ένα ποίημα του Μάνου
Λίγο πριν το ξημέρωμα
Ομίχλη.
Ως πάχνη βάραινε τα κεφάλια.
Των φυτών που πρόβαραν τα κάλλη τους.
Πάχνη.
Δανεική.
Από τη νύχτα που νύσταζε.
Λίγο προτού αποκοιμηθεί.
Στο ξύπνημα του Ήλιου.
Σταγόνες της
θ’ αρμέγαν φως
Ως να τις αφομοιώσει
και γίνουν κι εκείνες φως.
Όλων αυτών
μάρτυρας και θύτης
ο τρυφερός μου κήπος.
Πώς μπόραγε
να’ ναι τόσο ποιητής;
