Σαν μια αδύναμη φλογίτσα μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Αν αληθινά την είχα κτήμα μου αυτή τη γνώση θα ήμουν δημιουργός του δημιουργήματος μου. Μια μάζα σκεπτόμενη που συνθέτει συντιθέμενη, που μεταλλάσεται με γνώση. Ένας μικρός Θεός. Θα είχα εκλογικεύσει τον συναισθηματικό μου κόσμο, ο οποίος βέβαια θα έπαυε να υφίσταται.
Θα έβαζες έτσι την ύπαρξη σου στον κόσμο των αλγορίθμων.
Αν εννοείς ότι θα ήμουν προβλέψιμος… μπα δεν το νομίζω. Η τυχαιότητα υφίσταται παντού στον κόσμο μας. Θα ήταν εφιαλτικό να μην ήταν έτσι.
Το λες γιατί είσαι και θα είσαι κατά το μέγιστο μέρος σου μια ύπαρξη συναισθηματική
Μια συναισθηματική διαδικασία είναι απρόβλεπτη… ίσως επειδή συναίσθημα και τυχαιότητα συνυπάρχουν.
Μπορεί όμως και να φταίει η τεράστια πολυπλοκότητα της που την κάνει απρόβλεπτη
Εφ’ όσον στο πεπερασμένο της λογικής μας το πρόβλημα αυτό θα παραμένει άλυτο, γιατί να μην τη θεωρήσουμε «τυχαιότητα»..
Οι ενοχές που έλεγες είναι τελικά προσδιορισμένες;
Τι εννοείς ακριβώς;
Ένα σύνολο από το οποίο επιλέγουμε, αντιστοιχούμε και πορευόμαστε;
Δεν πιστεύω ότι είναι ακριβώς έτσι. Θα έλεγα ότι είναι ένα υπερσύνολο υπό συνεχή διαμόρφωση. Η μήτρα των συναισθημάτων παράγει ενοχές και παράγεται από ενοχές. Ενδεχομένως να είναι πεπερασμένες, αν και διαισθάνομαι πως όχι. Θα έλεγα ότι είναι η εισβολή των αριθμών στη ψυχή μας.
Πως σου ήρθε πάλι αυτό…
Η πολυπλοκότητα του συναισθηματικού μας κόσμου… η πεποίθηση μου ότι έχουμε μέσα μας όλα τα στοιχεία που συνθέτουν μια ανθρώπινη οντότητα, ακόμη και τα πιο ακραία, η συνεχής ‘’διαλεκτική’’ τους με την απειρία των συνδυασμών, η πολυπλοκότητα των συνθηκών μέσα στις οποίες εκδηλώνονται… πως να σου πω, όλα αυτά μου θυμίζουν την απεικονιστική των αριθμών… και την απειρία τους εννοείται.
Φαντάζομαι ότι θα εμπλέκεις και την αισθητική μας ικανότητα σε αυτή σου την μεγα-συνάρτηση…
Αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέσα από τα φίλτρα μας, μέσα από τη συναισθηματική μας κυματοσυνάρτηση, μέσα από τις ενοχές μας εν τέλει…
Άρα δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα…
Πραγματικότητα είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα. Ας πάρουμε ένα «τρίγωνο». Είναι ο αφαιρετικός συμβολισμός ενός «σχήματος» με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (3 πλευρές, 3 γωνίες). Τον ίδιο όρο χρησιμοποιούμε για ένα ας πούμε «τρίγωνο Θεσσαλονίκης», για ένα τρίγωνο καλάντων, για το τρίγωνο των Βερμούδων. Η αρχική αναφορά μας στο τρίγωνο αποκτά μιαν άλλη πραγματικότητα, διαφορετική από το αρχετυπικό τρίγωνο. Αυτό υπάρχει ίσα για να μεταλλαχθεί. Ας κάνουμε τώρα μια αιρετική ερώτηση. Είναι αυτό το αρχετυπικό τρίγωνο ενοχική μήτρα; Μπορεί να παράξει ενοχή;
……………………
Το τρίγωνο όπως προείπαμε μπορεί να ειδωθεί γλυκό (τριγ.Θες/νίκης), τοπολογικό (Βερμούδες), μεταλλικό (κάλαντα), συναλλακτικό (εμπορική συναλλαγή), ερωτικό (τρεις συμμετοχές σε ερωτική περιπέτεια) κ.ο.κ Άν όπως πιστεύεται ο εγκέφαλος εικονοποιεί την πραγματικότητα του, είναι αναπόφευκτο να τη συλλαμβάνει υπό μορφή σχημάτων άρα και τριγωνικά. Η ανταπόδοση λοιπόν αυτής της πραγματικότητας θα έχει αυτή την εικονοποιία, θα φέρει τη σφραγίδα του δημιουργού του (ας πούμε ότι θα είναι ο διευθυντής που υπογράφει τα χαρτιά που του ετοίμασαν και του προσκόμισαν οι συνεργάτες του). Η λογική του λοιπόν ανταπόκριση θα φέρει αναπόφευκτα κομάτια από τα υλικά του. Ένα συγκινησιακό φορτίο με την πολύ ευρεία του έννοια. Θα μεταφέρει έτσι, υποσυνείδητα έστω προς τα έξω την κατάσταση του. Η μεταφορά αυτή εν πολλοίς θα φιλτραριστεί από την εκπαίδευση του να ταυτοποιεί εικόνες και να επιτρέπει σε ορισμένες να επικοινωνηθούν.. όχι σε όλες. Αυτά τα φίλτρα είναι το ενοχικό του φορτίο. Το τρίγωνο το αρχετυπικό θα μετουσιωθεί, θα μεταλλαχθεί και θα επικοινωνηθεί με τη σύμφωνη γνώμη της αποθήκης των ενοχών που κουβαλάμε.
