«Μάλιστα κύριε, γιατί πρέπει να είμαστε έτοιμοι» και δεν μου λες, αν δεν γίνει τίποτα τι θα κάνεις με όλες αυτές τις κονσέρβες που μάζεψες; «Θα τρώμε τονοσαλάτα για δυο μήνες, είναι και υγιεινό!» Όχι για τα δελφίνια σκέφτηκα αλλά το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να μην του αναπτύξω τις οικολογικές μου ανησυχίες τώρα. «Καλά εσύ δεν φοβάσαι αν έστω και για 1% όλα είναι αλήθεια και η καταστροφή έρχεται;» Εγώ την καταστροφή και το τέλος του κόσμου το έχω ήδη δει! Με κοίταξε έκπληκτος. Έχουμε και μια διαφορά ηλικίας και θα φαντάστηκε ότι εννοούσα τον κατακλυσμό του Νώε. «Ποιο τέλος, ποιανού κόσμου!» ρώτησε. Μπράβο τώρα το έθεσες στη σωστή του βάση.
Άκουσε ακρίδα, – αυτό ήταν για να καταλάβουν οι παλαιότεροι που αναρωτιούνται πόσο χρονών είμαι – εγώ την καταστροφή την άκουσα μια φορά από τον Κωστάκη σε μια έκθεση και μετά την είδα live από το Καστελόριζο σε μετάδοση και περιγραφή Γιωργάκη. «Que Giorgakis» Γλωσσομαθή μου εσύ Φιλανδέ!!! Γκιωργκάκι φίλε μου, σημαίνει κατουρήσου να φύγουμε γιατί μας περιμένει και το Harvard!”
Ο φίλος μου είχε μπερδευτεί αλλά σωστός και άψογος Φιλανδός είδε το δέντρο και έχασε το δάσος. «Είναι το Καστελόριζο safe; Μήπως πηγαίναμε εκεί; Επιβίωσε κανένας;» Κοίτα ακόμα μετριούνται αλλά εκείνη τη μέρα την αποφράδα όλοι στο Καστελόριζο ήμασταν, όλοι Καστελοριζιανοί. «Και τι ιδιαίτερο έχει αυτό το Καστελόριζο;» Συνέχισε ο Φιλανδός γαντζωμένος στο δέντρο. Το έχει ξεχάσει και ο θεός. Αιώνες τώρα! «Και αυτό είναι καλό;» Να σου πω, για το θεό δεν είμαι σίγουρος να απαντήσω αλλά το ότι τους θυμήθηκε ο Γιωργάκης σε καλό δεν τους βγήκε. «Των Καστελοριανών;» Όλων εμάς. «Είσαι και συ Καστελοριανός;» Για μερικές ώρες όλοι γίναμε Καστελοριανοί! Είναι μεγάλο το Καστελόριζο;» Όχι μικρό. «Και που σας χώρεσε όλους;» Γιατί εκείνη τη μέρα ο Γιωργάκης έκανε όλη την Ελλάδα Καστελόριζο. Μικρή, πολύ μικρή!
«Δεν καταλαβαίνω.» Που να καταλάβεις αθώε μου Φιλανδέ, εδώ κοτζάμ Γιωργάκης κι ακόμα να καταλάβει. «Και τι έγινε την day after;» Μάθαμε να μιλάμε Γερμανικά, achtung-achtung. «Λες να μάθουμε κι εμείς γερμανικά;» Εσείς είσαστε φυσικό ταλέντο από τη δημιουργία σας, τα μιλάτε με τη φυσικότητα υπηρέτη γερμανού Φον! «Ευχαριστώ!» Μα τι λες, ευχαρίστηση μου! Και κάπου εκεί τελείωσε η συζήτηση μας γιατί ο φίλος μου ήθελε να πάει στο σουπερμάρκετ να συμπληρώσει τις κονσέρβες του με λουκάνικα κι εγώ γύρισα σπίτι.
Στο σπίτι άνοιξα το κομπιούτερ όπως ήταν φυσικό και συνδέθηκα να δω ειδήσεις από Ελλάδα. Και ο μεν Φιλανδός έβλεπε το δέντρο από Ελλάδα εγώ είδα κάτι κορίτσαρους και ένα ζαρζαβατικό. Γέμισε η οθόνη μου υπερηφάνεια, καμάρι, ελληνική ψυχή και μετάλλιο. Χρυσά τα κορίτσια του πόλο κι ένιωσα τα μάτια μου να καίνε ακούγοντας να λένε …για την Ελλάδα ρε γαμώτο! Μια οικογένεια με τον προπονητή τους να καμαρώνει και …μα τι κάνει ο κύριος αυτός; Ο χοντρούλης που όλο τρέχει να προλάβει τα φλας και τα μικρόφωνα; Που μιλάει για το ελληνικό φιλότιμο και την ελληνική ψυχή; Και τρέχω στα αθλητικά sites να δω περισσότερα και να σου ο χοντρούλης κύριος όλο να πετάγεται στο φλας. Βρε που τον θυμάμαι, που τον θυμάμαι! Σαν να μου θύμισε παλιό αθλητή και προπονητή. Σαν να μου θύμισε κάποιον που ξέρει τι θα πει να κάνεις πρωταθλητισμό, ξέρει τις δυσκολίες και ξέρει ότι το φιλότιμο δεν φτάνει, ότι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει, ότι η ψυχή δεν πληρώνει τα αεροπορικά εισιτήρια και 200 ευρώ ισα που φτάνουν για σουβλάκια. Μπα δεν μπορεί να είναι αυτός μονολόγησα, απλή ομοιότητα, άσε που αυτός είναι και χοντρούλης.
Αλλά τι το ήθελα; Μια η θύμηση, μια οι κουβέντες των κοριτσιών και του προπονητή στους δημοσιογράφους, όλο και φούντωνα. Α ρε Κολοκοτρώνη που όλο τη νεολαία έδειχνες και έλεγες ότι το μέλλον του έθνους στηρίζεται σε αυτούς, ότι έμεινε έγινε χοντρούλης που κυνηγάει τα φλας μπας και τον θυμηθεί και κανένας όταν χρειαστεί και ναι το Καστελόριζο λεφτά δεν έχει αλλά αν υπήρχε φιλότιμο και ψυχή θα άνοιγε ακόμα και το δικό του το πορτοφόλι όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να θυμίσει ότι το κράτος στην Ελλάδα δεν μιλάει γερμανικά και μπορεί να έχει και πρόσωπο και τιμή. Αλλά τι τα θέλω κι εγώ τώρα με την τιμή που τιμή δεν έχει και χαρά σε αυτόν που την κατέχει. στη συγκεκριμένη στιγμή τις τιμές τις είχαν μόνο τα κοριτσάκια γι αυτό και μόνο αυτές θα θυμάται η ιστορία όταν οι φωτογραφίες κιτρινίσουν.
Αυτά για σήμερα γιατί τρέχω να πάρω χριστουγεννιάτικα δώρα. Η κόρη μου μόλις μου παρέδωσε την επιστολή προς τον Αϊ Βασίλη και η λίστα που βρήκα μέσα συμπεριλαμβάνει και παραρτήματα με λεπτομέρειες σχετικά με χρώματα και αποχρώσεις. Αλλά με καθησύχασε. «Μπαμπά,» μου είπε σοβαρά, «εφέτος δεν θα χαλάσεις πολλά λεφτά, ζήτησα ότι θέλω από τον Άγιο Βασίλη, εσύ απλά πρέπει να με βοηθήσεις με τα πακέτα και ένα συναρμολογούμενο!!!»
