γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Η επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπήσει την κεντροαριστερά εξαϋλώθηκε. Το ζητούμενο δεν είναι οι μεταγραφές, οι πολιτικές συμμαχίες ή το υποτιθέμενο κοινό προοδευτικό κυβερνητικό πρόγραμμα που κάποιοι εναγωνίως ευαγγελίζονται.
Τα δομικά χαρακτηριστικά της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, ο μετριοπαθής πολιτικός της τόνος, οι φιλοευρωπαϊκές μεταρρυθμιστικές προσεγγίσεις και η αυστηρή της προσήλωση στην φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως αποτυπώθηκαν στην πρόσφατη διακυβέρνηση (1996-2003), δεν έχουν καμία σχέση με το διχαστικό λόγο, τις ύβρεις και τον άκρατο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι τελευταίοι αυτοί, για να θυμηθούμε τον Tocqueville, θα πρέπει να εκπαιδευτούν στη Δημοκρατία και στους Θεσμούς που αυτή έχει, επιδεικνύοντας τον αναγκαίο σεβασμό στις αρχές της και τους πολίτες.
Ως ιδεολογικά λάστιχα της ιστορίας, απαλλαγμένοι από τις ακαμψίες των κοινών θνητών (ειλικρίνεια, ευθύνη, ευθιξία, κτλ.) μοχλεύουν νέους αγανακτισμένους σπέρνοντας το μήνυμα της κοινωνικής δυστοπίας και της καταστροφής. Μια καταστροφολογία που επιδιώκει να αγκαλιάσει ένα συμφυρμό ανέστιων πολιτικά ανθρώπων, με μια πλασματική συνθηματολογία παροχολογίας, κοινωνικής δικαιοσύνης δήθεν και δίκαιης ανάπτυξης.
Διολισθαίνοντας ωστόσο στην ανυποληψία, όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Περισσότερο μάλιστα εκείνες των πρώην συντρόφων τους.
Η προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης όπως αρέσκονται να λένε, περνάει από την επικαιροποίηση του σύγχρονου γίγνεσθαι, του πολιτικού μανιφέστου του μεταμοντέρνου, το οποίο δεν εδράζεται σε μαρξιστικά μυθεύματα. Αλλά το εισόδιο στην επιχείρηση ώσμωσης της αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατία στέκει στο τραγικό της επιλογής από πάνω προς τα κάτω. Στους λογής ελιτίστες του ηθικού πλεονεκτήματος οι οποίοι αναζητούν τη δημιουργία ενός χούμο, ενός χυλού.
Στις υπόγειες διαδρομές, οι αριστερές κατεστημένες ελίτ, επιδιώκουν μια αναβίωση, εν μέρει εξαιτίας του ενοχικού δραματικού ρόλου που έπαιξαν στην αυξανόμενη ανισότητα και καταστροφή που προκάλεσαν. Επιπλέον θεωρούν πως αδικήθηκαν και η κοινωνία τους οφείλει δεύτερη ευκαιρία. Κάποιοι εξ αυτών μάλιστα πιστεύουν πως συνομιλούν με την ιστορία. Καθόλου άσχημα αν αναλογιστεί κανείς πως άλλοι επικοινωνούν με το Θείο και κατεβαίνουν στα πεζοδρόμια, μέρες που είναι…
Στην πραγματικότητα δεν έχουν κοινωνική ύπαρξη, ούτε εκτόπισμα πολιτικό στους κοινωνικούς χώρους, στα κινήματα, στα σωματεία επιστημόνων, στο φεμινισμό. Πολύ περισσότερο μάλιστα στα δημοτικά δρώμενα όπου εναγωνίως αναζητούν τον κορμό, για να προστεθούν ως “τσόντα” προκειμένου να υφαρπάξουν τη δόξα. Σε αυτές τις υπόγειες διαδρομές οι μάσκες των πεφωτισμένων πέφτουν αποκαλύπτοντας το φαιδρό από την αλήθεια. Οι δηλώσεις της πρότερης ώσμωσης στα τοπικά δημοτικά δρώμενα της πόλης των Τρικάλων πως “το εγχείρημα δεν ήταν επιτυχημένο και δεν πρόκειται ποτέ να επαναληφθεί”(30/5/19) είναι χαρακτηριστικές.
Για τους λογής γεφυροποιούς της Gauche caviar, τους ξενιστές της λήθης, η αξιοπρέπεια έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη.
