Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών με γραφεία κοντά στα μέρη καταστροφών φροντίζει στο «μοίρασμα» και προώθηση προσφύγων σε διαφορές χώρες σε όλο το κόσμο. Έτσι για παράδειγμα που ζω και ξέρω 3,000 Σομαλοί έχουν έρθει στη Φιλανδία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έφυγαν από τη χώρα τους εθελοντικά και οικογένειες και περιούσιες έχουν αφήσει πίσω τους χωρίς τη θέληση τους και βέβαια ποτέ δεν ονειρευτήκαν να έρθουν στη Φιλανδία. Οι περισσότεροι παθαίνουν σοκ μέσα στους πρώτους τρεις μήνες και ένα ποσοστό από αυτούς χρειάζεται ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για να αντέξει τις καιρικές συνθήκες και την έλλειψη ήλιου. Επειδή η Φιλανδία είναι αραιοκατοικημένη για να βρουν δουλειά (οικονομικά και εργοστασιακά κέντρα) οι περισσότεροι από αυτούς ζουν στις τρεις μεγαλύτερες φιλανδικές πόλεις και κυρίως στο Ελσίνκι όπου μπορούν να έχουν και περισσότερη την αίσθηση κοινότητας. Έτσι λοιπόν 2,200 Σομαλοί ζουν σε μια πόλη 300,000 κατοίκων ήτοι 0,7% του πληθυσμού. Αυτοί έχουν κάνει και παιδιά που πολύ φυσιολογικά είναι περισσότερο Φιλανδοί παρά Σομαλοί μιας και ποτέ δεν γνώρισαν και πιθανώς ποτέ δεν θα γνωρίσουν (γιατί απλά δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν) την Σομαλία με τους θρησκευτικούς και κοινωνικούς περιορισμούς. Αυτοί πια δεν είναι πρόσφυγες αλλά όσο και να δυσκολεύονται να το αποδεχτούν κάποιοι …αληθινοί Φιλανδοί είναι Φιλανδοί και μάλιστα αληθινοί με όλα τα φιλανδικά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς. Αντίστοιχα υπάρχουν κοινότητες από Νοτιαμερικανούς, Σουδανούς, Ιρακινούς, Ιρανούς, Κονγκολέζους, Αφγανούς ακόμα και Σέρβους ή Κροάτες που έτρεχαν για να σώσουν τη ζωή τους και έχουν ενσωματωθεί σε τέτοιο σημείο, έχουν κάνει οικογένειες με δικαιώματα στη Φιλανδία που κάνει σχεδόν αδύνατη την επιστροφή τους στη πατρίδα τους. Αυτό ένα κράτος πρόνοιας το αναγνωρίζει και από τη στιγμή που πληρούν όλες τις υποχρεώσεις τους (ακόμα και να υπηρετήσουν στον φιλανδικό στρατό που είναι υποχρεωτικός όπως ακριβώς και ο ελληνικός) τους δίνει και τη φιλανδική υπηκοότητα που συμπεριλαμβάνει και το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεστε.
Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που δεν είχαν τον χρόνο να περάσουν και να δώσουν ραντεβού με τον αντιπρόσωπο του ΟΗΕ στην Τεχεράνη η στο Νταρφούρ και απλά έτρεχαν απεγνωσμένα ακλουθώντας όνειρα και μύθους για ευρωπαϊκούς παραδείσους ευκαιριών. Εμείς οι ίδιοι οι ευρωπαίοι δεν είμαστε αυτοί που αυτοδιαφημιζόμαστε σαν η ήπειρος των ίσων ευκαιριών και προστάτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Αυτοί λοιπόν είναι διατιθέμενοι να περάσουν φαράγγια και γκρεμούς για να βρεθούν σε αυτό το παράδεισο κι αν ξεκινάνε από την ανατολή καταλήγουν στη Φιλανδία αν ξεκινάνε από τη Μεσόγειο βρίσκονται στην Ελλάδα. Και γι αυτούς το φιλανδικό κράτος έχει προβλέψει. Έτσι όπως είναι το δημοσιονομικό σύστημα στην Φιλανδία δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να ζήσει παράνομα για μεγάλο διάστημα, αργά η γρήγορα θα περάσει από το δημόσιο κι εκεί θα πιαστεί όποτε οι περισσότεροι φροντίζουν να «πιαστούν» από την αρχή και ακλουθούν τον νόμο που τους κρίνει και τους ενσωματώνει η τους στέλνει από εκεί που ήρθαν. Έτσι λοιπόν έχουμε την τρίτη μαγική λέξη, λειτουργία του «δημοσιονομικού» συστήματος.
