γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Οι πολιτικοί στις φιλελεύθερες δημοκρατίες δείχνουν να φοβούνται τις επιλογές του λαού.
Ο πολιτικός κόσμος απέρριψε τη Χρυσή Αυγή. Οι πολίτες εμφατικά το ίδιο. Ωστόσο κάποιοι γοητεύονται από τα κελεύσματά της. Ένα ελάχιστο μέρος των πολιτών είναι φασίστες, άλλοι Βασιλικοί, άλλοι Σταλινικοί, Λενινιστές και κάποιοι αγανακτισμένοι πρόσφατα πολιορκούσαν τη Βουλή. Μεταξύ αυτών στα Προπύλαια ο Κατρούγκαλος, ο Πελεγρίνης, ο Μπέης και ο Χρυσόγονος, σε μια κίνηση ευθείας αμφισβήτησης της αστικής δημοκρατίας.
Τέτοιες ακραίες επιλογές στέκουν δεξιά και αριστερά του ευρύτερου δημοκρατικού πεδίου, καθώς ο φασισμός δεν έχει χρώμα. Κύρια εκφράζεται «με μια ραφιναρισμένη αντικαπιταλιστική δημαγωγία, ενάντια στις τράπεζες, τα τραστ, τους μεγιστάνες του πλούτου, ρίχνοντας συνθήματα που τη δεδομένη στιγμή είναι τα πιο δελεαστικά για τις πολιτικά ανώριμες μάζες», σύμφωνα με την ιστορική εισήγηση του κομμουνιστή Γκεόργκι Δημητρόφ στο 7ο συνέδριο της Γ΄ Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 κατά του φασισμού.
Στη χώρα μας ο υφέρπον φασισμός συνδέθηκε άρρηκτα με το λαϊκισμό των μνημονίων, συναντώντας στα λόγια του Δημητρόφ, τη βία, την ελπίδα και αξιοπρέπεια που καβαλούσε η αντιμνημονιακή ρητορική. Αδίκως μάλιστα επιδιώκεται να συμπορευθεί η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά με το μη «βίαιο» αστικό κέντρο, με τις κοινωνικές και ιδεατές σηματοδοτήσεις της πολιτικής αστικής κοινωνίας.
Είναι γνωστό άλλωστε πως η αστική κοινωνία για την Αριστερά αφορά παρασιτικά στοιχεία και εχθρούς του λαού, που δε χρήζουν διασφάλισης από το κράτος. Όχι τυχαία , άλλωστε , στο πρόσφατο παρελθόν, τα συγκοινωνούντα δοχεία συμπορεύθηκαν, συγκυβέρνησαν και χαριεντίστηκαν με τους ευπρόσδεκτους ψήφους του Βούτση. Οι πολίτες δεν εκπλήσσονται και αναγνωρίζουν τις τυχοδιωκτικές και οπορτουνιστικές επιδιώξεις των μορφωμάτων αυτών στην πλάτη του. Αλλά το μεγαλείο της Δημοκρατίας έγκειται στην ανοχή και την ελευθερία, απόμακρη από γραφικούς, εξτρεμιστές και αυτόκλητους δημοκρατικώς δημοσιολογούντες.
Εκείνο που δε χωρά στη Δημοκρατία είναι η υποκρισία.
Οι δημοκρατικώς δημοσιολογούντες , λοιπόν , θα έπρεπε στους ίδιους αξιακούς εχθρούς να εντάξουν το Κ.Κ.Ε., το Μ-Λ Κ.Κ.Ε, το Κ.Κ.Ε.-ΜΛ, ΤΟ ΚΟΜ.ΑΝ., το Κ.Ο.A και πόσα ακόμη αποκόμματα του είδους.
Επομένως, όσο θετική κι αν είναι η παρέμβαση πλάθει με προκρούστεια δογματική λογική και επιλεκτικές παρεμβάσεις καθαρότητας μια φοβική και κουτσουρεμένη Δημοκρατία, που προκαλεί σύγχυση και ανησυχία στους πολίτες. Στο πρόσφατο παρελθόν τα φασιστικά φαινόμενα ήταν εντελώς περιθωριακά, σήμερα όμως, υπό την πίεση των κοινωνικών προβλημάτων, της αθρόας λαθρομετανάστευσης, των οικονομικών ανισοτήτων, της οικονομικής ανέχειας, του ισλαμικού φονταμενταλισμού και των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, επανέρχονται. Η λύση είναι η εξάλειψη των φαινομένων αυτών και όχι το κυνήγι μαγισσών.
