γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Παιανίζουν τα media. Θρίαμβος της Δημοκρατίας.
Η απόφαση είναι ιστορική για όλους και κύρια για τους σφετεριστές της λαϊκής εξουσίας. Συνηθίζουμε να στεκόμαστε αδιάφοροι μπροστά στα γεγονότα και προσπαθούμε εκ των υστέρων να συμμαζέψουμε την καταστροφή.
Από το 0,3% στις εκλογές του ’09 έφτασαν στο 7% το ’12, το ίδιο το ’15. Με το πέσιμο της αυλαίας λοιπόν, γυρίζοντας πίσω, ενώ τα ψήγματά τους προϋπήρχαν διάσπαρτα σε μηχανισμούς εντός και εκτός του κοινοβουλίου, η αδυναμία του κράτους να επιβάλλει τα αυτονόητα, η οικονομική κρίση και το λίπασμα του άκρατου λαϊκισμού, ως το μακρύ χέρι του φασισμού, θέριεψαν το θηρίο. Το αφήγημά τους είχε βρει το κατάλληλο περιβάλλον.
Η οδυνηρή μετάβαση των κοινωνικών τάξεων σε μάζες ξεκίνησε αρχικά στη διάψευση του “λεφτά υπάρχουν”, συνεχίζοντας στη ρητορική των αγανακτισμένων και ανδρώθηκε την περίοδο του ανεύθυνου πολιτικού ακτιβισμού. Στον καμβά του λαϊκισμού των Ζαππείων, όπως και σε εκείνον του εθνικισμού των Ζαππείων, αλλά και του προοδευτικού λαϊκισμού που υπόσχονταν μια φαντασιακή λύτρωση, εκτρέφοντας τη βία και τη συγκάλυψη.
Η επιθετικότητα και ο φασισμός που το μόρφωμα εξέπεμπε γαλουχήθηκαν στην κατασκευή του εχθρού, του απέναντι, στους διαχωρισμούς και διακρίσεις των ιδεολογημάτων περί “καθαρών” και “διεφθαρμένων”, του εμείς και οι άλλοι της ενοχικής και συμπλεγματικής Αριστεράς και στις αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν σκόπιμα στον απογοητευμένο λαό. Στηρίζονταν επίσης στη μισαλλοδοξία που χρησιμοποιείται και σήμερα στην πολιτική αρένα της χώρας, στις λογικές της εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων και τις φυλακίσεις ως μέσο ανάληψης της εξουσίας, ως ένας συγκαλυμμένος φασισμός που επιδεικτικά αγνοούμε. Αλλά οι κοινωνίες που εκτρέφουν τον λαϊκισμό πληρώνουν οικτρά το τίμημα της παθολογίας τους.
Ο λαός δεν θα ωρίμαζε αν δεν ερχόταν η ολοσχερής διάψευση των φρούδων ελπίδων. Η εποχή των άναρθρων κραυγών πέρασε. Ωριμότερος πλέον ο λαός έδωσε την πολιτική λύση στις εκλογές του ’19 και η δικαιοσύνη την κοινωνική λύση του προβλήματος. Μια λύση ανακούφισης και ελπίδας για τη Δημοκρατία. Γιατί στην πραγματικότητα είναι μια νίκη στη διαμάχη της Δημοκρατίας με την εκθετική ολιγαρχία, μαύρη και κόκκινη, που επιθυμεί να αλλοιώσει το δημοκρατικό μας πολίτευμα.
Το πάθημα της Δημοκρατίας, προσώπων και πράξεων, ας μας γίνει μάθημα στα λόγια του Αριστοτέλη, “δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν”, του λαού βέβαια…, διότι “μυρίων τοιούτων ἅμα γιγνομένων ἡ ψυχή γέμει ἡμῶν”. Εάν θέλουμε λοιπόν ισχυρότερη Δημοκρατία θα πρέπει να ενισχύσουμε και να περιφρουρήσουμε τους μηχανισμούς της λογοδοσίας και του δημοκρατικού ελέγχου.
