Στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας, όποτε υπήρξαν τολμηρές κυβερνήσεις που προσπάθησαν να εφαρμόσουν καίριες μεταρρυθμίσεις βρέθηκαν στο στόχαστρο ενός αριστεροκομμουνιστικού αφηγήματος που βασιζόταν στο κεϋνσιανό μοντέλο χωρίς όμως να είμαστε ΗΠΑ! Το 1994, ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν κατάλαβε ότι ο σοσιαλισμός με τα δανεικά οδηγεί σε αδιέξοδο είπε την ιστορική φράση «Το έθνος θα εξαφανίσει το δημόσιο χρέος ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος», αλλά δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να εφαρμόσει τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Επίσης, όλοι θυμόμαστε περίπου ενάμιση χρόνο πριν υιοθετήσουμε το ευρώ, τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό που κατέβασε στους δρόμους της Αθήνας 1.000.000 πολίτες και βέβαια ακυρώθηκε εν ριπή οφθαλμού με απόφαση του τότε πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, ο οποίος συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση του… γαλαντόμου παλαιού ΠΑΣΟΚ που εκφραζόταν από τον σημερινό έγκλειστο στις φυλακές Κορυδαλλού, Άκη Τσοχατζόπουλο.
Οι προαναφερόμενες παραδοχές δεν γίνονται για να γεμίσει ο γράφων με μερικές γραμμές κειμένου μια εφημερίδα ή μια ηλεκτρονική ανάρτηση. Ούτε έχουν τον χαρακτήρα… μνημοσύνου. Έχουν απλά στοιχειώδη παιδευτικό ρόλο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, ότι η χώρα βρέθηκε στο… καναβάτσο γιατί πολύ απλά ο λαός δεν είχε δώσει εντολή για μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό προσωπικό, αλλά μόνο για συντήρηση και διεύρυνση των «κεκτημένων». Δηλαδή στην προάσπιση των τοξικών συστατικών μιας ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας, η οποία στηρίχθηκε στα δανεικά και είχε ως σημείο αναφοράς κυρίως τη δραχμή. Βεβαίως, σίγουρα είναι ανόητος οποιοσδήποτε κάνει την… αδιανόητη σκέψη για επιστροφή στη δραχμή. Μια επιστροφή στη δραχμή θα οδηγήσει σε εθνική συμφορά, ενώ αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι μια μεγάλη ζημιά. Όποιος διαθέτει στοιχειώδη λογική και μπορεί να συγκρίνει και να ξεχωρίσει τις δύο έννοιες, καταλαβαίνει…
Η χώρα μας ατύχησε σε κρίσιμες φάσεις της μεταπολιτευτικής της πορείας να πέσει θύμα του άκρατου λαϊκισμού και τις δημαγωγίας επιτήδειων πολιτικών που επένδυσαν σε ένα αριστερό θυμικό, το οποίο εν τέλει κινητοποίησε ευρύτερες μάζες πολιτών. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε μια συνεπή πολιτική διατήρησης των προνομίων του κρατισμού και των δανεικών και με εξαίρεση την κυβέρνηση Μητσοτάκη έως το 2010 κανένας δεν τόλμησε να αποστεί από τις… βασικές αρχές του λαϊκισμού. Οι πολίτες έκλειναν τα αυτιά τους σε πολιτικούς που εντόπιζαν εγκαίρως τους κινδύνους, την ίδια στιγμή που ο παραγωγικός ιστός της χώρας σμπαραλιαζόταν. Όλα έγιναν ικανοποιώντας μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία των διορατικών, την οποία δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν οι δογματικοί και οι λαϊκιστές.
Στα χρόνια του Μνημονίου εμφανίστηκαν και συνεχίζουν να εμφανίζονται πολιτικοί απατεώνες, λαϊκιστές και δημαγωγοί που υποσχέθηκαν ή υπόσχονται στον λαό πλήρη αυτονομία από την Ευρώπη, διαγραφή χρεών, αυξήσεις μισθών και συντάξεων! Κάποιοι εξ΄ αυτών δε, πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί σε περιβάλλον δραχμής!!! Προφανώς η άγνοιά τους αλλά και το πολιτικό παραμύθι που σερβίρουν είναι «κλειδωμένα» στο… limit up του λαϊκισμού και του ψεύδους. Όπως και να ΄χει, το μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι έχουμε πολίτες που θέλουν εύπεπτα και ευχάριστα αφηγήματα και πολιτικούς λαοπλάνους που είναι πρόθυμοι να τα σερβίρουν. Βεβαίως, στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι τα αφηγήματα αυτά είναι χρεοκοπημένα, αλλά εκ των υστέρων πάντα υπάρχουν δικαιολογίες. Είτε φταίνε «πουλημένοι πολιτικοί», είτε «οι κακοί ξένοι».
Η σχέση πολιτικών και πολιτών είναι αμφίδρομη. Ένας ώριμος λαός εκλέγει σοβαρούς και ρεαλιστές πολιτικούς και οι σοβαροί πολιτικοί είναι αυτοί που εμπνέουν στον λαό ειλικρίνεια και αξιοπιστία ώστε να λειτουργεί με σύνεση και υπευθυνότητα. Αυτό το μότο προφανώς αποτελεί ανέκδοτο κυρίως μέσα στα… πέτρινα χρόνια του μνημονίου από συγκεκριμένους χώρους και κόμματα. Ανεύθυνοι πολιτικοί που βρίσκονται στην αντιπολίτευση «πιπιλίζουν» το μυαλό ενός αποπροσανατολισμένου και εν συγχύσει λαού και σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δημιουργούν ένα τοξικό προϊόν, το οποίο οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Αυτό έχουμε πάθει εδώ και τόσα χρόνια κια δυστυχώς δεν λέμε να αλλάξουμε.
Οι χθεσινοί λαϊκιστές της αντιπολίτευσης έχουν γίνει σήμερα αναξιόπιστοι και επικίνδυνοι ταγοί που ασκούν εξουσία σπρώχνοντας καθημερινά ολοένα και περισσότερους Έλληνες σε αδιέξοδο. Οι πάλαι ποτέ λαϊκιστές και δημαγωγοί πήραν τον λαό με το μέρος τους τάζοντας «λαγούς με πετραχήλια» και ως κυβερνώντες κονιορτοποίησαν κάθε ελπίδα του. Ωστόσο, στη ζωή είναι νομοτελειακό ότι τιμωρούμαστε για τις επιλογές μας και πληρώνουμε για τα λάθη μας. Όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμη και σήμερα προφανώς δεν διαθέτουν την ανάλογη συγκρότηση σε προσωπικό επίπεδο. Πιθανόν, κάποιοι να περιμένουν τον επόμενο λαϊκιστή που θα τους σερβίρει ένα απολαυστικό… παραμυθάκι. Ως Έλληνες δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι από μόνοι μας πρέπει να βγούμε από το αδιέξοδο χωρίς να ρίχνουμε το ανάθεμα στους ξένους ή στον… κακό καιρό. Μάλλον, ο… κακός μας ο καιρός είναι αυτός που μας έχει εγκλωβισμένους σε αδιέξοδους δρόμους. Το μυαλό μας είναι υπεύθυνο για τα παθήματά μας. Και είναι υπεύθυνο γιατί έγινε… ραγιάς και δούλος του λαϊκισμού, της δημαγωγίας και της πολιτικής απατεωνιάς κάποιων επιτήδειων πολιτικών που θα έσκιζαν τα μνημόνια, αλλά τώρα διάγουν βίο πολυτελή σκίζοντας κυρίως τους δύστυχους πολίτες που πίστεψαν σε αυτούς…
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
