γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Σταχυολογώντας κανείς τις προθέσεις όλων των υποψηφίων του ΚΙΝΑΛ, διαπιστώνει πως όλοι υπογραμμίζουν πρώτιστα την αυτόνομη πορεία του κόμματος. Ένα διακηρυγμένο πεδίο που έχει στόχο την υπερδιπλασίαση των ποσοστών του κόμματος.
Κανείς δεν βλέπει συνωμοσίες. Ο υποθετικά ύποπτος τίτλος «προοδευτική διακυβέρνηση» εξυφαίνεται από τους λογής γεφυροποιούς, τους λογής influencers του συγκαλυμμένου μαρξιστικού αναστοχασμού που στην πραγματικότητα βλέπουν τις ιδεοληψίες τους να περιθωριοποιούνται.
Και μπορεί στους λογής ελιτίστες του ηθικού πλεονεκτήματος να εξυφαίνονται σενάρια πρόκλησης πολιτικού πάθους για “ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ”, εντούτοις σε επίπεδο κοινωνίας, η πρόσφατη εμπειρία πολιτικής εξαπάτησης, λοιδορίας και διχασμού κατά το ή εμείς, οι άφθαρτοι της Αριστεράς, ή οι άλλοι, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, απομακρύνει κάθε σκέψη δημιουργικού προοδευτισμού.
Η κοινωνία κουράστηκε από τους λογής πολιτικούς φαφλατάδες. Διαβάζοντας κανείς για τη “ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ” που αναδύεται από την άβυσσο της αμετροέπειας, με ατάκες, λογικές πλάνες και ρητορικά ουτοπικά σχήματα πλήξης, διαπιστώνει το πόσο οι άνθρωποι αρέσκονται να εξαπατούν και να εξαπατώνται.
Οι Ρωμαίοι στο «Mundus vult decipi, ergo decipiatur» το είχαν διαπιστώσει ευκρινώς, μειδιώντας γι’ αυτό. Ωστόσο, στο σύγχρονο κόσμο, πίσω από την συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή εξαπάτησης των άλλων, προηγείται η εξαπάτηση του εαυτού μας. Το πώς είναι προφανές, καθώς αναμιγνύεται και θωπεύεται από νοητικά κατασκευάσματα, εικασίες, εκλογικεύσεις ουράνιων πολιτειών και μεσσιανισμούς που περισσότερο σχετίζονται με φαντασιώσεις παρά με την πραγματικότητα.
Η δυστοπική πραγματικότητα που ορισμένοι βλέπουν προς επιδιόρθωση ανταποκρίθηκε άριστα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού που κάποιοι ευαγγελίζονται και τα οποία κατέρρευσαν υπό το βάρος του απανθρωπισμού τους. Η συνειρμική ταύτιση στην ΑΛΛΑΓΗ που ευαγγελίζονται, παρά τις kolotoumpes εκάστου, (Έξω από το ΝΑΤΟ», «Έξω οι βάσεις», «Έξω από την ΕΟΚ», «σκίσιμο μνημονίων με ένα άρθρο…», «go back, κ. Μέρκελ, go back…», «θα βαράμε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν». «Ο ΕΝΦΙΑ είναι ένας φόρος παράλογος, δεν διορθώνεται, καταργείται», δημοψήφισμα, κτλ, οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδα και καταστροφή. Και αν το ανάστημα του πρώτου ανδρός θα μείνει στην ιστορία για την ευμάρεια, έστω και επίπλαστη, του δευτέρου θα μείνει ως υπόδειγμα αρνητικής διαπραγμάτευσης και καταστροφής.
Σήμερα, οι εκφραστές των ιδεών αυτών, πίσω από το μανδύα της “ΝΕΑΣ ΑΛΛΑΓΗΣ”, πίσω από κελεύσματα και κυνικές ομολογίες πως θα κυβερνήσουνε αλλιώς, καταστρατηγώντας μάλλον τους θεσμούς και τη Δημοκρατία, προσπαθούν να διαιωνίσουν την υπαρξιακή αγωνία των ηττημένων να ορίσουν για τελευταία φορά τη μοίρα τους. Προσπαθούν εναγωνίως να προκαταλάβουν την επόμενη ημέρα. Απαιτούν την προκαταβολή του μέλλοντος σε κάτι που δεν τους ανήκει.
Νικόλαος Χρ. Γκίκας
