γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Πέρασαν σχεδόν δύο εβδομάδες από την ανακήρυξη του περίφημου προγράμματος εναλλακτικής διαχείριση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης από το ΣΥΡΙΖΑ. Ένας μήνας επίσης από το αντίστοιχο για τη ρύθμιση των ιδιωτικών κορονοχρεών. Το αποτύπωμα στην κοινωνία είναι μηδενικό.
Μήνες τώρα, δημοσκοπήσεις και εκλογική απήχηση βρίσκονται στο ναδίρ. Προφανώς και δεν ευθύνεται το παραμυθάκι των “κατειλημμένων” ΜΜΕ, καθώς στην εποχή του διαδικτύου η αξιακή πληροφορία διαχέεται πάραυτα. Το εργαστήρι λαϊκισμού προϋπήρχε στη χώρα βέβαια, αλλά μεγαλούργησε επί των ημερών τους.
Μετά τα απανωτά στραπάτσα, σήμερα, η υιοθέτησή του ως βιώσιμη στρατηγική πολιτικής των ανομολόγητων αριστερολαγνικών παθών δεν βοηθά. Οι πολίτες, ωριμότεροι πλέον, ακούνε και αναζητούνε λύσεις και όχι πυροτεχνήματα και αερολογίες. Η αναξιοπιστία, η ανακρίβεια και η αφερεγγυότητα ως συστατικά στοιχεία άσκησης της πολιτικής τους στο πρόσφατο παρελθόν επιφέρουν την αδιαφορία των πολιτών. Άλλωστε η ξεδιάντροπη και κυνική ομολογία των αυταπατών εγγυάται την επανάληψή τους στο θαυμαστό καινούργιο κόσμο της μετά covid εποχής.
Γαλουχημένοι με τις αρχές της προπαγάνδας, εστιάζουν στη διαχείριση του “φόβου των μαζών”, στις αγελαίες αγωνίες και ανασφάλειες επιδιώκοντας περιβάλλον αναταραχής. Η κυνική δήλωση πως η κανονικότητα για την αριστερά δεν αποτελεί ευκαιρία είναι χαρακτηριστική του τυχοδιωκτισμού τους.
Στα πλαίσια του GUE/NGL ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν ανεπιθύμητος, καθώς χωρίς πολιτική ουσίας και στηριζόμενος σε μια ταξική ιδεολογική ασάφεια, διακωμώδησε τις αξίες της αριστεράς, αποτυγχάνοντας ιδεολογικά και πρακτικά. Οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές επίσης τον θεωρούν αναξιόπιστο.
Η εναλλακτική στρατηγική λοιπόν δεν ήταν παρά εξαγγελίες αποσπασματικές, κοπτοραπτική προγραμμάτων που κατά καιρούς εξαγγέλθηκαν από την κυβέρνηση, το ΚΙΝΑΛ, είτε από κοινοτικούς εταίρους. Μουσαντένιες δηλαδή για την πιάτσα που κατανοεί το ιδιόλεκτο των παραστάσεών τους. Λίγο από Μπάιντεν κατά το Occupy Wall Street, όταν εδώ φορολόγησαν άγρια και τα ψίχουλα, λίγο από περιβάλλον, λίγο από κυκλική οικονομία, λίγο από πράσινη ανάπτυξη, λίγο από δίκαιη, ‘κανα δύο ψηφιακές παράτες, κάτι για τους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους που κατέστρεψαν, στα μουλωχτά σεισάχθεια κορονοχρεών για τους λωτοφάγους και φυσικά διορισμούς παντού. Κατά πως λέει η Κική Δημουλά στο «Πέρασα», «Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα».
Με την τέχνη του μακιγιάζ, της πλαστικής προσωπείων και κηπουρικής χαρακτήρων πορεύονται στο αύριο. Κάθε μεγαλοστομία κοινωνικής προφυλακτικής και δικαιοσύνης που πρεσβεύουν κρύβει κρατισμό και νέα δεινά στους επαγγελματίες και τους πολίτες. Αποκρύπτουν την καιροσκοπική και αναξιόπιστη πολιτική λαϊκισμού, πλειοδοτώντας εκ νέου σε πέτσινες παροχές και διορισμούς, σε εικασίες αναπτυξιακής σωτηριολογίας. «…Καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα. Αλίμονο!…» που λέει και ο Έλιοτ.
