ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Με απόσταση
Αντιμετωπίζω τη ζωή με … απόσταση γεγονότων.
Θα το ήθελα μάλλον,
για την …ενηλικίωση της νηφάλιας σκέψης.
Ωστόσο, όλοι συναιρούν επίκαιρα.
Στηλώνουν τα ποδάρια τους και αρχίζουν τις υποδείξεις.
«Δες! Μα δεν βλέπεις; Τι σόι παράξενος που είσαι», μονολογούν.
Θα ήθελα την απόσταση.
Ωστόσο κι εγώ σ’αυτούς τους «όλους» ανήκω.
Ε, τότε τι…, θα πεις, προς τι η γραφή;
Μια διαπίστωση έκανα.
Την κατέγραψα απλά, σαν ευχή.
Μπορεί και να πιάσει.
