Συνεπώς, μοιραία η σκέψη του οιουδήποτε κακόπιστου πηγαίνει στο ότι ίσως υπάρχουν δεσμεύσεις προς τρίτους από την πλευρά κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ κι επειδή οι δεσμεύσεις αυτές είναι πολύ ισχυρές ο Αλέξης Τσίπρας είναι εγκλωβισμένος σε αυτήν την πολιτική που τον φέρνει σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ.
Αλλά κι έτσι να είναι τα πράγματα, τίποτε δεν δικαιολογεί την απροθυμία του Έλληνα Πρωθυπουργού να παρέμβει.
Δημοσιογραφικές πληροφορίες από την Ουάσιγκτον αναφέρουν ότι στην τηλεφωνική συνομιλία που είχε με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών του έδωσε την εντύπωση ότι η ελληνική κυβέρνηση θα υποχωρούσε και δεν θα ψήφιζε στη ουλή τη φωτογραφική διάταξη που απελευθερώνει τον Σάββα Ξηρό.
Αντίθετα, ο κ. Τσίπρας δεν έκανε τίποτα που να αποτρέψει την υπερψήφιση της συγκεκριμένης διάταξης. Προχώρησε μάλιστα πάρα πέρα και μετά την έντονη αντίδραση των ΗΠΑ και τις δηλώσεις του Αμερικανού πρεσβευτή στην Αθήνα, προσπάθησε να δικαιολογήσει τη στάση της υποστηρίζοντας ότι η δημοκρατία είναι μεγαλόψυχη και δεν είναι εκδικητική.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους:
Έχουν δίκιο ή έχουν άδικο οι Αμερικανοί που αντιδρούν;
Οι Αμερικανοί έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν λόγο και άποψη για το ζήτημα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, γιατί έχουν θρηνήσει πολλούς νεκρούς και ήταν στόχος πολλών δολοφονικών επιθέσεων.
Επί πλέον όλη η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, στηρίζεται στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Και τώρα η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αμφισβητεί την πολιτική αυτή εκφράζοντας μια άλλη μεγάθυμη άποψη, αλλά εμφανίζεται να μη σέβεται ούτε καν τους νεκρούς των ΗΠΑ στην Ελλάδα που δολοφονήθηκαν από το χέρι του τρομοκράτη που αφήνεται ελεύθερος με πολιτική απόφαση της νέας κυβέρνησης.
Κι εν πάση περιπτώσει η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καταλάβει ότι χειρότερο από την παρέμβαση των Αμερικανών ήταν το δικαίωμα που η ίδια έδωσε με τις αποφάσεις της στους Αμερικανούς για να παρέμβουν.
Έχει σημασία που γίνεται με φωτογραφική διάταξη;
Φυσικά έχει σημασία γιατί δείχνει ότι η νέα ελληνική κυβέρνηση δημιουργεί ένα πλαίσιο που δεν υπήρχε. Ένα πλαίσιο ατιμωρησίας που εξ αιτίας της ύπαρξής του μπορεί να εκκολαφθεί μια νέα γενιά τρομοκρατών, αφού πλέον ξέρουν με ποιόν τρόπο θα αφεθούν ελεύθεροι, όσο ειδεχθή και αν είναι τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν βρήκε ένα νομοθετικό πλαίσιο από προηγούμενες κυβερνήσεις που ο Ξηρός το εκμεταλλεύεται. Όχι. Δημιουργεί η ίδια με πολιτική απόφασή της το νέο νομικό πλαίσιο μέσα από το οποίο θα ευνοηθεί και θα αποφυλακισθεί ο δολοφόνος Ελλήνων και Αμερικανών πολιτών. Συνεπώς η πολιτική αυτή απόφαση αποτελεί επιλογή της και η επιλογή αυτή την χαρακτηρίζει.
Μήπως έχει δίκιο η κυβέρνηση που υποστηρίζει ότι η δημοκρατία πρέπει να είναι μεγαλόψυχη και να μην είναι εκδικητική;
Φυσικά και έτσι πρέπει να είναι η δημοκρατία σε ένα ευνομούμενο κράτος. Με μία διαφορά όμως. Αυτός που θέλει να απολαύσει τη μεγαλοψυχία της δημοκρατίας θα πρέπει να αναγνωρίζει την υπόστασή της. Να μη την αμφισβητεί. Να μη την υπονομεύει. Να μη την πολεμά. Να μη δολοφονεί τους λειτουργούς της και τους πολίτες της. Και στην περίπτωση του Σάββα Ξηρού η δημοκρατία μας έδειξε πόσο μεγαλόψυχη είναι όταν τον περιέθαλψε, όταν τον νοσήλευσε, όταν του παρείχε δωρεάν ιατρική στήριξη μετά το ατύχημα που έπαθε προσπαθώντας να βάλει βόμβα και να σκοτώσει αθώους πολίτες.
