Φοιτητική ζωή. Πόσο μακρινή και πόσο κοντινή μου φαίνεται. Η περίοδος της επαναστάτης και της αναζήτησης. Εκεί που οι εμπειρίες αποκτούν νόημα και γίνονται γνώσεις για πρώτη φορά. Εντάξει, εντάξει. Ήταν και κάτι ατελείωτα μεθύσια, κάτι ξενύχτια και πολλές τρέλες που δεν έχω μετανοιώσει για καμιά τους. Και έρωτες. Μην το ξεχνάμε αυτό. Βασικό συστατικό της φοιτητικής ζωής. Και για τους βιαστικούς να μας την πούνε …φυσικά υπήρχε και διάβασμα. Υπήρχαν κάτι εξεταστικές που ο ύπνος ήταν είδος υπό εξαφάνιση.
Αλλά αυτό που έκανε τη πιο μεγάλη διαφορά – για τους τυχερούς – ήταν το …μακριά από το σπίτι. Σε δικό σου σπίτι ή έστω με συγκάτοικο κάποιον συνομήλικο που δεν θα σου έλεγε πότε να σβήσεις τα φώτα, πόσο δυνατά είναι η μουσική και που δεν θα σε ρώταγε αν ξέρεις τι ώρα είναι αυτή που γύρισες.
Για τους περισσότερους πρώτη φορά μακριά από τη μαμά και τον μπαμπά και μη νομίζετε, ακόμα και για εκείνους που καμάρωναν ότι η απογαλάκτωση τους είχε τελειώσει από τότε που έγιναν ενός έτους, οι πρώτοι μήνες δεν ήταν και εύκολοι. Εδώ δεν υπήρχε η μαμά να πλύνει και να σιδερώσει, να μαζέψει και να μαγειρέψει. Έπρεπε να γίνεις εσύ και η μαμά σου και ο μπαμπάς σου και για τους πιο πολλούς αυτός ήταν ένας πολύ ανηφορικός δρόμος με δωμάτια που βρωμάγανε από την εξώπορτα, με ρούχα που μύριζαν ακόμα και μετά το πλύσιμο ή που κάηκαν στο σιδέρωμα και πολλά, πάρα πολλά φαγητά που πετάχτηκαν απ’ ευθείας γιατί δεν τρωγόντουσαν. Κι αυτά μόνο για αρχή.
Αλλά η φοιτητική ζωή – η δική μου φοιτητική ζωή – είναι μερικές δεκαετίες μακριά χαμένη στο χρόνο και τώρα γρήγορα η ανάμνηση της τότε ανεμελιάς αντικαταστάθηκε από την αγωνία και τις σκέψεις του γονιού που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη φάση μεταξύ του τραλαλά, τι καλά και του …τώρα τι κάνουμε;
Η συγκεκριμένη φίλη ήθελε πολύ το παιδί της να περάσει και δεν ήταν έτσι για να ικανοποιήσει τα προσωπικά της θέλω, να δει το παιδί της να πραγματοποιεί τα δικά της όνειρα – αν και έπαιζε κι αυτό το ρόλο του – ήταν γιατί όσο απαξιωμένο κι αν είναι αυτό το κωλόχαρτο είναι ένα χρήσιμο κωλόχαρτο. Ήταν γιατί η ανεργία στους νέους ποτέ δεν ήταν χαμηλή αλλά αυτό το 27% της τελευταίας δεκαετίας έχει σκοτώσει τα νέα παιδιά στην Ελλάδα τους έχει κάνει ακόμα και μετανάστες, ήταν γιατί από την ημέρα που πλησίαζε να τελειώσει το λύκειο είχε αρχίσει να σκέφτεται ποιον ξέρουμε μπας και βάλουμε το παιδί σε μια δουλειά, ήταν που κάποιος της είχε φαγωθεί να τον κάνει …μπάτσο για να «εξασφαλιστεί» αν δεν περάσει, ήταν όλη αυτή η μιζέρια που δεν την σώζει το κωλόχαρτο αλλά …το γ@μημένο βοηθάει πολύ.
