Μέρος ψηλότερο τού όλου.
Μεσοπέλαγο ολοκαύτωμα.
Αισθανόμαστε να ξετυλίγεται,
εικόνα των ματιών μας, κλάσμα.
Το πέλαγο δε ξέρουμε
Που εκκινεί, που τελειώνει.
Κλασματικές ζωές, μας μιλούν για όρια
που ποτέ δεν έχουν εγγίξει.
Γέννα ή ξαναγέννα; Τέλος ή επιστροφή;
Τελειώνουν αναποφάσιστες,
και κει μας βρίσκουν ομονοούντες
κατά το όνομα πάλι να αβεβαιοπερπατούμε.
«Τι τέλος, τι θάνατος. Τι ζωή, τι προετοιμασία»
Πατημασιές αφήνουμε και κείνες
σκέφτονται τον δρόμο και μας παν,
όσο εμείς νομίζουμε, όσο περνιόμαστε για βέβαιοι.
Αν και κατά βάθος ξέρουμε.
Βέβαιο, χωρίς μάσκες, δεν αντέχει.
Όμως εμείς τις συνηθίσαμε τις μάσκες..
και τη ρήση τού Σωκράτη συνηθίσαμε.
