Και από την άλλη μεριά, στον αντίποδα, είδαμε στην Αθήνα να επικρατεί η απόλυτη παγωνιά. Μια φτωχή τελετή. Δυο βεγγαλικά πάνω από τον Ιερό Βράχο (λες και η Ακρόπολη θέλει πυροτεχνήματα για να λάμψει… λες και δεν αρκούσε το πανάρχαιο φώς που εκπέμπει…), ακαταλαβίστικα τραγούδια για πρωτοχρονιά από κάποιους αειδούς(ομολογουμένως αξιόλογους) που, όμως,μπέρδεψαν τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις του Συλλόγου φίλων των τεθνεόντων φυσιολατρών με τη χαρά της πρωτοχρονιάς, αλλά το κυρότερο είδαμε ανθρώπους παγωμένους, χωρίς χαμόγελο, να παρακολουθούν τις θλιβερές τελετές του Δήμου της Αθήνας, ανύμπορους να πουν και να ζήσουν το «ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος», γιατί γνώριζαν ότι μόνο πόνος ακολουθεί τη νέα χρονιά και γιατί οι καρδιές τους, όπως και τα χαμόγελά τους, ήταν παγωμένες, επειδή στην ψυχή τους δεν υπάρχει ελπίδα… ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ!!! Και αυτό δεν είναι αποτέλεσμα που προκύπτει από κάποια δημοσκόπηση. Αυτό προκύπτει από την αμείλικτα αποκαλυπτική εικόνα της τηλεόρασης, η οποία με τη δύναμη της εικόνας αποτυπώνει απλά την πραγματικότητα και τη ζωή.
Από τη μια λοιπόν η λάμψη του πλούτου και ο αγώνας για ένα ρεκόρ Γκίνες στη χλιδή και στη σπατάλη και από την άλλη η παγωνιά που φέρνει οάνισος αγώνας για επιβίωση και η έλλειψη ελπίδας.
Εκεί φτάσαμε λοιπόν… Ένας λαός με παγωμένο χαμόγελο και ψυχή γιατί δεν υπάρχει ελπίδα για το αύριο;
Όποιος διαβάζει αυτές τις αράδες εύλογα θα πει: «Μα τι μας λες τώρα; Εσείς με τις πολιτικές σας διώξατε την ελπίδα από τις ψυχές και τα χαμόγελα του Έλληνα». Σε ένα βαθμό θα έχει δίκιο. Γιατί ακόμα και όσοι πιστεύουμε στην ορθότητα μέρουςτης σκληρής πολιτικής που εφαρμόσθηκε τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούμε να μη αναγνωρίσουμε ένα τεράστιο έλλειμμα επικοινωνιακής πολιτικής όχι για να παρουσιάσει η κυβέρνηση μια επίπλαστη εικόνα στον πολίτη, αλλά για να γνωρίζει ο πολίτης πού βρίσκεται, πόσες θυσίες απομένουν, πότε θα αρχίσει να παίρνει ανάσες, αν υπάρχει, τελικά, ή δεν υπάρχει ελπίδα.
Στερήσαμε από τον Έλληνα το χαμόγελό του γιατί ο Έλληνας δεν γνωρίζει αν οι θυσίες του πιάνουν τόπο, γιατί δεν γνωρίζει πού βαδίζει και με πόση ασφάλεια…
Είναι δεδομένο ότι αν η αντιπολίτευση και η πολιτική της έδινε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στους πολίτες, τότε θα χαμογελούσαν και θα εστρέφοντο προς αυτήν αναζητώντας το καλύτερο αύριο. Το ότι, όμως, δεν συμβαίνει αυτό δεν παρέχει καμία δικαιολογία στην κυβέρνηση να επικεντρώνεται μόνο στους αριθμούς, οι οποίοι όντως πάνε καλά,και να αφήνει σε δεύτερη μοίρα τον άνθρωπο, τον πολίτη που υποφέρει και χάρη στις δικές του θυσίες ευημερούν οι αριθμοί, δημιουργόντας τη λανθασμένη αίσθηση ότι ούτως ή άλλως δεν υπάρχει ελπίδα.
