Οι στίχοι του Νεχράσοβ με το αδύναμο άλογο στο έργο του Ντοστογιέφσκι “Αδελφοί Καραμάζοφ” Α. σελ. 133, είναι χαρακτηριστικοί και παρουσιάζουν με ανάγλυφο τρόπο την εικόνα και το σεβασμό των πολιτικών δυνάμεων στην κοινωνία της χώρας. “Μπορείς δεν μπορείς, θα το τραβήξεις το κάρο κι ας ψοφήσεις!” και μετά από πολλά χτυπήματα “με μια απελπισμένη προσπάθεια τ’ άλογο ξεκόλλησε τ’ αμάξι και προχώρησε τρέμοντας ολάκερο, χωρίς να παίρνει ανάσα, γέρνοντας κάπως στο πλάι, κάπως αναπηδώντας, κάπως αφύσικα και vτροπιασμέvα”.
Έτσι ακριβώς σε μια κοινωνία σε τέλμα, ζαλισμένη και εξουθενωμένη από τα χτυπήματα των πρώτων μνημονίων, η ανάγκη της αναρχοαριστερής διακυβέρνησης για προεξοφλούμενη καθησυχαστική αυτοεπιβεβαίωση της ανάπτυξης οδηγεί σε μια αφύσικη, σε μια placebo αναπτυξιακή ανατάραξη που προκαλείται από τον αχό της γρήγορης κυκλοφορίας του χρήματος προς το κράτος.
Κινούνται στη βάση της αλαζονείας και των χαοτικών αριστερών παρορμήσεών τους καθότι απομονωμένοι από την κοινωνία. Η εργατική και η αστική τάξη τους απεχθάνονται, διότι ενδυσάμενοι την αντικαπιταλιστική και σοσιαλίζουσα προβιά της επανάστασης και του εφησυχασμού, τους εκμεταλλεύθηκαν άγρια. Πόσο ψέμα είναι κανείς διατεθειμένος να αντέξει.
Αυτό που αποκαλούν δίκαιη ανάπτυξη είναι η στασιμότητα και η παρακμή της οικονομίας και της κοινωνίας. Σε έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ αποδεικνύεται πως η δίκαιη ανάπτυξη που ευαγγελίζονταν οδήγησε στην αύξηση των εργαζομένων με μερική απασχόληση με τις αντίστοιχες απολαβές πείνας. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, στον ιδιωτικό τομέα το ποσοστό των χαμηλόμισθων με καθαρές μηνιαίες αποδοχές κάτω των 700 ευρώ ήταν στο 38,8% το 2016 έναντι 13,1% το 2009. Επιπλέον ένας στους πέντε είναι ανασφάλιστος σύμφωνα με την εφιαλτική έρευνα των Σ. Γ. Ρομπόλη και Β. Γ. Μπέτση.
Μείωση αφορολόγητου, υπερβολική έμμεση και άμεση φορολογία και μείωση συντάξεων στα επιτεύγματα. Οι εμμονικές αντιλήψεις τους και η πολιτική εξαπάτηση αναδεικνύονται σε τέχνη συγκάλυψης. Δεν υπάρχει για εκείνους παραδοχή της αποτυχίας, παρά μόνο αποποίηση ευθυνών.
Στην πραγματικότητα θα πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, τις ιδεοληψίες και αγκυλώσεις τους προκειμένου να λειτουργήσει η χώρα. Διότι καθώς η αυταπάτη τους καταλαγιάζει, αποδεικνύεται με τραγικό τρόπο πως ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός τους οδηγεί στη βίαιη προλεταριοποίηση του πληθυσμού. Αλλά το μοναδικό ακλόνητο δεδομένο είναι πως ό,τι αρχίζει με ψέμα ακολουθεί την μη αναστρέψιμη πορεία του τέλους με ψέμα. Ανάπτυξη ελατήριο λοιπόν και ματωμένη έξοδος στις αγορές είναι το μεγαλείο τους. Το τέλος λοιπόν της υποσχετικής μελλοντολογίας τους έχει φτάσει καθώς η πραγματικότητα το καθορίζει με σκληρό τρόπο.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
