Καρουζέλ εξουσίας με ολίγη ΕΡΤ

του Θάνου Καλαμίδα.

Όταν ζήσεις αρκετά χρόνια στο εξωτερικό ανακαλύπτεις ότι πρώτα από όλα η καθημερινότητα, αμβλύνει τη μαγεία της διαφορετικότητας που έβρισκες στην αρχή. Έτσι σιγά-σιγά ανακαλύπτεις ότι υπάρχει και ο φθόνος, η ζήλια, η κακία, το κουτσομπολιό αλλά και η φιλία, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, το κουράγιο και πολλές φορές το φιλότιμο. Έτσι μετά από καιρό ανακαλύπτεις ότι οι διαφορές χάνονται στη γλώσσα και μερικές φορές στη θρησκεία.

Βέβαια οι συγκρίσεις ποτέ δεν λείπουν και υπάρχουν φορές που λες, μα τι κάνουν αυτοί οι κουτόφραγκοι, λίγο μυαλό δεν έχουν; Εμείς στην Ελλάδα ...και συνεχίζεις με σκέψεις που πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα που τις επενδύεις και με ιστορικά στοιχεία που κάπου διάβασες, κάπου άκουσες. Αλλά υπάρχουν και οι άλλες στιγμές που στο πως το κάνουν νιώθεις τη ζήλια να σε πλημμυρίζει.

Εγώ την ζήλια την ένιωσα σε κάτι τελείως πολιτικό. Η πολιτική δεν είναι απλά στο Ελληνικό μου DNA που μας θέλει όλους προέδρους ή επαγγελματική διαστροφή, είναι και κάτι που παρακολουθώ και με ενδιαφέρει ακόμα κι όταν δεν έχει άμεσο ενδιαφέρον στη δουλειά μου. Ήταν λοιπόν φυσιολογικό όταν πρωτοήρθα στη Φιλανδία να ενδιαφερθώ για την πολιτική της ζωή και την κυβέρνηση πέρα από τα όσα διάβαζα στις εφημερίδες ή όσα τελείως περιστασιακά είχα διαβάσει πριν έρθω. Παράλληλα η τύχη το έφερε σύντομα μετά την άφιξη μου να προκηρυχτούν γενικές εκλογές και να βρεθώ στη δύνη της φιλανδικής πολιτικής ζωής χάρις στη συνεργασία μου με έναν από τους πρωταγωνιστές της περιόδου.

Έτσι λοιπόν μέσα σε ένα χρόνο έζησα από μέσα προεκλογική καμπάνια, εκλογές με πολυ λάσπη, ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στη σύγχρονη ιστορία της Φιλανδίας και στο τέλος διαπραγματεύσεις για κυβέρνηση συνεργασίας.

Τώρα εσείς πρέπει να θυμάστε ότι όταν πρωτοήρθα στη Φιλανδία είχα μέσα μου εμπεδωμένες και χτισμένες με πολύ μπετόν απόψεις για το τι χαρακτηρίζει τη πολιτική ζωή και την κυβέρνηση. Και μόνο η σκέψη συνεργασίας Εργατικών και Συντηρητικών στην Μεγάλη Βρετανία πού έχω ζήσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου, ακουγόταν σαν ανέκδοτο που δεν υπάρχει ούτε σαν επιστημονική φαντασία.

Όσο για μας τους παλαιότερους, φανταστείτε κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή με Ανδρέα Παπανδρέου και τον Τσοχατζόπουλο με τον Αβέρωφ συνυπουργούς. Τώρα που έγραφα αυτές τις λέξεις ένιωσα σαν σεισμό κάτω από τα πόδια μου, κόκαλα να τρίζουν και άκουσα στριγκλιές από το υπερπέραν. Τέτοια απίθανα πράγματα. Αλλά στη Φιλανδία όλα είναι πιθανά. Ακόμα και ο Μητσοτάκης με τον Ανδρέα να συγκυβερνούν. Μάλιστα όταν έδειξα απορία με κοίταξαν έκπληκτοι μη καταλαβαίνοντας τι δεν καταλάβαινα. Και προσπάθησα ο δύσμοιρος να το εξηγήσω.