Αν κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι ο λαός όχι μόνο δεν αντέχει άλλα βάρη αλλά δεν αντέχει ούτε άλλα λάθη, τότε είναι καλύτερα να πάνε σπίτι τους. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινά ο νέος χρόνος με βομβαρδισμό μέτρων που καλείται ο πολίτης να πληρώσει από ένα εισόδημα που δεν έχει… Ούτε είναι δυνατόν να ακούει εξαγγελίες για επιδόματα επί επιδομάτων για να αντιμετωπισθεί το κρύο και η μόλυνση της ατμόσφαιρας, επειδή κάποιοι είτε δεν παραδέχονται ότι ακολουθούν μια λανθασμένη πολιτική είτε έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, προφανώς γιατί η δική τους πραγματικότητα ευρίσκεται μεταξύ βιλών σε κυκλαδίτικα νησιά και… θερμαινόμενων πισινών σε βόρεια προάστεια!!! Δεν ζουν έτσι οι Έλληνες. Η πραγματικότητα του καθημερινού αγώνα για ζωή και της αγωνίας μήπως χτυπήσει κι άλλον στο δικό σου σπίτι η ανεργία είναι διαφορετική από εκείνη που ζουν κάποιοι γραφειοκράτες. Και μη ξεχνάμε ότι γραφειοκράτες με τους λανθασμένους υπολογισμούς τους περί μικροτέρων πολλαπλασιαστών μας έφεραν εν πολλοίς σε αυτήν την κατάσταση.
Είναι γεγονός ότι από τη δεκαετία του ΄80 και μετά ο Έλληνας έζησε μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα. Σε μια επίπλαστη ευδαιμονία. Όμως το γεγονός ότι επί τρία χρόνια δεν ξεσηκώθηκε με τόσα δυσβάστακτα μέτρα, σημαίνει ότι κατάλαβε ότι πως «τα ψέμματα τελείωσαν». Οι Έλληνες υποβλήθηκαν σε θυσίες τέτοιες που κανένας λαός του δυτικού κόσμου δεν επρόκειτο να ανεχθεί. Όλα αυτά όμως τα ανέχθηκε γιατί ήλπιζε σε κάτι καλύτερο. Όλα αυτά δέχθηκε να τα υποστεί για να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά του. Ο σημερινός Έλληνας δέχθηκε να θυσιασθεί για να υπάρξει ελπίδα αύριο για τα παιδιά του. Άλλωστε η έννοια της θυσίας είναι μέσα στο DNA του. Είτε για να φυσήξει ούρειος άνεμος στην Αυλίδα, είτε για να αντιταχθεί στον κατακτητή στα βουνά της Πίνδου, ο Έλληνας ξέρει από θυσίες. Εκείνο που δεν ξέρει είναι να «πεθαίνει» χωρίς σκοπό.
Αυτόν τον σκοπό πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε και να δείξουμε στον κάθε Έλληνα με ευκρίνεια τον στόχο. Αλλά για να τον πείσουμε ότι δεν μάχεται και δεν υφίσταται θυσίες χωρίς ελπίδα πρέπει να του δείξουμε τα αποτελέσματα των θυσιών ή τουλάχιστον να σταματήσουμε να ζητάμε θυσίες από τους ίδιους και τους ίδιους. Πρέπει, επιτέλους, να πληρώσουν, αλλά και να φανεί ότι πληρώνουν κι εκείνοι που πάντοτε ήταν στο απυρόβλητο. Ήδη σε ένα βαθμό αυτό έχει ξεκινήσει. Αλλά οφείλουμε να προχωρήσουμε ταχύτερα. Η υπομονή της κοινωνίας εξαντλείται. Όπως επίσης, τώρα που οι αριθμοί ευημερούν σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, ίσως πρέπει να επανεξετάσουμε κι αποφάσεις που έχουν σχέση με τη διάχυση βαρών στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο αφού τα δεδομένα έχουν αλλάξει τόσο σε ό,τι αφορά στα δημοσιονομικά όσο και σε ό,τι αφορά στις αντοχές της κοινωνίας.
