Πρόσφατα πάλι η Ακαδημία Αθηνών, υποδέχθηκε ως νέο μέλος της τον Ακαδημαϊκό και νομπελίστα οικονομολόγο κ. Χριστόφορου Πισσαρίδη, ο οποίος τόνισε πως «η οικονομική ανάπτυξη απαιτεί νέες τεχνολογίες που οδηγούν στην αύξηση της παραγωγικότητας, η οποία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη σταθερή ανάπτυξη».
Επιφανείς επιστήμονες συγκλίνουν στο ότι η αγορά μεταβάλλεται από την τεχνολογία και την καινοτομία. Πως με τη διάχυση της τεχνολογίας θα επέλθει περαιτέρω άνοδος και επομένως θα πρέπει να αποτελεί βασικό στοιχείο μιας αναπτυξιακής προοπτικής. Οι επενδύσεις δηλαδή στις νέες τεχνολογίες και στην περί αυτών εκπαίδευση, είναι το μοντέλο του μέλλοντος, γιατί αυτές θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας σε τομείς που σήμερα δεν υπάρχουν. Αυτονόητη κοινή λογική, γιατί ο γάιδαρος δεν πετάει.
Μετά από αυτές τις παραινέσεις λοιπόν, εντυπωσιάζει η δηκτική κριτική που άσκησε η εφημερίδα Wirtschaftswoche στο προσχέδιο που δόθηκε στους θεσμούς για την μεταμνημονιακή εποχή, καθώς αντικατοπτρίζει το πώς οι θεσμοί βλέπουν τις αναπτυξιακές επιλογές της κυβέρνησης. Ούτε αξιοπρέπεια ούτε υπερήφανη διαπραγμάτευση υπάρχει. Μπορεί κανείς να φανταστεί το μέγεθος των ανοησιών που θα περιείχε το κυβερνητικό σχέδιο.
Κλαυσίγελος. Θα μεγαλουργούσαμε με Κοιν.Σ.Επ. και συλλογικότητες, με προγράμματα τσάντας στο σχολείο, με αοριστολογίες περί δίκαιης ανάπτυξης σε πείσμα των δεκάδων αντικινήτρων στην αγορά. Θα υπερτόνιζε τις πλατιές προοδευτικές συμμαχίες, τις φαντασιακές πολυεπίπεδες μάχες, τις αναλυτικές διερευνήσεις για αναπτυξιακή προοπτική, παραγωγική ανασυγκρότηση, διαβούλευση κ.τ.λ. Γραφικότητες και αριστερίστικες ανοησίες. Μια άρνηση του πολιτικού φαντασιακού να δει την πραγματικότητα, καλυπτόμενο πίσω από αρρωστημένα ιδεολογήματα και μυθολογικές κατασκευές περί πλεονεκτήματος και πολιτιστικής ιδιαιτερότητας, που οδηγούν στα άκρα. Τα βιώσαμε και τα βιώνουμε καθημερινά.
Αλλά για τους αριστερούς μπουρζουάδες, που εξιδανικεύουν με αμπελοφιλοσοφίες την εξαπάτηση, οι ατάκες τελείωσαν και οι δηλώσεις αυταπάτης δεν βοηθούνε. Η αυξημένη εποπτεία που οι δανειστές μας επιβάλλουν οφείλεται στην αναξιοπιστία τους και στη μη υιοθέτηση ενός ρεαλιστικού προγράμματος ανάπτυξης, βιώσιμου και αποδεκτού, για την μεταμνημονιακή εποχή. Γιατί οι αγορές δεν είναι αγγελικά πλασμένες, παρά ένας κόσμος κερδοσκοπίας με κανόνες λάστιχο, που αναζητά θύματα χωρίς συναίσθηση. Την επιτήρηση την ασκεί η ίδια η αγορά, είχε πει ο Αλμούνια το Φεβρουάριο του 2009 στον Καραμανλή. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Όσο και να το τραβάνε λοιπόν επικοινωνιακά για καθαρή έξοδο και μη εφαρμογή των ψηφισμένων μέτρων, τα μέτρα είναι εδώ και πιθανά θα πλαισιωθούν από νέα μέτρα ενόψει της Δ΄ αξιολόγησης. Αυτό δείχνει η αναταραχή στις διεθνείς αγορές. Έχουν πει απίστευτα ψέματα αλλά η ώρα του λογαριασμού πλησιάζει.
