυτούς μας, αλλά και στα παιδιά μας να πετύχουμε, ανεξάρτητα ποιος, θα το πετύχει….!!
