γράφει ο Βασίλης Βρανάς.
Ο Δρ. Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, κέρδισε το βραβείο Rolf Nevanlinna Prize το οποίο απονέμεται ανά 4 χρόνια σε επιστήμονες κάτω των 40 ετών που συνεισέφεραν στα μαθηματικά των υπολογιστών. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, τα ελληνικά ΜΜΕ, οι πολιτικοί, οι πανεπιστημιακοί και οι απλοί πολίτες έσπευσαν να δηλώσουν εθνικά υπερήφανοι για το ομολογουμένως μεγάλο αυτό επίτευγμα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ο χαρακτηρισμός «εθνική υπερηφάνεια» είναι καταχρηστικός… Τι ακριβώς κάναμε για τους ανθρώπους αυτούς και τώρα δηλώνουμε υπερήφανοι; Τους ανοίξαμε πόρτες, τους προσφέραμε μισθούς ανάλογους των ικανοτήτων τους ή μήπως τους δώσαμε υποδομές να εργαστούν πάνω στο αντικειμενικό τους; Τίποτα από αυτά δεν κάναμε και για το λόγο αυτό τους αναγκάσαμε σε μετανάστευση.
Η χώρα μας για τους νέους επιστήμονες είναι ένα μέρος αναξιοκρατίας και κλειστών συστημάτων. Η χρηματοδότηση στην έρευνα δίνεται με το σταγονόμετρο και οι υλικοτεχνικές υποδομές είναι απαρχαιωμένες ή υπολειτουργούν. Τα ιδρύματά μας πλέον σε μεγάλο βαθμό έχουν μετατραπεί σε θερμοκήπια ανθρώπων, οι οποίοι απλά θέλουν ένα πτυχίο για να πάρουν μόρια για το Δημόσιο και πάει λέγοντας.
Η Ελλάδα, σε επιστημονικό τουλάχιστον επίπεδο, καθημερινά «σκοτώνει» τα παιδιά της και τα οδηγεί στο εξωτερικό. Στο εξωτερικό, όπως είχε πει σε μία συνέντευξή του ο ακαδημαϊκός καθηγητής κ. Δ. Νανόπουλος, οι Έλληνες δεν πίνουν άλλο νερό και γίνονται έξυπνοι, αλλά βρίσκουν τις σωστές συνθήκες για να δουλέψουν. Με άλλα λόγια, όπως εύστοχα επισημαίνει ο καθηγητής Νανόπουλος, στην Ελλάδα σκοτώσαμε το όνειρο!
Την ώρα λοιπόν που σκοτώσαμε το όνειρο ερχόμαστε προκλητικά και δηλώνουμε εθνικά υπερήφανοι για όσα καταφέρνουν οι Έλληνες επιστήμονες εκτός συνόρων! Δυστυχώς, όχι μόνο κάναμε το λάθος και χάσαμε τέτοια μυαλά, αλλά ακόμα χειρότερα, δεν κάνουμε τίποτα για να τα φέρουμε πίσω. Ενδεικτικά είναι τα λόγια του ίδιου του Δρ. Δασκαλάκη, ο οποίος πριν περίπου τρεις μήνες σε ερώτηση που του έκαναν για το αν θα επέστρεφε στην Ελλάδα είπε αποστομωτικά: «Θα γυρνούσα στην Ελλάδα αν οι νησίδες αριστείας αρχίσουν να αποκτούν κρίσιμη μάζα. Αν είμαι μία νησίδα σε έναν ωκεανό μετριότητας δεν θα ήθελα να γυρίσω».
Η απάντησή του, συνοψίζει όλη την αλήθεια της ελληνικής φαύλης πραγματικότητας. Την ώρα που σε παγκόσμιο επίπεδο η έρευνα και η επιστήμη εξελίσσονται με αλματώδεις ρυθμούς και τα ξένα πανεπιστήμια στρατολογούν τα καλύτερα μυαλά, στην κατά τα άλλα περήφανη Ελλάδα, προσπαθούμε ακόμα να ορίσουμε τι σημαίνει ακαδημαϊκό άσυλο…
Ας σταματήσουμε λοιπόν πλέον τις υποκριτικές δηλώσεις δήθεν εθνικής υπερηφάνειας και ας κάνουμε κάτι είτε για να φέρουμε πίσω τους άριστους ή έστω να φροντίσουμε να μην μας φύγουν.
