Το στοίχημα για τη χώρα ωστόσο είναι η σταθερότητα και η ανάπτυξη και όχι το χρέος. Προφανώς και η διευθέτησή του, διότι περί αυτού πρόκειται, θα βοηθούσε. Δεν είναι πανάκεια όμως και κυρίως πέρα από επικοινωνιακό πυροτέχνημα δεν μπορεί από μόνη της να λύσει τα προβλήματα της ρευστότητας, ούτε να καταστήσει τη χώρα μαγνήτη επενδύσεων.
Βιώνουμε άλλωστε εποχή εξαιρετικής αποεπένδυσης. Όχι τυχαία βέβαια και πέρα από το ψυχολογικό μασάζ για ανάπτυξη 2,7% το ΄17, το Δ.Ν.Τ. προβάλλει ως αναγκαίες τις μεταρρυθμίσεις για την αλλαγή της χώρας, καθώς δεν θα υπήρχε καμία ωφέλεια εφόσον γεννάμε νέα ελλείματα. Η ανάπτυξη ωστόσο είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης καθώς απαιτεί δομικές μεταρρυθμίσεις, ανασύσταση του παραγωγικού μοντέλου, κατανάλωση, επενδύσεις. Εξορθολογισμό και δραστική μείωση της φορολογίας με αντίστοιχη μείωση του κράτους. Δράσεις άμεσες με αξιοπιστία και υπευθυνότητα, στοιχεία που σήμερα απουσιάζουν από τους κυβερνώντες.
Αυτό το σήμα περιμένει η αγορά. Ανάπτυξη δεν είναι η οποιαδήποτε αύξηση του ΑΕΠ. Διότι άλλο είναι να είσαι μπαταξής χρωστώντας τους πάντες, υπερφορολογώντας και απομυζώντας τις όποιες καταθέσεις των πολιτών και διαφορετικό να έχεις αναδιαρθρώσει τις παραγωγικές δυνάμεις και την οικονομία, η οποία θα προσφέρει θέσεις εργασίας, επιχειρηματικότητα και θα παράγει πλούτο.
Οι συναγελαζόμενοι όμως της κυβέρνησης δεν εννοούν να προβούνε σε λελογισμένες πρακτικές οργάνωσης του κράτους με κανόνες και αξιοκρατία. Στην πραγματικότητα δεν έχουνε κανένα εκσυγχρονιστικό λόγο, καμία θέση ανασυγκρότησης και αξιοποίησης του δημόσιου τομέα, ως το κατεξοχήν πεδίο παρεμβάσεων, παρά στοχεύουν στη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας, ως μέρος της ακάθαρτης ψυχής του ανθρώπου, τους πόρους της ιδιωτικής οικονομίας και την προλεταριοποίηση των πολιτών. Η ταξική τους πολιτική πολλαπλασιάζει τους φτωχούς ενώ η χρεοκοπημένη ιδεολογία τους, ο άκρατος λαϊκισμός, η πολιτική εξαπάτηση και ενίοτε ένας χρυσαυγίτικος ψευτοπατριωτισμός κυριαρχούν και καπηλεύονται τη λαϊκή βούληση.
Τα δήθεν προοδευτικά κόμματα, οι αριστερές συνιστώσες των βοϊδόθρησκων εκλεκτών σύμφωνα με τον Τ. More, εξαπάτησαν τους πολίτες με αυταπάτες εξωπραγματικές. Ο ρόλος τους διαχρονικά ήταν καταλυτικός, καθώς αποτέλεσαν το σημαιοφόρο κάθε ψευδεπίγραφης απαίτησης, κάθε αερολογίας και κάθε συνδικαλιστικής διαστροφής. Σήμερα βρίσκονται εγκλωβισμένοι στις άφρονες πολιτικές τους, απογυμνωμένοι από ιδεολογικά και ηθικά ερείσματα και κύρια αποξενωμένοι από τον οργισμένο λαό. Το αδιέξοδο μεγαλώνει και η ώρα της εξόδου πλησιάζει.
