Οι διπλωματικοί αναλυτές διχάστηκαν στην προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν τη στάση της Β. Κορέας και να προλάβουν τις εξελίξεις. Μερίδα εξ αυτών έσπευσε να καθησυχάσει την κοινή γνώμη αποδίδοντας την κίνηση του νέου – τόσο στην ηγεσία όσο και στην ηλικία – ηγέτη της Βορείου Κορέας στη διπλωματική του απειρία και σε έναν, ακόμη και για τα δεδομένα της χώρας του, υπέρ του δέοντος θερμοκεφαλισμό, παρομοιάζοντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, με σκυλί που γαβγίζει για να εδραιώσει την κυριαρχία του κερδίζοντας λαϊκή αποδοχή, αλλά δεν προτίθεται να δαγκώσει. Από την άλλη, κάποιοι αντέτειναν τις εύλογες ανησυχίες τους για τη σοβαρότητα των προκλήσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αποβούν μοιραίες για την ανθρωπότητα αν η ηγεσία του Κιμ Γιονγκ Ουν σκόπευε να μεταβεί από τη θεωρία στην πράξη.
Παραταύτα, ανησυχικότερη όλων κρίνεται η συνεχής αδυναμία της Διεθνούς Κοινότητας να δράσει με έναν καταλυτικό τρόπο που θα επιτύχει – πέραν της ατελέσφορης απομόνωσης και περιθωρειοποίησης της Βόρειας Κορέας, τον πυρηνικό της αφοπλισμό. Η πρόχειρη περίφραξη του κινδύνου με λεκτικές καταδίκες και οικονομικούς περιορισμούς έχει αποδειχθεί πλήρως αναποτελεσματική τις τελευταίες δεκαετίες, δεδομένου ότι η Β Κορέα συνεχίζει να δρα ανεμπόδιστα πραγματοποιώντας πυρηνικές δοκιμές και απειλώντας κατά διαστήματα με περισσή ευκολία, την επανενεργοποίηση της παγωμένης σύρραξης της δεκαετίας του ’50.
Όσον αφορά στις ΗΠΑ, πέραν μιας χρόνιας απουσίας σοβαρού διπλωματικού σχεδιασμού για τη διαχείριση της κρίσης στην περιοχή, η στάση της, βασισμένη στο δόγμα της επονομαζόμενης ‘’στρατηγικής υπομονής’’, μεταφράζεται σε έναν υποκριτικό στρουθοκαμηλισμό, ίσως όχι και τόσο αθώο φυσικά, αν αναλογιστούμε πως μία καθολική απαγόρευση της κατοχής και εν δυνάμει χρήσης πυρηνικών όπλων θα έστρεφε την ομοσπονδιακή υπερδύναμη ενάντια στον ίδιο της τον εαυτό, και τη διαχρονικά στενή σχέση της με τη χρήση της σκληρής δύναμης (‘hard power’), ως μοχλού πίεσης και επιβολής στις εξωτερικές της σχέσεις.
Ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός της διεθνούς κοινής γνώμης, με μια εικόνα που περιγράφει την Β.Κορέα ως μία αποτυχημένη, υπό κατάρρευση χώρα, στάθηκε μια εύκολη επιλογή που ενστερνίστηκαν όλες οι ηγεσίες των ΗΠΑ, υποτιμώντας την κρισιμότητα της κατάστασης. Η όποια προσπάθεια διαπραγματευτικής προσέγγισης ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία εν τη γενέσει της, εξαιτίας της επιμονής των ΗΠΑ να ανατρέψουν το καθεστώς και να διαλύσουν ολοσχερώς τον ‘κομμουνιστικό κίνδυνο’. Ακόμα και η πολλά υποσχόμενη αλλαγή πλεύσης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής υπό το πρίσμα της ηγεσίας Ομπάμα δεν έχει ως σήμερα έμπρακτα επαληθευθεί, καθώς οι προτεραιότητες που θα ετίθεντο για τη δημιουργία παγκόσμιου συνασπισμού για τον πυρηνικό αφοπλισμό, με ταυτόχρονη ειρηνική εξομάλυνση των αναταραχών στη χερσόνησο του 38ου παραλλήλου, έμειναν κλειδωμένες στο συρτάρι.
Εκείνο που σήμερα φαίνεται να απασχολεί περισσότερο τους ειδικούς, δεν είναι μόνο η πιθανή εξαπόλυση πυρηνικών από πλευράς Β. Κορέας, μα και η έκρηξη μιας αλληλουχίας γεγονότων, υπό το πρίσμα της θεωρίας του Ντόμινο – κατά τον τρόπο που τα ντόμινο πέφτουν συμπαρασύροντας το ένα το άλλο – σύμφωνα με την οποία οι γείτονες χώρες Ν. Κορέα και Ιαπωνία, ανταποκρινόμενες στην πολεμική πρόκληση, θα συζητήσουν με τη σειρά τους τη δυνατότητα απόκτησης πυρηνικών, θωρακίζοντας τη στρατιωτική τους ακεραιότητα και ενισχύοντας την ετοιμότητά τους για ισοδύναμη απάντηση σε περίπτωση εχθροπραξιών.
Σε αυτή την περίπτωση, αμφισβητείται το κατά πόσο οι ΗΠΑ, αξιολογώντας το ρίσκο της στρατιωτικής τους εμπλοκής, θα έχουν την προθυμία να παράξουν προστασία και κηδεμονία υπό τη δική τους πυρηνική ομπρέλα. Από την άλλη, εάν το πράξουν, δε θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε το ενδεχόμενο της αναμενόμενης αντίπραξης της καιροφυλαχτούσης Ρωσίας, φέροντας πια την παγκόσμια κοινότητα σε διχασμό και γενική σύρραξη.
Είναι σαφές πως οι απολήξεις του Ψυχρού Πολέμου, προϊόντος του χρόνου, συνεχίζουν να αναρριχώνται διατηρώντας αναλλοίωτη την ισχύ και τη σημασία τους, ενώ η τρέχουσα κατάσταση αναθερμαίνει επικινδύνως το κλίμα ενός ιδιάζοντος πολέμου δι’αντιπροσώπου (proxy war), ο οποίος, εμβαπτισμένος στη αέναη ιδεολογική αντιπαράθεση κομμουνισμού – καπιταλισμού, μας προδιαθέτει αρνητικά για το μέλλον της κορεατικής χερσονήσου και των γύρω περιοχών.
Ας ελπίσουμε πως η ‘έξυπνη διπλωματία’ θα δώσει έγκαιρα λύσεις, κρατώντας μακριά τα χέρια των πολεμοχαρών, σκληροπυρηνικών μηχανισμών εξουσίας από τους φονικούς πυροκροτητές.
