Μια προβληματική που αναπτύσσεται είναι ότι το καλό που έκαναν οι τελευταίες εκλογές ήταν να φέρουν αργά και σταθερά, ένα κόμμα διαμαρτυρίας στην κυβέρνηση. Οι σπουδές μου στην κοινωνιολογία μου έδωσαν τα εργαλεία για να κατανοήσω τη μεταλλαγή που συμβαίνει σε όσους αναλαμβάνουν θέσεις εξουσίας. Ο Σύριζα και τα στελέχη του, έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι με τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ, τον ΣΕΒ και τους συνδικαλιστές, το ΔΝΤ και μια απογοητευτική πραγματικότητα. Έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με την ίδια του την ταυτότητα. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Ενώ γίνονται ορισμένα πράγματα, όπως το λογικό, να ανοίγουν τα σχολεία όπως πρέπει, ή κάποιο νομοσχέδιο που διευκολύνει μια πληθυσμιακή ομάδα όπως το σύμφωνο συμβίωσης. Ακόμα και η διαχείριση του προσφυγικού, με τον όγκο του προβλήματος, μπορεί να κριθεί ως ικανοποιητική και εκφράζω προσωπική άποψη.
Η ανεργία, όμως, παραμένει ψηλά. Η πραγματική οικονομία υπολειτουργεί και η φορολογία είναι δυσβάσταχτη. Παράλληλα, οι μεγαλοφειλέτες τώρα «ανακαλύπτονται» και οι προηγούμενες περίοδοι διακυβέρνησης είναι υπό έλεγχο για φαινόμενα διαπλοκής και διασπάθισης δημόσιου χρήματος.
Θεωρώ ότι το 2017 θα είναι μια καλύτερη χρονιά στους αριθμούς αλλά αυτό αφορά στην ελπίδα. Μια διαφορετική ελπίδα από αυτή που πρότεινε ο Συριζα, αλλά ελπίδα. Την πεποίθηση αυτή μου την ανατρέπουν καθημερινά οι ίδιοι οι συμπολίτες μου. Δεσμευμένοι από τον παραλογισμό των ΜΜΕ, παραλογίζονται και αυτοί. Αδυνατούν να φιλτράρουν αυτά που ακούνε, είναι έτοιμοι να υιοθετήσουν την πιο τρελή θεωρία συνομωσίας και επιζητούν απεγνωσμένα έναν ηγέτη και κάτι ιερό να πιστέψουν.
Παράλληλα, κρίνουν, επικροτούν, χλευάζουν, δυσανασχετούν, βρίζουν και γελάνε, διαμαρτύρονται μόνο αν υπάρχει κάμερα και μόνο μέσω facebook. Αδυνατούν να διαχειριστούν τη γειτονιά τους, την πόλη τους, τη χώρα. Δεν παρεμβαίνουν ποτέ ουσιαστικά και παραμένουν θεατές σε κάθε κακοδιαχείριση του δημόσιου χώρου, σε κάθε παρανομία μικρή ή μεγάλη. Η χώρα εδώ και καιρό φλερτάρει με τα άκρα και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στους δρόμους, στις υπηρεσίες, στην εργασία μας. Στο μίσος για τον άλλο, στην κακή συμπεριφορά, στην απόλυτη έλλειψη ευγένειας, στη διάθεση για επικινδυνότητα, για βία.
Ο ηγέτης, που ανέφερα, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε τηλεοπτικός και διαδικτυακός υπέρ-ήρωας ή αυτός που πουλάει το μεγαλύτερο δανεικό ψέμα. Αυτό μπορεί να είναι από την πληρωμή του χρέους από τον Σώρρα, ως την κάλπικη πατρίδα που ονειρεύεται ο Μιχαλολιάκος και οι Ναζιστες.
Ο ηγέτης μπορεί να είναι ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης. Η ευθεία αναφορά στις κάμερες ή στα σχόλια ενός site σε αυτούς για κάθε πιθανό και απίθανο πρόβλημα, δείχνει την ξεκάθαρη αδυναμία του λαού να κατανοήσει ότι ο πρωθυπουργός, όποιος και να είναι, δεν κρύβεται πίσω από όλα και ότι υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστεί ένα ζήτημα χωρίς την παρέμβαση του χαρισματικού ηγέτη.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δεν πήραν τηλέφωνο για τη διαλυμένη παιδική χαρά στο Δήμο, που βγήκαν χωρίς αλυσίδες στη Μαλακάσα εν μέσω χιονιά, που είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι ο Σκλαβενίτης τρελάθηκε και χαρίζει δωροεπιταγες, Είναι αυτοί που βοηθάνε τα ζώα με ένα Like όπως και τα παιδάκια με καρκίνο.
Είναι ίδιοι με τους πολιτικούς που βρίζουν στη Βουλή, που ξέρουν μόνο να πολεμάνε από τα κανάλια, που αδυνατούν να πράξουν, που αδυνατούν να δουν πέρα από το συμφέρον τους, που δεν έχουν καμία διάθεση να ασκήσουν πολιτική.
Γίνομαι μίζερος και δυσάρεστος αλλά το ίδιο είναι και όλοι αυτοί. Πολεμάνε τη λογική, πολεμάνε το κοινό καλό. Εμμονικοί με το οτιδήποτε διαφορετικό, φοβικοί με όλα, έτοιμοι για φαγωμάρα μέχρις εσχάτων, είτε είναι για τον ΠΑΟΚ, είτε για ένα τραγούδι του Χατζηδάκη, αρκεί να δει κανείς, για παράδειγμα, τα σχόλια σε videos στο youtube μεταξύ Ελλήνων.
Αυτό που προτείνω είναι ότι μόνο με τη βαθιά και ριζική αλλαγή νοοτροπίας θα προχωρήσει κάτι. Αυτό είναι η δική μου ελπίδα και προϋποθέτει πρώτα υπεύθυνους πολίτες. Τελειώσαμε με τους πολιτικούς και αυτό δεν φαίνεται μόνο με τη λογική μετάλλαξη του Συριζα που ήρθε στην εξουσία μαζί με τους Αν.Ελ αλλά και με το άθλιο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής που με το που παγιώθηκε ως τρίτο κόμμα, έγινε καθεστώς και έπαψε να κάνει το οτιδήποτε πέρα από το να ασχολείται με τις δικαστικές διώξεις που, δίκαια, την ακολουθούν και πέρα από το να διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα.
Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι μέσα από τη συμμετοχή μας στα κοινά να ελέγχουμε την εξουσία. Πρώτα, τη γειτονιά, το Δήμο και μετά τους υπόλοιπους. Τελειώσαμε και με τους δημοσιογράφους. Αδυνατούν ή δεν θέλουν να ασκήσουν το λειτούργημά τους. Μας μένει μόνο η βαθιά κατανόηση ότι εμείς είμαστε αυτοί που είναι άνεργοι, κακοπληρωμένοι μα καλοπληρωτές, πατεράδες, αδέρφια, μακρινοί συγγενείς και φίλοι που το συμφέρον του ενός περνάει από τον διπλανό, που το καλό το δικό μας μπορεί να είναι το καλό του διπλανού.
Οδός Πανόρμου. Είμαι στη μηχανή. Σταματάω, αφήνω να στρίψει ένα αμάξι και ξαφνικά ξεμπλοκάρουν 2 δρόμοι. Μια κίνηση να έκανε ο καθένας μας θα ξεμπλοκάραμε και ως χώρα.
