Είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τον ΣΥΡΙΖΑ, σαν Αντιπολίτευση, η άποψη, ότι η προηγούμενη κυβέρνηση, με το τρόπο που πολιτευόταν στις σχέσεις της με τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έγινε η αιτία να χάσουμε, συν τοις άλλοις, σαν Έθνος, και την «κυριαρχία» μας. Έψαξα λοιπόν στο λεξικό μου και βρήκα ότι «κυριαρχία» σημαίνει απόλυτη ανεξαρτησία και αυτοκυβέρνηση. Για οποιαδήποτε οντότητα, είσαι «κυρίαρχος» όταν είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι θέλεις, χωρίς να λαμβάνεις υπ’ όψιν του τη γνώμη ή τη βούληση ή την ανάγκη ή τα συμφέροντα του οποιουδήποτε άλλου.
Υπάρχει όμως άνθρωπος που να είναι απολύτως αυτάρκης και δεν χρειάζεται κανενός τη βοήθεια ή τη συνεργασία για να επιζήσει; Ασφαλώς όχι . Δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να ικανοποιήσει όλες του τις ανάγκες χωρίς τη βοήθεια κάποιων άλλων. Όσα χρήματα και αν έχει. Κανείς δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί απόλυτα αυτάρχης και κυρίαρχος. Είμαστε όλοι εξαρτημένοι μεταξύ μας. Αν δε κάποιος θελήσει να απεξαρτηθεί και να προσπαθήσει να ζήσει μόνος του, τον απομονώνουμε καλώντας τον εκκεντρικό ή και μισάνθρωπο. Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά ζώα. Είναι επόμενο λοιπόν, να ανήκουμε σε μια κάποια κοινωνική ομάδα, οπότε είναι φυσικό ότι θα πρέπει να αποποιηθούμε ένα μεγάλο μέρος της ατομικής μας κυριαρχίας προς χάριν του κοινού καλού. Με άλλα λόγια, όταν ανήκεις σε μια οργανωμένη κοινωνία,οπωσδήποτε, πρέπει να κάνεις, όχι ό,τι θέλεις, αλλά ό,τι πρέπει. Δηλαδή, έχεις υποχρεώσεις και είσαι αναγκασμένος, και επαπαναλαμβάνω, αναγκασμένος, να ενεργήσεις σύμφωνα με τους κανόνες, που διέπουν αυτή τη κοινωνική ομάδα, οπότε δεν υπάρχει απόλυτος κυριαρχία.
Για να γίνω πιο πολύ αντιληπτός, στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να σας φέρω μερικά παραδείγματα που, είμαι βέβαιος, έχετε ζήσει. Όταν παντρεύεσαι π.χ., χάνεις τη μισή ατομική σου κυριαρχία. Όταν συνεταιρίζεσαι, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις αυτό που ορίζει η εταιρική συμφωνία που έχεις υπογράψει. Όταν ανήκεις σε μια λέσχη, σε ένα κόμμα, σε μια οργάνωση, σε μια συμμαχία πρέπει να συμμορφώνεσαι και να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με τους κανόνες που διέπουν αυτή την ομάδα χωρίς να δισανασχετείς με τους κανόνες και να κάνεις επιλογή ποιους θα τηρήσεις. Και να μη ξεχάσουμε, ότι όταν εργαζόμαστε για κάποιον άλλον, θα πρέπει, χωρίς καμμία αμφισβήτηση, να κάνουμε ό,τι ακριβώς μας επιβάλει αυτός που μας πληρώνει.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα κράτη. Κανένα κράτος, όσο εύπορο και αν είναι, δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς τη προσφυγή του στις «αγορές». Το θέλουμε δεν το θέλουμε, όλα τα κράτη είναι έρμαια των επιταγών της αγοράς. Είτε βραχυπρόθεσμα για την ενίσχυση της ρευστότητας, είτε μακροπρόθεσμα για παραγωγικές δημόσιες επενδύσεις. Όλα τα κράτη δανείζονται. Και όταν δανείζονται και προσαρμόζονται στους όρους της «δανειακής Σύμβασης», παύουν να είναι απολύτως κυρίαρχα. Αυτή λοιπόν η καραμέλα ότι μια αριστερή ανεξάρτητη προοδευτική κυβέρνηση, μπορεί να διαπραγματευτεί και να επιβάλει στους δανειστές του τους δικούς της όρους και μάλιστα χωρίς να συμβιβαστεί και να ξεπεράσει τις κόκκινες γραμμές της, είναι όνειρο θερινής νυκτός και συνάμα επικίνδυνη να πάμε κατ’ ευθείαν στα βράχια. Θέλουμε δεν το θέλουμε, τα συμβόλαια που έχουμε υπογράψει πρέπει να τηρηθούν. Η κυριαρχία μας δεν χάνετε όταν τηρούμε το λόγο μας, αλλά όταν δεν τον τηρούμε. Όταν υπογράφουμε Δανειακές Συμβάσεις με πρόθεση να μην τις τηρήσουμε.
