Επτά χρόνια μετά την υπαγωγή μας σε μνημόνιο και με τις επιπτώσεις του να συνεχίζονται τουλάχιστον έως το 2020 σε επίπεδο μέτρων (θα κλείσουμε… αισίως μια δεκαετία!), εξακολουθούμε να παριστάνουμε τους… ανήξερους και κυρίως δεν αντιλαμβανόμαστε τι πρέπει να κάνουμε. Η φορολογική αφαίμαξη έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο χιλιάδες επιχειρήσεις και εκατομμύρια πολίτες. Από την άλλη πλευρά, το ασφαλιστικό σύστημα στηριζόμενο σε μέτρα φορολογικού χαρακτήρα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς νέο κύκλο πίεσης. Οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία ανέρχονται σε 30,5 δισ. ευρώ και είναι αμφίβολο, εάν μπορεί να εισπραχθεί έστω και το 10% από αυτά τα χρήματα. Το ίδιο ισχύει και τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την Εφορία, τα οποία αγγίζουν τα 100 δισ. ευρώ και είναι ζήτημα εάν μπορούν να εισπραχθούν τα 4-5 δισ. ευρώ. Το… γλυκό δένει βλέποντας την αναλογία 1,3 εργαζομένων προς 1 συνταξιούχο. Το πράγμα γίνεται ακόμη πιο εφιαλτικό αν ληφθεί υπόψιν ότι περίπου 2,8 εκατ. εργαζόμενοι και εργοδότες του ιδιωτικού τομέα συντηρούν με τους φόρους και τις εισφορές τους ένα κράτος 11 εκατ. πολιτών!!!
Με δεδομένους τους μισθούς των 360 ή 500 ή 700 ευρώ και τη μερική απασχόληση που κάνει θραύση, μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για έναν νέο κύκλο περικοπών στο ασφαλιστικό. Και όταν λέμε νέο κύκλο, δεν εννοούμε τα… σίγουρα «ψαλίδια» του 2019 μέσω της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς. Εννοούμε, την αδυναμία της οικονομίας να προσελκύσει πακτωλό επενδύσεων ύψους πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ τα επόμενα χρόνια, έτσι ώστε, να υπάρξουν περισσότερα και υψηλότερα εισοδήματα που με τη σειρά τους θα οδηγήσουν σε υψηλότερες εισφορές στο σύστημα.
Η ύφεση της περιόδου 2015-2016, η… περήφανη διαπραγμάτευση με τον λογαριασμό της άμεσης και έμμεσης ζημίας να ξεπερνά τα 100 δισ. ευρώ και με το εχθρικό επιχειρηματικό περιβάλλον, προοιωνίζονται… μαύρες μέρες στο ασφαλιστικό και τα δημοσιονομικά. Αρκεί να αναφερθεί ότι οι σημερινές δαπάνες του ασφαλιστικού συστήματος για συντάξεις και περίθαλψη ανέρχονται σε περίπου 35 δισ. ευρώ ή 20% του ΑΕΠ και εντός των επόμενων λίγων ετών πρέπει να υποχωρήσουν κοντά στο 12% με τη συμμετοχή του κρατικού προϋπολογισμού να περιορίζεται από το 9% σήμερα στο 2,5%!!!
Για όσους κατέχουν στοιχειωδώς τα οικονομικά, η ζημιά που έχει συντελεστεί κυρίως κατά τα τελευταία 3 χρόνια και υπό την προϋπόθεση μιας… έκρηξης των επενδύσεων θα μας κυνηγάει τουλάχιστον έως το 2030!!! Οι μαθητευόμενοι μάγοι της… αντιμνημονιακής σχολής έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο σοκ και αυτή τη στιγμή το μόνο που βλέπουμε είναι η κορυφή του παγόβουνου. Και να φανταστεί κανείς ότι στην οικονομία σήμερα «παράγονται» θέσεις μερικής απασχόλησης και με τον μέσο μισθό, σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση του ΣΕΒ, να διαμορφώνεται στα 777 ευρώ στον ιδιωτικό τομέα και στα 1.075 στον δημόσιο! Και αν κάποιοι… κουτοπόνηροι θεωρούν ότι ο μέσος μισθός στο δημόσιο πρέπει να διαμορφωθεί στα επίπεδα του μέσου μισθού του ιδιωτικού τομέα, έχουμε να απαντήσουμε ότι αν δεν υπάρξει μια έκρηξη επενδύσεων, τότε η εξέλιξη αυτή θα είναι αναπόφευκτη. Οι μισθοί του δημοσίου θα ακολουθούν τους αντίστοιχους του ιδιωτικού τομέα στην κατρακύλα!
Αυτό που απαιτείται με συνοπτικές διαδικασίες από μια νέα κυβέρνηση (η παρούσα δεν το έχει, δεν το θέλει, δεν το επιθυμεί…) είναι ένα επενδυτικό σοκ που θα σηματοδοτήσει τη δημιουργία μαζικών θέσεων πλήρους απασχόλησης με στόχο την ενίσχυση των οικονομικών του Κράτους (Εφορία, ασφαλιστικά ταμεία). Αλλά, με ιδεοληψίες, κουτοπονηριές, ανοησίες και κομμουνιστικές αντιλήψεις δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορεί να συμβεί, εάν συνεχιστεί η σημερινή κατάσταση θα είναι η κατάρρευση του ασφαλιστικού και γενικά της οικονομίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία. Η… ελπίδα πέθανε και ο εφιάλτης καραδοκεί… Viva! Hasta la Victoria Siempre!
