γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Καθώς πριν κάποιες ημέρες εορταζόταν η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, τα συνηθισμένα δείγματα φαλλοκρατίας έκαναν την εμφάνισή τους. Από αισχρά υπονοούμενα έως σαφέστατες υποδαυλίσεις βίας, πέρασαν μπροστά μας. Πέρασαν δυστυχώς δίχως να ακουμπήσουν καμιά δήθεν ευαίσθητη χορδή, δίχως να αφυπνίσουν τη μόνιμα υπνωτισμένη ελληνική δικαιοσύνη, δίχως να προκαλέσουν σπουδαίες αντιδράσεις. Το τεράστιο ποσοστό των κακοποιημένων γυναικών αντί να γίνει νοητή θηλιά για τους λαιμούς μας, παρέμεινε απλώς ένας αριθμός στις τελευταίες σελίδες των εφημερίδων.
Δεν είναι μόνο οι γυναίκες τα θύματα της βίαιης φαλλοκρατικής εγχώριας κοινωνίας. Η παιδική κακοποίηση, οι πιέσεις έναντι κάθε μορφής σεξουαλικής χειραφέτησης και ο κοινωνικός ρατσισμός είναι πανταχού παρόντες. Ζούμε στον τόπο όπου υπάρχουν “πούστηδες”, “πουτάνες”, “βρωμομετανάστες” και “αληταριά”, σύμφωνα με τη “μέση” δυστυχώς νοοτροπία. Οι άνθρωποι που δέχονται τα παραπάνω κοσμητικά επίθετα λογίζονται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ελάχιστες δε φορές αποσπούν την προσοχή της δικαιοσύνης ή των οργάνων της. Πράγματι, ζούμε στη χώρα που απροστάτευτοι μετανάστες τρομοκρατούνται στα κρατητήρια, οι ομόφυλοι αποκτούν φωνή μόνο όταν διοργανώνουν παρελάσεις-καρναβάλια και τα ανήλικα παιδιά ανήκουν στους γονείς τους μέχρι να ενηλικιωθούν.
Πριν λίγο καιρό βίωσα σε έναν ελάχιστο βαθμό τα όσα περιγράφω, όταν ζήτησαν να αφήσω το σακίδιό μου στην υποδοχή ενός πολυκαταστήματος. Παρότι είχα πάει πολλές φορές στο εν λόγω μέρος ουδέποτε δέχθηκα ανάλογη σύσταση, καθώς η εμφάνισή μου δεν είχε προδώσει ως τότε την ταξική μου ταυτότητα. Ένα παλιό δερμάτινο μπουφάν αντί παλτού ήταν αρκετό για να γίνω κι εγώ ένας πιθανός κίνδυνος κλοπής ή άλλης έκνομης ενέργειας. Είναι εξάλλου γνωστό πως οι κλέφτες φορούν φούτερ και δερμάτινα μπουφάν, σηκώνονται στις οκτώ το πρωί για να δουλέψουν, έχουν ατημέλητα μαλλιά και αγουροξυπνημένο ύφος. Δεν φορούν κουστούμια, δεν υπογράφουν συμφωνίες κάτω από τραπέζια, δεν πουλάνε κοκαΐνη σε τόνους, δεν έχουν σχέσεις με κρατικούς αξιωματούχους. Το πρόβλημα βέβαια για τις πολυεθνικές εταιρίες και ορισμένους υπαλλήλους τους είναι πως οι τελευταίοι, οι μη κλέφτες δηλαδή, δεν αγοράζουν τετράδια με 29 λεπτά, ούτε αναγκάζονται να ακούν τις προσπάθειες ξεπεσμένης Ελληνίδας αοιδού να πουλήσει λαμπάδες.
Αυτά μιλώντας πάντα για μια μορφή βίας, η οποία για πολλούς δεν υφίσταται καν. Όμως σκεφτείτε, αν ένας άνδρας με ανοιχτόχρωμο δέρμα λογίζεται ως υποψήφιος δράστης κλοπής απλώς επειδή φορούσε ένα παλιό μπουφάν, τί πίεση θα δεχόταν μια νεαρή γυναίκα μετανάστρια από τη Συρία; Η απάντηση είναι εμφανής από τις απόψεις διαφόρων “συνανθρώπων” μας που εκφέρουν λόγο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ας είμαστε ειλικρινής, η ελληνική κοινωνία είναι βίαιη και φαλλοκρατική, με τις ενδείξεις να βρίσκονται σε κάθε πτυχή της.
Όσο κι αν ηχεί ως μια τυπική δικαιολογία, πιστεύω ακράδαντα πως στην κοινωνία μας έχουν παραμείνει τα βίαια αντιδραστικά στοιχεία (φραστικά ή σωματικά) πιθανότατα επειδή έτσι μεγαλώσαμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Είδαμε τη βία σε κάθε γειτονιά, κάθε σπίτι, κάθε πόλη και χωριό. Δεχθήκαμε κι ασκήσαμε κάθε μορφή της. Ξεχάσαμε ή όχι, καμιά σημασία δεν έχει όσο υπάρχουν εκείνα τα σημάδια στις γροθιές μας που θα μας στοιχειώνουν. Πρέπει συνεπώς να αποτινάξουμε από πάνω μας κάθε ψήγμα δυναστικής συμπεριφοράς, κάθε υπόνοια πως θεωρούμε τους εαυτούς μας ισχυρούς λόγω της -όποιας μορφής- δύναμής μας. Γιατί το χρώμα του αίματος δεν φεύγει εύκολα, παρά στιγματίζει όποιον έρχεται σε επαφή μαζί του. Αυτά τα στίγματα ας μην τα ξεχνάμε λοιπόν, όποτε γινόμαστε μάρτυρες νέων περιστατικών. Έτσι, ακόμη κι αν δεν αλλάξει τίποτα στην κοινωνία, ίσως καταφέρουμε να κοιμηθούμε λίγο πιο ήσυχοι.
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
