ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Κοινωνοί
Aχανής η έκταση των σωμάτων μας.
Πληρείται με την ανάγκη μας να συνυπάρχουμε
με ό,τι μπορεί εξυπηρετικά να μας παρηγορεί.
Επικοινωνία.
Με όλα τα χρηστικά της ψυχής και του σώματος μας.
Νοηματικά χνοτισμένη στις προεκτάσεις της ανάλυσης της.
Στα πεδία που δεν ενοχλείται.
Κάποιοι των ποιητών διαισθάνονται τη βολική συγκάλυψη.
Με τις λέξεις τους ωστόσο τη στολίζουν, την αρωματίζουν,
τη συντηρούν, σαν «περιέχον» σαρκοφάγου την ενταφιάζουν.
Χάριν της ζωής που επωάζει.
Επικοινωνία με τον εαυτό μας, με ανθρώπους, ζώα, πνεύματα,
αντικείμενα, δοξασίες, ιστορία, παραδόσεις, μουσικές,
και χρώματα, και στολίσματα πρόσκαιρα ή μονιμότερα.
Και στο τέλος …θάνατος λυτρωτής
της απάτης, της συλλογικής, της ατομικής.
Και στο τέλος …λέξεις,
στοιχειωμένες σκέψεις και δάκρυα απότοκα
αποκάλυψης επιμελώς κρυμένου μυστικού.
Επικοινωνία.
Διεκπεραιωτική στη συλλογική μας απόφαση.
Κοιτάζω τη ζωή μέσα από τα όντα της και στιγμές
μου αποκαλύπτεται ένα μικρό ψήγμα αλήθειας,
που ταγμένοι καθώς ήμασταν να αποκρύπτουμε,
με αναστατώνει.
Με ποιο δικαίωμα αμφισβητώ;
Γιατί αυτή η σκέψη να ξεκολλήσει από το ωραίο μου πάτωμα;
Και για ποια υπόγεια;