Γιατί οι Αμερικανοί δημιουργούν μείζον ζήτημα; Οι ίδιοι δεν απελευθερώνουν εγκλείστους του Γκουαντάναμο; Υπήρχε άλλος τρόπος να απελευθερωθεί ο Ξηρός αν δεν νομοθετούσε φωτογραφικά η σημερινή κυβέρνηση;
Όσοι απελευθερώθηκαν από το Γκουαντάναμο είχαν προηγουμένως δείξει μεταμέλεια για την πολεμική εναντίον Αμερικανών πολιτών. Ο Ξηρός δεν το έχει πράξει. Και με την προηγούμενη ελληνική νομοθεσία μπορούσε να υποβάλλει αίτημα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να απελευθερωθεί ή να παραμείνει έγκλειστος κατ’ οίκον, εφόσον δήλωνε στην αίτησή του για χάρη προς τον Πρόεδρο, ότι έχει μετανιώσει για τις εγκληματικές πράξεις του. Και στην περίπτωση αυτή είναι βέβαιο ότι η δημοκρατία συγχωρεί και είναι μεγαλόψυχη με εκείνους που αναγνωρίζουν τα λάθη τους. Ο Σάββας Ξηρός όμως και οι σύντροφοί του της «17Ν», ουδέποτε επέδειξαν μεταμέλεια για όσα έπραξαν, ουδέποτε ζήτησαν συγγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων τους. Πώς θα ζητούσε λοιπόν χάρη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όταν αρνούμενος τη συγγνώμη δεν δέχεται ότι οι πράξεις του δεν ήταν πράξεις αντίστασης σε κάποιο καθεστώς, αλλά στυγνές δολοφονικές πράξεις που, συν τοις άλλοις, υπονόμευαν τη λειτουργία της δημοκρατίας. Πώς να ζητήσει συγγνώμη για κάτι που ακόμα θεωρεί ότι ήταν σωστό; Πώς να υποταχθεί στους κανόνες του αστικού δημοκρατικού συστήματος το οποίο μέχρι πρόσφατα πολεμούσε;
Μετά από όλα αυτά, ας μη αναρωτιόμαστε γιατί παρεμβαίνουν οι Αμερικανοί και χαρακτηρίζουν την επικείμενη απελευθέρωση Ξηρού «μη φιλική πράξη». Η κυβέρνηση Τσίπρα τους έδωσε το δικαίωμα να το λένε. Η κυβέρνηση Τσίπρα με την ανοχή του Καμμένου, τους έδωσε το δικαίωμα να μας κουνούν το χέρι υποστηρίζοντας ουσιαστικά ότι υποκύπτουμε στους τρομοκράτες. Και το χειρότερο; Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τους επέτρεψε να συνδέουν την πολιτική αυτή με το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.
Και είναι γεγονός ότι από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας ανέλαβε την πρωθυπουργία οι παρεμβάσεις των ΗΠΑ προς τους εταίρους και δανειστές μας ήταν πολλές, σχεδόν σε εβδομαδιαία, για να μη πούμε σε καθημερινή, βάση. Στόχος τους ήταν η διάσωση της Ελλάδος, αφού μια χρεοκοπία ή ένα Grexit, θα έπληττε τα οικονομικά τους συμφέροντα. Αλλά επειδή είναι σοβαρό κράτος πάνω από τα οικονομικά συμφέροντα θέτουν ζητήματα αρχών και αξιών στα οποία οι ίδιοι έχουν επιλέξει ως βασικές τους προτεραιότητες. Και με βάση το σεβασμό σε αυτές τις αρχές και αξίες προσφέρουν τη φιλία και τη στήριξή τους ως υπερδύναμη.
Η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να υπηρετήσει ιδεοληψίες ορισμένων κομματικών συνιστωσών (για προεκλογικές δεσμεύσεις σε τρομοκράτες καλύτερα ας μη μιλήσουμε γιατί θα έπρεπε όλοι να πάρουμε τα όπλα για να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία) φθάνει στο σημείο να βάλει νάρκη στη μεγάλη εθνική προσπάθεια για έναν έντιμο συμβιβασμό με τους δανειστές. Άραγε αξίζει τον κόπο;
Αξίζει τον κόπο για τον Σάββα Ξηρό η Ελλάδα να έχει απέναντί της τις ΗΠΑ;
Αξίζει τον κόπο για τον Σάββα Ξηρό, αντιδρώντας οι Αμερικανοί πολίτες, είτε με τη συγκατάθεση είτε χωρίς τη συγκατάθεση της Ουάσιγκτον, να έχουμε μειωμένες αφίξεις Αμερικανών τουριστών;
Αξίζει τον κόπο για τον Σάββα Ξηρό να μπει η χώρα σε ένα ιδιότυπο επενδυτικό εμπάργκο;
Ο κ. Τσίπρας οφείλει να σκεφθεί ότι οι εσωκομματικές δεσμεύσεις του υπονομεύουν την εθνική προσπάθεια. Και αυτό δεν μπορεί να συγχωρεθεί σε κανέναν, μα κανέναν, Έλληνα Πρωθυπουργό, όσο νέος και όσο πρόσκαιρα δημοφιλής και αν είναι. Δικαιολογίες για αυτήν την παράλογη πολιτική που πλήττει τα συμφέροντα της Ελλάδος δεν υπάρχουν. Εκτός αν ο κ. Τσίπρας βλέπει το πρόβλημα και το αδιέξοδο να τον πλακώνει και αναζητεί όντως δικαιολογίες στα μάτια του ελληνικού λαού.
