γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Οι πολιτικές αλλαγές που σημειώνονται στη Δύση δείχνουν μια βαθύτερη τάση των ανθρώπων.
Μια επανεξέταση σειράς αξιωμάτων και κυρίαρχων πολιτιστικών και οικονομικών ιδεών, που ευνοούν τις εθνικές υποθέσεις. Η περιοχή μας βρίθει γεωπολιτικών και πολιτικών ασταθειών, χάριν εθνικών προτεραιοτήτων, Ανατολική Ευρώπη, Καύκασος, Μέση Ανατολή.
Στην καταστροφική ουκρανική περιπέτεια, μια ρωσική ήττα δεν επιτεύχθηκε, ενώ η ρωσική οικονομία δεν κατάρρευσε, ενόσω η Ευρώπη παραπαίει.
Συνομιλητές του Τραμπ έγιναν ο Όρμπαν και η Μελόνι, ενώ οι Φον και Βέμπερ αποτελούν ιδεολογικές καρικατούρες.
Οι συμμαχίες δυσκολεύουν. Η λήξη του πολέμου, αναγκαστικά θα οδηγήσει την Ευρώπη στο φθηνό ρωσικό αέριο και τους υδρογονάνθρακες, καθιστώντας τις ημέτερες επενδύσεις ΑΠΕ μια χαμένη ευκαιρία για τη χώρα, ένα κοινωνικό βαρίδιο η σωτηρία του οποίου θα μεταφερθεί στα νοικοκυριά και τη βιομηχανία, απειλώντας τη βιωσιμότητά τους. Παραγωγικά, όλα τα αυγά στο καλάθι του real estate και τουρισμού εγγυώνται σίγουρη καταστροφή.
Μια ευημερούσα κοινωνία, απαιτεί κατάλληλες συνθήκες για να ευδοκιμήσουν η έντιμη επιχειρηματικότητα και η αξιοπρεπή ατομική διαβίωση. Ωστόσο φορολογία, ΦΠΑ και ακρίβεια, παραμένουν τα μελανά σημεία.
Η πολυπληθής μεσαία τάξη υποχωρεί, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τις οικονομικές ανισότητες που δημιούργησε η κυβέρνηση, με την αγοραστική δύναμη των πολιτών να φθίνει συνεχώς.
Προοπτικές για να στηριχθεί η κατανάλωση δεν υπάρχουν. Το προεδρικό ζήτημα επίσης φέρνει κλυδωνισμούς. Το ΠΑΣΟΚ δεν θα συναινέσει σε πρόσωπο που θα προέρχεται από την κυβερνητική παράταξη, ενώ μια κεντροαριστερή επιλογή όπως του Βενιζέλου, θα επιφέρει αναταράξεις στη ΝΔ. Παρομοίως η υφιστάμενη Πρόεδρος, που συνέδεσε τη θητεία της με την κακώς νοούμενη συμπερίληψη.
Η μελωδία του «ναρκισσισμού των μικρών διαφορών», όπως την όρισε ο Φρόιντ, τρεις αποποιήθηκε καιροσκοπικά ως η τυραννία της μειοψηφίας, αλλά δεν έπεισε. Μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης και σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι της ΝΔ, είναι περισσότερο συντηρητικοί και νουνεχείς από τις ηγεσίες τους. Δεν χρειάζονται τις νεοφιλελεύθερες ελίτ να τους διδάξουν πώς να γίνουν «συμπεριληπτικοί», «αντιρατσιστές», περιβαλλοντικά ευαίσθητοι ή οτιδήποτε επιτάσσει η τελευταία μόδα του φιλελεύθερου πολιτιστικού ελιτισμού.
Σήμερα η έννοια του καθήκοντος έχει αμαυρωθεί από την ηγεσία, καθώς οι γενικότερες στάσεις του Κυριάκου περισσότερο προσομοιάζουν σε σοσιαλδημοκράτη διεθνιστή πολιτικό, κωφεύοντας στο ομόδοξο και ομότροπο της παράταξης. Τα απονέρια μάλιστα των πολιτικών αλλαγών στη Δύση επιτείνουν τις δεξιότερες απώλειες.
Υπό το πρίσμα αυτών, η κυβέρνηση θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ασταθές μείγμα της ελπίδας και άρνησης, ως κυρίαρχα συναισθήματα των πολιτών. Η υπερφίαλη αισιοδοξία των μελών της παραγνωρίζει τον κάμπιο δρόμο που είναι μπροστά τους.
Νικόλαος Χρ. Γκίκας