Και τι να πει στο ίδιο το παιδί που αυτή τη στιγμή το βλέπει χοροπηδάει θριαμβευτής, χωρίς ακριβώς να καταλαβαίνει τι έκανε για τη ζωή του αλλά με την αίσθηση ότι έκανε αυτό ακριβώς που ονειρευόντουσαν και ήθελαν γονείς και κοινωνία από αυτόν. Άσε που τώρα θα μπει και σε εκείνο το κλαμπ που όλοι του μιλάνε γεμάτοι υποσχέσεις τα τελευταία χρόνια, το κλαμπ που μπορεί να κάνει ότι θέλει. Το κλαμπ που μακριά από το σπίτι του θα είναι ο ίδιος άρχοντας του εαυτού του. Κι είναι όμορφη η πόλη που μπήκε, έχει πάει διακοπές. Ωραίες παραλίες, ωραία μπαράκια.
Αλλά ποιος θα πληρώσει το σπίτι, το φαγητό, τις παραλίες, τα μπαράκια, τα βιβλία, τα ποτά και τα ξενύχτια; Ποιος θα πληρώσει την ελευθερία και το κωλόχαρτο; Κι είναι πολλά τα έξοδα, ειδικά αν έχεις κι άλλο ένα παιδί που σπουδάζει την ίδια στιγμή σε άλλη πόλη της Ελλάδας; Γιατί είναι χρήσιμο αυτό το κωλόχαρτο. Είναι χρήσιμο ακόμα κι αν το μέλλον του έχει ακόμα και την μετανάστευση. Αλλά αυτό θα το αντιμετωπίσουμε όταν έρθει η στιγμή.
Είχαμε μιλήσει γι αυτή τη στιγμή πριν από ένα χρόνο περίπου και μου είχε πει: «θα κάνω το σκατό παξιμάδι, αν χρειαστεί θα βρω δεύτερη δουλειά». Που; Στην Ελλάδα με το 23% ανεργία; Είχα δοκιμάσει να απαντήσω. «Θα κόψω», μου είχε απαντήσει. Τι θα κόψεις; Το φαγητό; «Τα πάντα». Μα στα έχουν κόψει ήδη. Τι έμεινε να κόψεις; Δεν μου απάντησε τότε.
Σήμερα ξέρω ότι δεν θα κοιμηθεί όλο το βράδυ. Και αύριο και μεθαύριο. Το βράδυ.
Αλλά την μέρα θα χαμογελάει γιατί …το παιδί πέρασε!
**********************************************
Κρίμα που όλοι αυτοί που έχουν άποψη για την Εσθονία δεν την έχουν δει πέρα από τα χλιδάτα ξενοδοχεία και την γραφική παλιά πόλη του Ταλίν, όπως την βλέπουν ή θα την δουν οι πολιτικοί μας που την έχουν ή θα την επισκεφτούν. Μια χώρα γεμάτη διακρίσεις και αντιθέσεις απάνθρωπες. Μια χώρα με πολίτες πρώτης κατηγορίας και μετά ακολουθούν αυτοί της ψι και τις ωμέγα. Οι ενδιάμεσες λείπουν. Μια χώρα που ζει στο προκλητικό φασισμό με μια ρωσόφωνη μειονότητα με μηδενικά δικαιώματα ακόμα και στην εκπαίδευση και που σύντομα δεν θα αντέξει την καταπίεση. Και επειδή είναι σχεδόν το 20% του πληθυσμού με κάποιες πόλεις να αγγίζει το 80%, όταν αποφασίσει ότι δεν αντέχει η Εσθονία θα καταλάβει τι σημαίνει ραδίκι.
Όσο για τις συγκρίσεις κομουνισμού και ναζισμού πέρα από την μαρτυρία 9 εκατομμυρίων του ολοκαυτώματος, αυτοί που την κάνουν είναι ανιστόρητοι αλλά πάνω από όλα ΗΛΙΘΙΟΙ.
**********************************************
Κάνοντας πραγματικότητα την υπόσχεσή του, ο νέος ιδιοκτήτης του ΔΟΛ για ανεξάρτητη δημοσιογραφία σαν πρώτη του κίνηση απέλυσε όσους δημοσιογράφους …δεν είναι γαύροι!!! Ο χρηματοδότης παράγκας και αποστατών επί το έργω και για …στην ελευθερία του τύπου!
**********************************************
Ο Θάνος Ραφτόπουλος επιστρέφει σε πνεύμα διακοπών και …καρτών!
**********************************************
Στη φωτογραφία …φοιτητική ζωή!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
