γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η Ευρώπη τις πρόσφατες δεκαετίες παρήγαγε λαμπρά οικονομικά αποτελέσματα, ανταγωνισμό, ισχύ. Ο συστημικός πραγματισμός έγινε καθολικός. Η εξύψωση όμως του καταναλωτισμού στην Ευρώπη, σε συνδυασμό με την αποδόμηση των θεσμών της θρησκείας και της οικογένειας, κλόνισε το οικοδόμημα.
Χάριν του προοδευτισμού, η ισχύς των παραδοσιακών συνεκτικών θεσμών περιορίστηκε και τη θέση λαμβάνει σταδιακά ένας ακοινωνικός θρησκευτικός αποχρωματισμός ή ακόμη ένας υφέρπων εξισλαμισμός όπως μυθοπλαστικά περιγράφεται στην “Υποταγή” του Μ. Ουελμπέκ. Νωρίτερα, η πτώση των κομμουνιστικών παραδείσων, η ελευθερία και την απουσία του φόβου των γκουλάγκ, οδήγησε στην απογύμνωση του “προοδευτικού” θεωρήματος και τη βίαιη επανανοηματοδότησή του καθώς πλέον εμπλουτίστηκε από την τραυματική, βιωματική εμπειρία των λαών αυτών και από την απόλυτη κατάρρευση των μύθων που έκρυβε, στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην οικολογία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τις ανισότητες.
Ο προοδευτισμός των ελίτ εσχάτως απομυθοποιήθηκε, καθώς ο ουμανισμός των ανοικτών συνόρων, οι πολιτικές και λεκτικές ασυνέπειες και ο διεθνισμός ως λύση του δημογραφικού και του εργατικού κόστους, απομάκρυνε τους πολίτες από την εξουσία και οδήγησε σ’ έναν αστικό ευρωσκεπτικισμό. Η Αριστερά, διεθνιστική και ανίερη, συγχρωτίστηκε με το μίσος για την αστική τάξη, τον καταγγελτισμό και το περιθώριο και ουδέποτε διατύπωσε μια ρεαλιστική δημοκρατική πρόταση κοινωνικοοικονομικής δομής. Απεδείχθη πως το προοδευτικό δεν υπηρετείται παρά καπηλεύεται από αριστερά μορφώματα και ανθίζει μόνο σε συνθήκες δημοκρατίας και ελευθερίας. Η φιλελεύθερη δημοκρατία άλλωστε αποτελεί τη βάση σήμερα στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου και εγγυάται την σταθερότητα, ενώ αντίθετα “η βία του λαϊκισμού και η καλλιέργεια του ανορθολογισμού είναι η κοινή μήτρα όλων των φαιοκόκκινων πολιτικών σχηματισμών” σύμφωνα με τον Π.Α. Ταγκιέφ.
Τις ιστορικές αυτές αλλαγές του προοδευτικού και το γίγνεσθαι της εξαπάτησης του ναρκισσισμού της μάζας, που επέβαλλε τον μετανεωτερικό πολιτισμικό μηδενισμό, δεν θέλαμε να τις δούμε, παρά εκδηλώθηκαν ως οργή συνωμοσιολογίας στις πλατείες όταν ο λαϊκισμός και οι δοξασίες για αλλαγή, επανίδρυση και δίκαιη ανάπτυξη μας οδήγησαν στο τέλμα. Ο εκτροχιασμός μας περιέχει το απαύγασμα των χείριστων προοδευτικών δοξασιών και πρακτικών διχόνοιας που γαλούχησαν τους πολίτες στην πολιτική νωθρότητα και την εξοικείωση με το τέρας, προκειμένου να εκπληρωθεί το όραμα του γκουβέρνο· εξουσία με κάθε μέσο.
Ο τελευταίος ρόγχος της παρακμής του ημέτερου λούστρου του προοδευτισμού εδράζεται σε ανήθικες κουκουλοφόρες συνδιαλλαγές που χαλκεύουν σκευωρίες και μεθοδεύσεις και αναζητούν νεοκοπιές και νεοαντιδράσεις για να τις παρουσιάσουν ως σύγχρονο. Η κατανόηση όμως του προοδευτικού απαιτεί την υιοθέτηση των βέλτιστων πρακτικών ελευθερίας και δικαιοσύνης που διακονούν τον πολίτη, χωρίς φαντασιώσεις και λαϊκισμούς.
