Η μια φωτιά ξεπεταγόταν σε απόσταση χιλιομέτρων από την άλλη.
Τα λιγοστά πυροσβεστικά μέσα που διέθετε ο νομός ήταν ανεπαρκή για να αντιμετωπίσουν τον αριθμό και την έκταση των πυρκαγιών.
Λάθος κινήσεις, λάθος υπολογισμοί τοπικών αρχών, η ένταση και το ευρύτατο μέτωπο των πυρκαγιών είχαν ως αποτέλεσμα να θρηνήσουμε δεκάδες νεκρούς.
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν 11 χρόνια.
Σε κάθε φυσιολογικό κράτος και με δεδομένο ότι κάθε καλοκαίρι οι πυρκαγιές πλήττουν τη χώρα, θα περίμενε κανείς βασικό μέλημα της κάθε κυβέρνησης να είναι η ενίσχυση των πυροσβεστικών μέσων για να μην επαναληφθεί το κακό του 2007.
Δυστυχώς, στους δύσκολους καιρούς που ακολούθησαν, οι περικοπές έπληξαν και το πυροσβεστικό σώμα. Φτάσαμε στο σημείο να θέτουμε σε κίνδυνο τις ζωές εκείνων που αφιερώνουν τη ζωή τους στο να προστατεύουν τη δική μας ζωή και τις δικές μας περιουσίες.
Η κραυγή αγωνίας των ιδίων των πυροσβεστών , μόλις πριν από μια εβδομάδα, είναι χαρακτηριστική της κατάστασης που αντιμετωπίζουν.
«Έχει καταντήσει γραφικό εν έτη 2018 να φωνάζουμε διαρκώς για τα αυτονόητα, ζητώντας: ΜΕΣΑ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ, ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ, ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΑΜΕΣΗ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ, ΘΕΣΜΟΘΕΤΙΣΗ ΚΑΝΟΝΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΤΙΣ ΠΥΡΟΒΕΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΜΠΕΔΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΤΗΡΗΣΗΣ ΚΑΝΟΝΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΑΠΌ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌ», ανέφεραν χαρακτηριστικά σε επιστολή τους προς τα ΜΜΕ.
Και πράγματι. Πυροσβεστικά μέσα δεν υπάρχουν. Τα περιβόητα Canadair, πετούν με το ζόρι και για να βρεθούν ανταλλακτικά σε οχήματα και αεροσκάφη κανιβαλίζεται ο πυροσβεστικός στόλος. Οι άνδρες της πυροσβεστικής (χερσαίων και εναερίων δυνάμεων) κυριολεκτικά παίζουν με τον θάνατο κάθε μέρα. Και όλοι ελπίζουμε και προσευχόμαστε, κάθε φορά, να μη συμβεί το χειρότερο…
Το χειρότερο όμως ήλθε χθες. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε αυτό που ψιθυρίζεται ότι η φωτιά στο Μάτι υποτιμήθηκε και ότι όλες οι δυνάμεις είχαν πέσει στην Κινέτα. Αυτό θα εκτιμηθεί από ειδικούς. Εκείνο που μπορεί να δει ο κάθε πολίτης είναι ότι το χειρότερο ήλθε όχι πάλι σε κάποια δάση μιας ξεχασμένης και απομακρυσμένης περιοχής της ελληνικής υπαίθρου, αλλά μέσα στον αστικό ιστό μιας από τις πιο γνωστές παραθεριστικές περιοχές της πρωτεύουσας. Λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας. Λίγα χιλιόμετρα από τη Βουλή και το Μέγαρο Μαξίμου, από εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι αποφάσεις.
Ποιες αποφάσεις; Εκείνες που συνεχώς περικόπτουν χρήματα από τις υπηρεσίες πυρόσβεσης, από εκείνες που παίρνουν την εποπτεία της δασοπροστασίας από την δασική υπηρεσία και τη μεταφέρουν στην αστική υπηρεσία της πυροσβεστικής…
Από το 2010 και μετά που μπήκαμε στην κρίση των μνημονίων είναι γεγονός ότι έγιναν περικοπές σε όλες τις υπηρεσίες του δημοσίου. Ωστόσο οι καταγγελίες που υπάρχουν, όπως αυτή που προαναφέραμε, δείχνουν ότι στα τελευταία χρόνια χάθηκε ο ορθολογισμός.
Τι σημαίνει ορθολογισμός στις περικοπές; Σημαίνει, ότι δεν είναι δυνατόν σε περίοδο σκληρής λιτότητας να αυξάνεις τις δαπάνες του δημοσίου κατά 600 εκατομμύρια ευρώ, αλλά να κάνεις περικοπές σε υπηρεσίες όπως η πυροσβεστική. Όλοι ξέρουμε ότι αυτά τα επί πλέον χρήματα που απορρόφησε ο κρατικός προϋπολογισμός δεν επενδύθηκαν σε υλικοτεχνική υποδομή υπηρεσιών που σώζουν ζωές και περιουσίες όπως η πυροσβεστική. «Επενδύθηκαν» σε προεκλογικούς σκοπούς ώστε να επηρεαστεί το «φιλικό» προς την παρούσα κυβέρνηση σώμα δημοσίων υπαλλήλων.
