Κατ’ αρχάς να συμφωνήσουμε ότι οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με μια συγκέντρωση. Όσο επιτυχημένη κι αν είναι. Το είπε και ο κ. Μητσοτάκης τη Δευτέρα το πρωί στον ΣΚΑΙ, ο οποίος παραδέχθηκε ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν στη Βουλή, υπό την έννοια ότι ο αγώνας πρέπει πρωτίστως πρέπει να δοθεί εντός του Κοινοβουλίου.
Για να ακουστεί στο Μέγαρο Μαξίμου η φωνή των πολιτών θα πρέπει αυτή η πρώτη συγκέντρωση να ξεπεράσει την έννοια της λέξης επιτυχίας. Θα πρέπει να παραπέμπει στις πρώτες μεταπολιτευτικές συγκεντρώσεις. Και η ιαχή «παραιτηθείτε» να είναι τόσο δυνατή ώστε να ταρακουνήσει τους πάντες στην κυβέρνηση και να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις.
Αυτός όμως είναι ένας άλλο δρόμος. Κάποιοι, προφανώς από το χώρο της αντιπολίτευσης, θέλουν βάζοντας μπροστά την κοινωνία να προκαλέσουν πολιτικές εξελίξεις, ώστε ό,τι προκύψει να φανεί ως λαϊκή και κοινωνική ανάγκη. Τι θα προκύψει; Ίσως κανείς να μη ξέρει… Ίσως όλα να είναι ανοικτά. Από μια απλή πολιτική συνεννόηση έως συνεργασία όλων των ευρωπαϊκών αντιπολιτευτικών δυνάμεων κάτω από την ίδια «ταμπέλα» με τη μορφή ενός ΣΥΡΙΖΑ της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο Δεξιός Αντώνης Σαμαράς τονίζει ότι σημασία σε μια τέτοια προσπάθεια έχει να είναι κανείς μεταρρυθμιστής, ανεξάρτητα από ποιόν χώρο προέρχεται ο καθένας.
Μπορεί όμως αυτές οι πολιτικές εξελίξεις να έλθουν από κάτω; Από την κοινωνία; Μπορεί να επιβληθούν από κάτω προς τα επάνω; Μήπως έπρεπε να ακολουθηθεί η ανάποδη διαδρομή; Καταλαβαίνουν όσοι οργανώνουν αυτό το κίνημα του «Παραιτηθείτε» πως αν δεν επιτύχει θα εκφυλισθεί κάθε προσπάθεια λαϊκής αντίδρασης και κινητοποίησης; Είναι ώριμος ο λαός να συμμετάσχει; Αρκούν οι φόροι και η λιτότητα για να κινητοποιήσουν τους πολίτες; Δεν χρειάζεται να υπάρχει ένα όραμα, μια ελπίδα ότι υπάρχει κάτι καλύτερο; Ποιος πρεσβεύει αυτό το καλύτερο; Και καλά, προσωπικά πιστεύω ότι αυτό το όραμα, αυτό το καλύτερο, αυτήν την ελπίδα που χρειάζονται οι Έλληνες, το οξυγόνο που απαιτεί η κοινωνία και η οικονομία για να μείνει ζωντανή, μπορεί να το δώσει η ΝΔ. Πόσοι όμως από τους υπόλοιπους Έλληνες το πιστεύουν; Και τι έχουμε κάνει, ως ΝΔ, για να τους πείσουμε να το πιστέψουν;
Μήπως λοιπόν έπρεπε να ακολουθηθεί ο αντίθετος δρόμος; Να καθίσουν οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό και να βρουν σημεία σύγκλισης σε ό,τι αφορά την επίλυση προβλημάτων που καίνε τους πολίτες (οικονομικά, ανεργία, θεσμικά, αναθεώρηση Συντάγματος, κλπ) και με βάση αυτή τη σύγκλιση να επιχειρήσουν να φτάσουν στο ζητούμενο;
Ίσως οι καιροί να έχουν αλλάξει. Αλλά μέχρι σήμερα ο Έλληνας- και μάλιστα ο Έλληνας αστός- δεν σηκώνεται από τον καναπέ του όταν δεν έχει μπροστά του ένα όραμα, μια ελπίδα. Δεν βγαίνει στο δρόμο μόνο για να διαμαρτυρηθεί. Θα βγει στο δρόμο για να στηρίξει κάτι χειροπιαστό. Όχι, όμως, απλά για να αντιδράσει. Η απλή αντίδραση είναι η κουλτούρα της Αριστεράς. Και μπορεί όλες οι σοβαρές επαναστάσεις στην ιστορία να έχουν γίνει από αστικό κόσμο, αλλά ταυτόχρονα με την αντίδραση σε ένα φαύλο ή τυραννικό καθεστώς, οι επαναστάσεις αυτές προσέφεραν κάποιο όραμα και κάποια ελπίδα στους πολίτες. Η συγκέντρωση της 15ης Ιουνίου τι προσφέρει; Μήπως αντί για την απαρχή εξελίξεων, αν δεν υπάρχει όραμα κι ελπίδα εξελιχθεί σε έναν απλό «πυροβολισμό στον αέρα»;
Το σύνθημα «παραιτηθείτε» είναι επιβεβλημένο και θα είναι σωτήριο για τη χώρα αν υλοποιείτο, αλλά δεν αρκεί για να φύγει από την εξουσία η χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα. Πρέπει οι πολίτες να ξέρουν τι θα ακολουθήσει και, κυρίως πρέπει, αυτό που θα ακολουθήσει να το έχουν εμπιστευθεί.
Επαναλαμβάνουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει παρά να ακολουθήσει την τακτική του πατέρα του. Όλοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι είναι ειλικρινής και πολέμιος του λαϊκισμού. Συνεπώς μπορεί με ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα διάσωσης της χώρας και με προτάσεις για όλα τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα, όπως η ανεργία και η ανάπτυξη, ή με θεσμικά ζητήματα όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος και η λειτουργία των θεσμών, να ανοίξει ένα διάλογο, ώστε το συντομότερο να παρουσιαστεί ένα πρόγραμμα που θα αποτελεί κοινή συνισταμένη όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων και θα υποστηριχθεί και μετά τις εκλογές, είτε υπάρξει πολιτική συνεργασία υπό τη μορφή ευρωπαϊκού μετώπου, είτε όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως οι πολίτες θα ξέρουν ότι υπάρχει λύση, υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει όραμα για την οικοδόμηση μιας άλλης Ελλάδας, υπάρχει Ελπίδα για κάτι νέο, για κάτι καλύτερο.
Το φορτίο είναι βαρύ. Και αυτός που θα αναλάβει να το σηκώσει πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να το πράξει.
Υ.Γ. 1: Εκ των προτέρων δηλώνω για να μην υπάρξει παρεξήγηση ότι δεν είμαι εναντίον της συγκέντρωσης της 15ης Ιουνίου. Και πιστεύω ότι από τη στιγμή που εξαγγέλθηκε πρέπει να επιτύχει. Και αυτός είναι ο λόγος που θα παραστώ σε αυτήν.
Υ.Γ.2: Ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι στις 24 Ιουλίου, επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, ημέρα που είναι ταυτισμένη με τον ιδρυτή της ΝΔ Κωνσταντίνο Καραμανλή, θα ανακοινώσει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Είναι σαφές ότι η ΝΔ αν δεν αναλάβει πρωτοβουλίες συνεννόησης με τα λοιπά κόμματα, θα χάσει το «τρένο».
