Εκτός εάν κανείς θεωρεί πραγματικά υπερασπίσιμο το ότι η αύξηση των συσσιτίων και η διανομή περισσότερων γευμάτων στα δημοτικά για την παιδική φτώχεια, η επιδότηση ενοικίου για τη στέγαση των εξαθλιωμένων που οι ίδιοι δημιούργησαν και οι αερολογίες για τους νέους ώστε να σταματήσουν να φεύγουν στο εξωτερικό, αποτελούν τη λύση στα προβλήματα των πολιτών. Προτάσσουν δήθεν το κοινωνικό τους πρόσωπο για να ανακτήσουν το χαμένο πλεονέκτημα. Αλλά οι πολίτες χρειάζονται δουλειές και όχι συσσίτια ή επιδόματα. Η δε αγορά έχει ανάγκη από παραλήδες και όχι από θεατές.
Η κυβερνητική όμως ονείρωξη δεν ορρωδεί προ ουδενός. Ευρισκόμενοι σε κατάσταση αχρονικότητας, θυματοποιούν τον εαυτό τους προκειμένου να κρύψουν επιμελώς το σκοτεινό τους γίγνεσθαι. Ασκούν την προπαγάνδα της “στημένης τράπουλας” και της “ελάχιστης αρνητικής επίδρασης” με το ουδέτερο δημοσιονομικό κόστος, όπως αποκαλούν την περικοπή των συντάξεων και τη μείωση του αφορολόγητου.
Η απόλυτη κατάντια χάριν της πολιτικής καριέρας, χάριν της καρέκλας. Οι αριστεροί νεοποπουλιστές παρήγαγαν ύφεση και περαιτέρω εξαθλίωση, ενώ το ΄18 υποτίθεται θα βγούμε στις αγορές όπως το ΄14. Τέσσερα χαμένα χρόνια δηλαδή, στρωμένα με επιπλέον εξαθλίωση από το αριστερό πλεονέκτημα.
Κανένα όμως στοιχείο δεν συνηγορεί στην έξοδο από την επιτροπεία. Τουναντίον στρώνουν το σεντόνι των μέτρων για το ΄19 και ΄20. Διαρθρωτικές αλλαγές, μεταρρυθμίσεις και αναγκαίες ιδιωτικοποιήσεις δεν προκύπτουν. Το πλεόνασμα της αφαίμαξης και του δράματος εκατομμυρίων πολιτών εξοντώνει την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα που παράγει θέσεις εργασίας και πλούτο. Τα δομικά προβλήματα του δημοσίου τομέα και οι δαπάνες του αποτελούν τροχοπέδη, ενώ επενδύσεις σε περιβάλλον υφέρπουσας σοβιετίας δεν έρχονται. Η αγορά καταβαραθρώνεται με αντίκτυπο σε μισθούς και θέσεις εργασίας. Ανάπτυξη δεν γίνεται.
Ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός έναντι του κράτους και κύρια έναντι του ιδιωτικού τομέα και της κοινωνίας είναι εφάμιλλος των αλησμόνητων σοσιαλιστικών καθεστώτων. Η κοινωνία τους είναι χωρισμένη σε «ταξικούς φίλους» και «ταξικούς εχθρούς» με μέτρο την επιβίωση. Όμως η αριστερή εξαπάτηση συνθλίβεται στη συνείδηση του λαού, όταν ως προσωπικό βίωμα λαμβάνει τις ολέθριες συνέπειες της εξαθλίωσης και της φτώχειας.
Όσο παραπλανητική κι αν είναι η χειραγώγηση των προπαγανδιστών ινστρουχτόρων, η απογοήτευση των πολιτών είναι έντονη καθώς βλέπουν παντού αδιέξοδα. Στις χώρες του πρώην υπαρκτού ξεριζώνουν κάθε τι αριστερό μετά την εντυπωσιακή “πρόοδο” που είχανε. Στην βαλκανική μας ιδιοπροσωπία του ομφάλιου λώρου, του αδυσώπητου και της απελευθέρωσης, εντρυφούμε στις καταστροφικές πολιτικές θεωρίες του 19ου αιώνα για να λύσουμε τα σύγχρονα προβλήματα. Η εξαπάτηση λοιπόν του αριστερού ιμπεριαλισμού της φτώχειας πρέπει να τελειώσει οριστικά.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