Όταν λοιπόν πανηγυρίζουμε ότι επανακτήσαμε τη χαμένη Εθνική Κυριαρχία μας, επειδή ένας εκπρόσωπος του κράτους μας μίλησε «παληκαρίσια» στα όργανα του Ευρωγκρούπ που ανήκουμε και διαφώνησε μαζί τους, κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Και μάλιστα όταν θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη, οπότε γινόμαστε φαιδροί. Καταντούμε αστείοι όταν διακηρύττουμε ότι με αυτή την ανεύθυνη συμπεριφορά μας στο ευρωγκρούπ αποκτήσαμε την εθνική κυριαρχία μας και στην ίδια αναπνοή να εκλιπαρούμε για χρήματα για να πληρώσουμε τα ληξιπρόθεσμα γραμμάτια που λήγουν σε μια βδομάδα. Οι εκπρόσωποι αυτοί του κράτους μας ή παίζουν με τις λέξεις ή δεν έχουν συναίσθηση των ευθυνών τους απέναντι στον Ελληνικό λαό που τους εμπιοστεύθηκε τη μοίρα του.
Και τώρα ερχόμαστε στην «αξιοπρέπεια». Το λεξικό μου λέει ότι ο όρος σημαίνει «Αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό». Σύμφωνα λοιπόν με της νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, χάσαμε την αξιοπρέπειά μας όταν η προηγούμενη κυβέρνηση δεν διαπραγματεύτηκε αρκετά πατριωτικά και αποδέχτηκε χωρίς καμιά αντίρρηση να μπούμε στα Μνημόνια και στην ύφεση (Yes men). Και τη βρήκαμε (την αξιοπρέπειά μας) όταν ο υπουργός μας καταπάτησε με την αμφίεσή του κάθε όρο κοσμίας συμπεριφοράς και προσέβαλε και εξόργισε τους συναδέλφους του στη συνεδρίαση του Ευρωγκρούπ, που, σημειωτέον, συνήλθε ειδικά για να αποφασίσει για το αίτημά μας για παράταση του Μημονίου (Δανειακής Σύμβασης).
Τώρα, πως επανακτάς την αξιοπρέπειά σου με το να είσαι ντυμένος «μοντέρνα», πραγματικά, δεν μπορώ να το καταλάβω. Ένώ όλοι είναι ντυμένοι με πουκάμισο και γραβάτα, εμείς ονομάζουμε επανάκτηση αξιοπρεπειας όταν πάμε με το φανταχτερό πουκάμισο έξω από το πανταλόνι και το γιακά μας σηκωμένο. Είναι σαν τους βάζεις τον αντίχειρα στη μύτη και να τους προσβάλεις. Ούτε νομίζω είναι αξιοπρεπές εκ μέρους μας να παρουσιαζόμαστε συνεχώς σαν άξιοι οίκτου, απαριθμήζοντας νούμερα με άνεργους, με αυτοκτονίες, με λουκέτα, με μίζερη εικόνα του λαού μας και επομένως αξίζουμε τη βοήθειά τους. Είναι αυτό αξιοπρέπεια; Είναι αξιοπρεπές να λέμε σε όλες τις συζητήσεις μας στο εξωτερικό ότι στη χώρα μας δεν δουλεύει τίποτα ή ότι είμαστε διεφθαρμένος λαός, ότι δεν πληρώνουμε τους φόρους μας και θα καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή με ρουφιάνους πολίτες και τουρίστες; Είναι αξιοπρεπές να βρίζουμε αυτούς από τους οποίους ζητάμε να μας δανείσουν, και μάλιστα όταν αυτά τα δανεικά μας είναι απολύτως απαραίτητα να επιβιώσουμε σαν κράτος; Ή είναι αξιοπρεπές να γελάμε και να χλευάζουμε με γελοιογραφίες την σωματική αναπηρία ενός σημαντικού προσώπου, που διαφωνεί με τις απόψεις μας; Ακόμα και αν μας μισεί.
Είναι απολύτως αναγκαίο ο λαός μας και ειδικά η κυβέρνηση, που φέρει όλη την ευθύνη για τη τύχη αυτού του λαού, να χωνέψουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει οργανωμένη κοινωνία, τοπική ή διεθνής, αν δεν τηρήσουμε τους κανόνες που διέπουν αυτή τη κοινωνία. Και ότι η αξιοπρέπεια δεν κερδίζεται με την απρεπή συμπεριφορά και εξυπνακισμούς, αλλά με τη συνέπεια του λόγου μας και τη τήρηση των υποχρεώσεών μας.