Προσπάθησα να εξηγήσω ότι από τα θεμέλια τους το συντηρητικό και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι απέναντι, με τελείως διαφορετικές κοσμοθεωρίες, τελείως διαφορετικές οικονομικές και κοινωνικές προσεγγίσεις, με διαφορετικές βλέψεις για το μέλλον και ...και ...και... Και λοιπόν; απάντησαν οι Φινλανδοί.

Μα δεν γίνεται να έχεις συντηρητικό πρωθυπουργό και υπουργό οικονομικών και υπουργό εξωτερικών σοσιαλδημοκράτη και μάλιστα από τη πιο σοσιαλιστική πλευρά του κόμματος, ανταπάντησαν εις μάτην. Και οι Φιλανδοί χαμογέλασαν αθώα και μου ψιθύρισαν ότι ο υπουργός των εξωτερικών είναι της Φιλανδίας και όχι του σοσιαλιστικού κόμματος. Και τότε ζήλεψα.

Ζήλεψα γιατί θυμήθηκα ότι στην Ελλάδα ακόμα και όταν αλλάζει στην ίδια κυβέρνηση ο υπουργός πολιτισμού το πρώτο που κάνει είναι να εξυπηρετήσει τα μικροσυμφέροντα του με ό,τι επιπτώσεις κι αν έχει αυτό στη γενικότερη πολιτική του υπουργείου ή την εικόνα της χώρας. Αφού βάλει όλους τους συγγενείς του και συμπατριώτες του στο υπουργείο ή σε κανένα τοπικό μουσείο, μετά μετακινεί και κανένα ναό για τον χαβαλέ. Και αυτά αφού έχει αλλάξει κι όλη τη πολιτική του υπουργείου - για να βάλει την προσωπική του σφραγίδα, έτσι το λένε - στα διαλείμματα από τα ρουσφέτια κάνει και λασποδρομίες με τους άλλους υπουργούς. Και βέβαια μιλάμε για υπουργό από το ίδιο κόμμα, όχι από το αντίπαλο σοσιαλιστικό για παράδειγμα.

Στη Φιλανδία το κάθε κόμμα έχει την πολιτική του αλλά προς τα έξω όταν συνυπάρχουν στην κυβέρνηση υπάρχουν δυο πράγματα. Πεντακάθαρες προσυμφωνημένες αρμοδιότητες και εξουσίες και σεβασμός ακόμα και για τα πολύ μικρά κόμματα που συμμετέχουν σαν ισότιμοι εταίροι. Αυτές οι συζητήσεις για τις προσυμφωνίες κράτησαν για περισσότερο από ένα μήνα και δεν σας κρύβω ότι από την πρώτη βδομάδα κι όλας είχα αρχίσει να τρώω τα νύχια μου.

Ψυχραιμία, μου λέγαν οι Φιλανδοί, είναι τόσες οι λεπτομέρειες που πρέπει να ξεκαθαριστούν. Και το κράτος; Εγώ επέμενα. Τι το κράτος, μου απαντούσαν, σταμάτησαν τα σχολεία; Δεν λειτουργούν τα νοσοκομεία; Οι συντάξεις δεν δίνονται, οι δρόμοι δεν επισκευάζονται; και μην νομίζετε ότι δεν υπάρχουν κρίσεις και σεισμοί κι εδώ. Το βράδυ που η Νοκια ανακοίνωσε απολύσεις 90,000 ατόμων λίγοι από την κυβέρνηση κοιμήθηκαν από όλα τα κόμματα. Κι όταν ένα καινούργιο σκάνδαλο διαφαινόταν στον ορίζοντα με πρωταγωνιστή προηγούμενο πρωθυπουργό όλοι οι πολιτικοί της Φιλανδίας ήταν με βάλιουμ.

Αλλά, και αυτό είναι μεγάλο αλλά, τα βασικά και θεμελιακά στοιχεία του κράτους στη Φιλανδία λειτουργούν ανεξάρτητα των πολιτικών και πεποιθήσεων του κάθε υπουργού και συνεταίρου στη κυβέρνηση. Τα σχολεία λειτουργούν, τα νοσοκομεία λειτουργούν με άμεση προτεραιότητα, το κράτος πρόνοιας λειτουργεί, η ασφάλεια των πολιτών λειτουργεί και τέλος αυτό που πάντα λειτουργεί είναι η εξωτερική εικόνα ενότητας και σταθερότητας, η αίσθηση ότι όλα συμβαίνουν για το κοινό καλό και τη Φιλανδία. Γνωρίζοντας πια ότι η εικόνα αυτή πουλάει και εμπνέει.

