Τις εκλογές προδίκασε ο Πρωθυπουργός όταν αιφνίδια στο κατακαλόκαιρο υιοθέτησε το προεκλογικό σενάριο “μελωδία της ευτυχίας” -βγαίνουμε στις αγορές, σχίζουμε το μνημόνιο, διώχνουμε το ΔΝΤ- κι όταν το “άδειασαν” οι αγορές και οι εταίροι ενεργοποίησε το σενάριο “ταινίας τρόμου” με τη βίαιη, δίχως διαβούλευση επίσπευση της προεδρικής εκλογής, με μια ζαριά, δίχως “ζώνη ασφαλείας”. Όλα τα υπόλοιπα, όπως το ατομικό κυνήγι κεφαλών για τους 180, αποτελούν μια εύλογη τακτική προεκλογικής ομπρέλας της ΝΔ και δημιουργίας μια υγειονομικής ζώνης απομόνωσης (καραντίνας) γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό δεν επιδιώχθηκε καμία έγκαιρη αξιόπιστη πολιτική διαβούλευση που θα εξακρίβωνε τη δυνατότητα ενός έντιμου, δημοκρατικού, προωθητικού συμβιβασμού, ανοιχτού στους νέους συσχετισμούς.
Αν βέβαια ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πιο μακιαβελικός ίσως επαναλάμβανε την τακτική του Ανδρέα Παπανδρέου του 80’ που έδωσε ανοχή στην εκλογή Καραμανλή στην Προεδρία για να κερδίσει με ασφάλεια το 48% το 81’. Να απέφευγε δηλαδή το τρίμηνο των “Βερμούδων” και να εγκατέλειπε την Κυβέρνηση στα απόνερα και τα παλίνδρομα κύματα της χρεωκοπίας. Έτσι θα του έστρωναν ακούσια “κόκκινο χαλί” με τακτή ημερομηνία εκλογών. Ωστόσο δεν του άφησαν περιθώριο για έναν τέτοιο ελιγμό αλλά ούτε και η αίσθηση επείγοντος των κοινωνικών δυνάμεων που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ εν μέσω χρεωκοπίας τον έκαναν εφικτό.
Όλα αυτά είναι τώρα ιστορία. Το βλέμμα πρέπει να είναι στραμμένο στο σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης ευρύτατων συνεργασιών ενώ θα παραμείνει ανοιχτός ο δίαυλος της εθνικής συνεννόησης με πρώτο βήμα την μετεκλογική ανάδειξη Προέδρου τουλάχιστον με 200 βουλευτικές ψήφους.