Κάποτε το ελληνικό κράτος πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται ορθολογιστικά. Το να αφαιρείς με την περιοριστική πολιτική σου μέσα για την προστασία των πολιτών και των περιουσιών τους, δεν κάνεις οικονομία. Σπατάλη κάνεις. Όσο περισσότερο ενισχύεις υπηρεσίες σαν την πυροσβεστική, τα ΕΚΑΜ κλπ, που θα προφυλάξουν τους πολίτες από φωτιές, πλημμύρες, σεισμούς τόσο περισσότερο οικονομικό όφελος έχεις ως κράτος. Γιατί σήμερα μπορεί να περικόψεις 100 ή 200 εκατομμύρια από την πυροσβεστική, αλλά αύριο όταν οι πυροσβέστες δεν θα έχουν ούτε καν οχήματα για να κινηθούν και να φτάσουν εγκαίρως σε μια καταστροφή, τα χρήματα που θα δώσεις ως κράτος για αποζημιώσεις θα είναι πολλαπλάσια.
Είναι προφανές ότι οι ανθρώπινες ζωές δεν αναπληρώνονται και δεν μπορούν να αποζημιωθούν με οποιοδήποτε τίμημα. Ωστόσο, πόσοι από τους νεκρούς ήταν μέλη της παραγωγής και συνέβαλαν στην οικονομία; Πόσα από τα 1.000 σπίτια που κάηκαν θα αποζημιωθούν; Πόσες επιχειρήσεις καταστράφηκαν; Πόσοι άνθρωποι που δούλευαν σε αυτές τις επιχειρήσεις (εστίασης, τουριστικού περιεχομένου κλπ) θα μείνουν χωρίς δουλειά; Πόσες αποζημιώσεις, πάλι από τα κρατικά Ταμεία, θα καταβληθούν; Πόσα εκατοντάδες εκατομμύρια ή και δις θα στοιχίσουν οι περικοπές που έγιναν σε υλικοτεχνικές υποδομές στην πυροσβεστική; Πόσο καιρό ακόμα δεν θα σκεφτόμαστε με προοπτική και θα είμαστε ως κράτος «ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο στάρι»; Και πώς δικαιολογείται μια κυβέρνηση που αυξάνει το κόστος και τη σπατάλη στο δημόσιο κάθε χρόνο, όταν έχει διαλύσει μια από τις βασικότερες υπηρεσίες προστασίας των πολιτών; Γιατί η πυροσβεστική υπηρεσία έχει μεταβληθεί σε έναν μηχανισμό εσωτερικής προστασίας του κράτους, αντίστοιχη τα Σώματα των Ενόπλων Δυνάμεων που φροντίζουν για την εξωτερική προστασία της χώρας.
Αλλά, μπορεί να πει κάποιος, αυτό, ως πολιτική, για να εφαρμοστεί, χρειάζεται και η ανάλογη πολιτική βούληση και η δυνατότητα να βλέπουν μπροστά εκείνοι που ασκούν εξουσία. Κι εν πάση περιπτώσει είναι και ζήτημα προτεραιοτήτων στη διαχείριση οικονομικών πόρων. Το να είναι συνδεδεμένοι οι πυροσβεστικοί κρουνοί και να έχουν τη δυνατότητα παροχής ύδατος στις πυροσβεστικές αντλίες τι πόρους και ποια πολιτική βούληση χρειάζεται; Μήπως πρόκειται για εγκληματική ολιγωρία οι ευθύνες για την οποία πρέπει όχι μόνο να αναζητηθούν αλλά και να αποδοθούν;
Και φυσικά το να αλλάξει η νοοτροπία στη δασική υπηρεσία και να πάψει να απαγορεύει την κοπή δένδρων, στον αστικό ιστό, που το ένα αγγίζει το άλλο, με κίνδυνο (όπως και έγινε) να μεταδίδεται αστραπιαία η φωτιά, πόσους πόρους θέλει; Μήπως χρειάζεται μόνο απλή λογική;
Είναι οι πρώτες ώρες μετά από την ασύλληπτη εθνική τραγωδία που ζούμε και πάλι μετά από 11 χρόνια. Το 2007 επαναλαμβάνεται με τον πιο τραγικό τρόπο. Η διαφορά είναι ότι τότε υπήρχε κυβέρνηση και πρωθυπουργός για να αντιμετωπίσουν – και το έπραξαν- το πρόβλημα, παρότι ήμασταν σε προεκλογική περίοδο. Ο Κώστας Καραμανλής από την πρώτη στιγμή ήταν παρών στον τόπο της τραγωδίας. Τώρα δεν υπάρχει κυβέρνηση. Το ότι ο κ. Τσίπρας επέστρεψε εσπευσμένα από το εξωτερικό δεν λέει τίποτα. Αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς… Ούτε σημαίνει κάτι το ότι πήγε στο Συντονιστικό. Στον τόπο της τραγωδίας όφειλε και οφείλει να πάει και να σταθεί στο πλευρό εκείνων που δίνουν τη μάχη με τη φωτιά. Δεν υπάρχει κυβέρνηση. Και αυτό το μαρτυρά η εικόνα που εξέπεμψε χθες ο πρωθυπουργός. Ήταν η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν ήξερε πού βρίσκεται και τι να κάνει. Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου έχει ήδη τελειώσει. Ο κίνδυνος όμως ότι μέχρι να φύγει θα έχει τελειώσει και την Ελλάδα είναι υπαρκτός.