Για σκεφτείτε το λιγάκι και αφήνω τις συγκρίσεις σε εσάς. Αυτή τη στιγμή πρωθυπουργός είναι ο Κατάινεν, αρχηγός του συντηρητικού κόμματος, ιδιαίτερα συντηρητικός ο ίδιος και έντονα φίλο-ρεπουμπλικάνος σε αμερικάνικο στιλ. Υπουργός οικονομικών και δεύτερη τη τάξη στη φιλανδική κυβέρνηση είναι η γνωστή μας Γιούτα. Αρχηγός του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, έστω και από συγκυρία και τύχη, πολιτικό ανέκδοτο με απόλυτη άγνοια περί οικονομικών αλλά λάτρης της Μέρκελ και της Λαγκάρντ. Υπουργός εξωτερικών είναι ένα από τα ιστορικά στελέχη του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ο Έρκι Τουομίογια και από τους θεμελιωτές της μετά-Λίπονεν εποχής.

Ο ρόλος της Γιούτα στα όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν στην Ελλάδα από την αρχή ήταν πολύ δραστήριος. Νιώσατε εσείς ποτέ ότι την σοσιαλιστική της κοσμοθεωρία να την κάνει να δακρύζει στο πόνο των άνεργων η αυτών που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα τους; Απεναντίας όταν ήρθε η ώρα για τις εγγυήσεις του περίφημου δανείου η Γιούτα κόντεψε να ζητήσει και την Ακρόπολη. Στα ενδότερα και με κλειστές τις πόρτες είχαν γίνει πολλές συζητήσεις και μάλιστα υπήρξαν φορές που ο Έρκι είχε αντιδράσει πολύ άσχημα στη Γιούτα αλλά προς τα έξω ...τίποτα.

Ας επιστρέψουμε τώρα στην Ελλάδα. Η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας τώρα είχε για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, την ευκαιρία να αποδείξει την πολιτική ωριμότητα που απαιτούν οι καιροί, να λειτουργήσει σαν κυβέρνηση σε όρους ισοτιμίας και σεβασμού με ξεκάθαρες αρμοδιότητες και εξουσίες και δίνοντας εξωτερικά τουλάχιστον την εικόνα ενότητας και σταθερότητας προβάλλοντας εμπιστοσύνη τουλάχιστον σε αυτόν το λαό που στο όνομα της και από τα λάθη που κάνανε οι ίδιοι στο παρελθόν υποφέρει. Μετά από ένα χρόνο η τελευταία κρίση απέδειξε ότι απέτυχε.

Προσοχή αυτή τη στιγμή δεν κρίνω αν είναι καλή η κακή κυβέρνηση. Αυτό είναι κάτι που το κρίνει ο κόσμος και ο ίδιος ο κόσμος θα αποφασίσει στις επόμενες εκλογές αν πρέπει να συνεχίσουν ή η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα καινούργιο συνδυασμό. Αλλά σαν κυβέρνηση συνεργασίας απέτυχε και αυτό είναι ευθύνη των πολιτικών προσώπων που έχουν την ευθύνη της. Η στάση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στα όσα έγιναν ξεκινώντας από τον αντιρατσιστικό νόμο μέχρι το μαύρισμα της οθόνης της ΕΡΤ δείχνει απαράδεκτη αλαζονεία. Σε μια χώρα που όλοι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας δεν λειτουργείς με το αποφασίζω και διατάσσω αγνοώντας όχι μόνο την κοινωνία και τις ανάγκες της – ακόμα και των αποδήμων συμπατριωτών σου – αλλά ακόμα και των θεωρητικά ισοτίμων εταίρων σου. Και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας νιώθοντας κυβερνών κόμμα σε μονοκομματική κυβέρνηση, πρωτοστατούντα του κυβερνητικού εκπροσώπου και του υπουργού οικονομικών – ο Άδωνης δεν μετράει, αυτός μπορεί να λέει ό,τι θέλει πια – έδειξαν επιεικώς απαράδεκτη αλαζονεία δίνοντας την εντύπωση ότι όχι απλά είναι κυβερνών κόμμα σε μονοκομματική κυβέρνηση αλλά ότι είναι εξουσία σε μονοκομματικό κράτος.