Το μεγαλύτερο διακήβευμα το 2014 είναι η κοινωνική και πολιτική σταθερότητα. Χωρίς το πρώτο δεν υπάρχει το δεύτερο. Η κοινωνική γαλήνη κρέμεται από μια κλωστή και αν διαταραχθεί καμία κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα επαρκεί. Και τότε κανένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση δεν θα μπορεί να εφαρμοσθεί. Ούτε του Σαμαρά. Ούτε του Τσίπρα. Ούτε του Χάρυ Πότερ!!!
Εκείνο που ζητά ο λαός είναι η κυβέρνηση να κυβερνά με λογική και δικαιοσύνη. Λογική για να μη γίνονται πράγματα που δεν θα έπρεπε να συμβαίνουν (δεν είναι δυνατόν να δίνει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου διήμερη παράταση για την πληρωμή των τελών κυκλοφορίας και ο αρμόδιος γενικός γραμματέας να μην έχει ενημερώσει ότι τη μία εκ των δύο ημερών που δόθηκε παράταση το ηλεκτρονικό σύστημα TAXIS θα είναι εκτός λειτουργίας λόγω εργασιών αναβάθμισης!!!) και δικαιοσύνη, για να μη πληρώνουν συνεχώς οι ίδιοι και οι ίδιοι…
Ό,τι και όσα αλλάζουν πρέπει να φαίνεται ότι αλλάζουν και να φαίνονται και τα αποτελέσματά τους… Αλλιώς είναι μάταιος κόπος.
Και ο Έλληνας δεν έχει μάθει να μάχεται επί ματαίω. Ακόμα και όταν θυσιαζόταν κι έδινε και τη ζωή του για να επιτύχει το στόχο του το έκανε με χαμόγελο γιατί ήξερε ότι με τη θυσία του πότιζε το δέντρο της ελπίδας… Σήμερα το χαμόγελο έχει χαθεί. Ο Έλληνας φοβάται το αύριο γιατί νιώθει ότιδεν έχει ελπίδα.
Στο δικό μας χέρι όμως είναι να του δώσουμε και πάλι ελπίδα. Και γι’ αυτό δεν αρκεί μόνο το αισιόδοξο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του πρωθυπουργού. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Κι αυτό το περισσότερο μπορούμε να το ανακαλύψουμε μόνο στον εξορθολογισμό της πολιτικής μας. Μόνο στη λογική και στη δικαιοσύνη. Και για να το πετύχουμε δεν αρκεί μόνο να το πιστέψουμε. Πρέπει να έχουμε θάρρος να αναγνωρίζουμε και τα λάθη μας. Να διορθώνουμε τις πολιτικές μας όταν αυτές δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Αλλά πρέπει και να δίνουμε μάχες με τους δανειστές μας για να τους πείσουμε ότι περαιτέρω διατάραξη της κοινωνικής συνοχής θα επιφέρει ρήξεις που δεν θα μπορούν να ελεγχθούν από κανέναν. Γιατί η απώλεια της ελπίδας φέρνει οργή κι απελπισία. Και την οργή και την απελπισία δεν μπορεί να την σταματήσει κανείς. Γίνονται τσουνάμι που δεν περιορίζονται σε εθνικά σύνορα. Πολλώ δε μάλλον όταν η εικόνα της τηλεόρασης ενίοτε μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις και λαούςσε όλη την Ευρώπη…
Ας βρούμε λοιπόν ξανά το στόχο μας και ας δουλέψουμε σκληρά για να μπορέσει ο Έλληνας να αποκτήσει και πάλι χαμόγελο κι ελπίδα. Του το χρωστάμε…Και ας στηρίξουν και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας περισσότερο την προσπάθεια αυτή. Εμείς εκείνο που πρέπει να τους κάνουμε να καταλάβουν είναι ότι στηρίζοντας την Ελλάδα, στηρίζουν και το δικό τους σπίτι..
