Το κρεσέντο της κυβερνητικής ασυναρτησίας συνεχίζεται, δυστυχώς, αδιάλειπτο. Μετά την επικίνδυνη ατραπό στην οποία έχει εισέλθει για τα καλά η ελληνική οικονομία, με την μια αναβολή για συμφωνία να ακολουθεί την άλλη και την αγορά να στενάζει από την απόλυτη άπνοια ελλείψει ρευστού, έχει ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας» και σε άλλα μέτωπα. «Κόκκινος συναγερμός» έχει σημάνει, πλέον, και στα ζητήματα έννομης τάξης και ασφάλειας και κυρίως στο μεταναστευτικό.
Ένας συνδυασμός ερασιτεχνισμού και ιδεοληψιών απειλεί να τινάξει τη χώρα στον αέρα. Οι πολίτες παρακολουθούν υπουργούς της συγκυβέρνησης να πειραματίζονται με βασικούς άξονες της κρατικής σταθερότητας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις κοινωνικών εκρήξεων με απρόβλεπτες διαστάσεις.
Έπειτα από την απίστευτη τοποθέτηση του υπουργού Δικαιοσύνης ότι φταίει η Πολιτεία διότι τυφλώθηκε ο τρομοκράτης Σάββας Ξηρός και την επιστολή (προς ποιόν άραγε;) απελπισίας του υπουργού Προστασίας του Πολίτη για την επικράτηση της ανομίας, ήταν η σειρά της κ. Τασίας Χριστοδουλοπούλου, που διαχειρίζεται το σημαντικό χαρτοφυλάκιο της μετανάστευσης. Άναυδοι έμειναν όσοι τηλεθεατές είδαν την ελαφρότητα με την οποία η κ. υπουργός επιχείρησε να διασκεδάσει την ανησυχία για τη ραγδαία άνοδο των μεταναστευτικών ροών και τα συνεπακόλουθά της με τις φαιδρότητες για την… ηλιοθεραπεία στην οποία οι μετανάστες επιδίδονται κατά τα πρωινά στις πλατείες των Αθηνών. Μάλιστα, επιχείρησε να μας… καθησυχάσει με την προειδοποίηση ότι μέχρι το τέλος του έτους θα υπάρξουν ακόμη 100 χιλιάδες(!) πρόσφυγες που θα περάσουν τα σύνορά μας.
Φρόντισε, βεβαίως, η ίδια να στείλει «ανοιχτή πρόσκληση» προς όλους τους δυστυχείς του κόσμου, καταργώντας κάθε μέτρο ανάσχεσης, κάθε σοβαρή προσπάθεια που έγινε τα προηγούμενα χρόνια ώστε να περιοριστεί το φαινόμενο. Άλλωστε, δεν έχει κρύψει την πρόθεσή της να γκρεμίσει και τον φράχτη στον Έβρο, ώστε δια ξηράς να επιβληθεί και το όραμά της, για «ανοιχτά σύνορα».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πόλεμος και η εν γένει τεταμένη κατάσταση που επικρατεί στη Μέση Ανατολή δημιουργεί νέες στρατιές προσφύγων και ανέστιων ανθρώπων. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες, όσοι αναμένουν στις μικρασιατικές ακτές για ένα μέσο που θα τους πάει στη δυτικοευρωπαϊκή «γη της επαγγελίας». Επειδή, όμως, για να πάνε εκεί πρέπει να περάσουν πρώτα από την Ελλάδα, και επειδή οι δουλέμποροι που κάνουν χρυσές μπίζνες με τον πόνο, το βρίσκουν πιο εύκολο να τους παρατούν στα νησιά του Αιγαίου, το πρόβλημα αν και ευρωπαϊκό γίνεται πρωτίστως δικό μας. Και αυτό δεν αλλάζει, ό,τι και να διακηρύττουμε εμείς για εσωτερική κατανάλωση. Το πολύ-πολύ να αυξηθούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τη διαχείριση του προβλήματος. Έτσι, όμως, δεν λύνεται το πρόβλημα. Ούτε με στρατόπεδα και σκηνές σε κάθε ελληνική περιφέρεια. Ούτε, ακόμη, με μεγαλόστομες απειλές, όπως αυτές του υπουργού Άμυνας, που θέλει να γεμίσει την Ευρώπη με τζιχαντιστές. Γιατί το μόνο που καταφέρνει είναι να φέρνει πιο κοντά την πιθανότητα η Ελλάδα, εκτός από μια οικονομική μαύρη τρύπα της Ευρώπης, να καταστεί και πολιτισμικά ένας παρίας. Να χάσουμε κάθε αξιοπιστία ως ισότιμοι εταίροι, να εξέλθουμε από τη συνθήκη Σένγκεν, να μετατραπεί η χώρα μας σε μια χωματερή ανθρώπων, ντόπιων και μεταναστών.
Εκτός από ασήμαντες περιθωριακές μειοψηφίες, κανείς σώφρων δεν πιστεύει ότι αντέχουμε ως οικονομία και ως κοινωνία την έλευση και νέων μεταναστών, και μάλιστα σε μεγάλους αριθμούς. Αυτό είχε γίνει, ήδη, φανερό εδώ και αρκετά χρόνια, πριν την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης. Στη συνέχεια, το πρόβλημα έγινε οξύτερο, καθώς η ανεργία εκτοξεύθηκε και μεταξύ των Ελλήνων. Ας μη λησμονούμε ότι στις γειτονιές με έντονο το μεταναστευτικό πρόβλημα γεννήθηκε και ανδρώθηκε το φαινόμενο των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής.
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διέπεται από εμμονές και αντιλήψεις που το χαρακτήριζαν ως περιθωριακό κόμμα του 3-4%. Όπως φαίνεται, όμως, αδυνατεί να μετεξελιχθεί σε κόμμα ευθύνης, σε κόμμα εξουσίας. Και ο κ. Τσίπρας αδυνατεί να γίνει πραγματικός πρωθυπουργός και όχι αρχηγός συνιστωσών. Η εποχή, ωστόσο, δεν επιτρέπει ερασιτεχνισμούς. Τα λάθη πληρώνονται πολύ ακριβά, και ίσως για πολλές γενιές…