Η δε συμπεριφορά του Σίμου Κεδίκογλου ξεπερνάει τα όρια του επιεικώς, ήταν απλά απαράδεκτη καθ' όλη τη διάρκεια της κρίσης και στις δυο περιπτώσεις με την αλαζονεία του να προκαλεί λογική και δικαιολογήσιμη αντίδραση.

Αλλά η αλαζονεία δεν σταμάτησε στη Νέα Δημοκρατία, από ό,τι φαίνεται ο ιός είναι εταιρικός και μεταδόσιμος. Σε μια φάση κρίσης σε θέματα που έχουν να κάνουν με την αξιοπρέπεια ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ο Βενιζέλος αποφάσισε ότι ήρθε η στιγμή της ανάγκης για να εκβιάσει μια καλύτερη θέση στη κυβέρνηση, κάποια υπουργεία παρά πάνω. Παρακολουθώντας όλες του τις ομιλίες τις τελευταίες ώρες – και δει αυτές της κρίσης – σε όλες μα σε όλες τονίζει τον ρόλο του στα όσα συνέβησαν για την “σωτηρία” της Ελλάδας τα τελευταία δυο χρόνια αναζητώντας απεγνωσμένα αναγνώριση. Αναζητά αναδιαπραγμάτευση του ρόλου του και του ρόλου του ΠΑΣΟΚ δίνοντας συχωροχάρτι σε όποιες συμπεριφορές αλαζονείας και αντί να ζητά την άμεση απομάκρυνση αλαζονικών υπουργών, ζητά υπουργικές θέσεις. Όσο για τον Κουβέλη τι να πω, τόσο χρόνο του πήρε να καταλάβει ότι δεν ήταν ποτέ ισότιμο μέλος; Και μόνο αυτό το στοιχείο δείχνει τη δικιά του αλαζονεία.

Έτσι από ότι φαίνεται τίποτα δεν έγινε για το καλό της Ελλάδας και των Ελλήνων, αλλά γιατί αυτή τη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση ζει ένα καρουζέλ εξουσίας.

*************************************************************

Είδες Αντωνάκη ότι δεν πρέπει να πιστεύεις πάντα τις δημοσκοπήσεις που σου φέρνουν; Ποιες δημοσκοπήσεις; Ε καλά, ξέρεις εσύ! Και μιας και λέμε για το ...εσύ ξέρεις, τι έγινε Αντωνάκη, πάλι στην είπε ο επίτιμος; Και όπως πάντα όταν λέει κάτι ο επίτιμος έχει δίκιο, το μόνο που μένει είναι εσύ να τον δικαιώσεις!

*************************************************************

Ποτέ οι Έλληνες δεν απόλαυσαν τόση κλασσική μουσική όσο τώρα με τα γεγονότα της ΕΡΤ.

*************************************************************

Τελικά έπρεπε να κλείσει η ΕΡΤ για να σπάσει όλα τα ρεκόρ θέασης; Ας ελπίσουμε ότι και στο μέλλον οι ίδιοι θα κάνουν τα ίδια και όχι ότι τους λένε οι “αποφασίζουμε και διατάσσουμε!”

*************************************************************

Στη φωτογραφία η φιλανδική κυβέρνηση συνεργασίας αποτελούμενη από το Συντηρητικό κόμμα, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, την Αριστερή συμμαχία, τους Πράσινους, τους Σουηδόφωνους και του Χριστιανοδημοκράτες!!! Σαν να λέμε, Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης. Άντε με τις υγείες σας!

Guest

Καρουζέλ εξουσίας με ολίγη ΕΡΤ

Apopseis.gr

ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

Πρόσφατα Άρθρα

ΑΡΧΕΙΟ

Καρουζέλ εξουσίας με ολίγη ΕΡΤ