Και τέλος έχουμε τους οικονομικούς μετανάστες που έρχονται η μέσω Ευρώπης κάνοντας χρήση την ελεύθερη διακίνηση η από άλλες χώρες με βίζα. Αλλά ακόμα και για τους ενδοκοινοτικούς δεν διαφέρουν οι διαδικασίες. Οι έλληνες μετανάστες που έρχονται ειδικά τα τελείται δυο χρόνια απελπισμένοι από την κατάσταση στην Ελλάδα δεν χρειάζονται μεν βίζα αλλά η παραμονή τους περιορίζεται στους τρεις τουριστικούς μήνες. Μέσα σε αυτό το διάστημα αν θέλουν να παραμείνουν και να μπουν στο σύστημα (που τους επιτρέπει από το να νοικιάσουν σπίτι, να ανοίξουν τραπεζιτικό λογαριασμό μέχρι του να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη) πρέπει να βρουν δουλειά και να αποδείξουν ότι ήρθαν εδώ για να συμμετάσχουν και να προσφέρουν. Αν δεν μπεις στο σύστημα τότε υποχρεωτικά και από μόνος σου φεύγεις. Δεν μπορείς να επιβιώσεις αν δεν μπορείς να εξασφαλίσεις τα απαραίτητα όπως είναι η στέγη, το φαγητό και η περίθαλψη.
Εκεί που απέτυχε λοιπόν το Φιλανδικό σύστημα – συμπεριλαμβανόμενων της κυβέρνησης, των κομμάτων και των φορέων – ήταν στο να ενημερώσει τον πολίτη στα πως και γιατί και να μην τον αφήσει να χρησιμοποιηθεί από ξενοφοβικές και ρατσιστικές κραυγές γιατί τίποτα άλλο δεν φταίει στους Φιλανδούς όσο αφορά τους μετανάστες απεναντίας το κράτος τους προστατεύει και κρατεί και τις απαραίτητες ισορροπίες εσωτερικές και διεθνείς ανάλογα με τις υποχρεώσεις του σαν μέλος της διεθνής κοινότητας.
Το ελληνικό κράτος και αυτό το λέω με πολύ πόνο έχει αποτύχει σε όλες τις «μαγικές» λέξεις για το θέμα της μετανάστευσης και ο πόνος είναι διπλός γιατί εγώ ο ίδιος είμαι μετανάστης. Καταρχήν δεν υπάρχει και δεν υπήρχε ένα δημοσιονομικό σύστημα που να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία του κράτους αλλά ένα συνονθύλευμα νόμων που πολλές φορές ο ένας απορρίπτει τον άλλο και η ερμηνεία τους εξαρτάτε από τον κάθε ένα που αναλάμβανε την εκτέλεση του είτε λεγόταν δικαστικός, χωροφύλακας ή δημόσιος υπάλληλος. Άρα μορφές παρανομίας η νομιμότητας βρίσκονταν πάντα υπό αμφισβήτηση. Ένα κράτος και ένα ολόκληρος λαός που θεωρούσε και θεώρει το μπαξίσι κάτι νόμιμο και ηθικό εκπαιδεύοντας έτσι δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στον χρηματισμό και τη διαφθορά. Η διαφθορά από κοινωνικό φαινόμενο στην Ελλάδα έγινε εγκληματικά κοινωνικά αποδεκτό.
Η μετανάστευση έγινε μέρος καιροσκοπικών πολιτικών παιχνιδιών με πρώτο διδάξαν τον σημερινό πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά και το ΠΑΣΟΚ να το κάνει επιστήμη. Η ανεξέλεγκτη παράνομη μετανάστευση στην Ελλάδα άρχισε με το άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία για να «σώσουμε» τα αδέλφια μας στη Βόρεια Ήπειρο χωρίς καμία προετοιμασία και καμιά νομική υποστήριξη. Και από τη στιγμή που η πολιτική εξουσία αδιαφόρησε η εκτελεστική αποφάσισε να βγάλει και κανένα φράγκο. Αλλά το μεταναστατευτικό πρόβλημα και οι παράνομοι μετανάστες είναι το μικρότερο πρόβλημα – και μη το χλευάσετε γιατί αλλιώς η Ελλάδα δεν θα βρισκόταν στη σημερινή κατάσταση – από όσα προβλήματα αντιμετωπίζει μια χώρα χωρίς σωστό δημοσιονομικό πρόβλημα. Βασικά για δεκαετίες η Ελλάδα ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας με ψευδαισθήσεις Καγιέν και διακοποδανείων.
Η νομιμοποίηση είναι η επομένη μαγική λέξη κλειδί γιατί με την νομιμοποίηση ένα κράτος εξασφαλίζει και την επιλογή αυτών που έχουν τα απαραίτητα για να μείνουν και να καλύψουν τις ανάγκες της χώρας από αυτούς που δεν θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν ακόμα και τα απαραίτητα για να επιβιώσουν και να γίνουν παραγωγικά μέλη της κοινωνίας με τον ένα η με τον άλλο τρόπο. Παράλληλα προστατεύει το σύστημα (κράτος πρόνοιας) από τυχών ανεξέλεγκτες εξελίξεις που μπορούν να προκαλέσουν ακόμα και την κατάρρευση τους συστήματος όπως ακριβώς έγινε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
Και τέλος η πληροφόρηση, όπως στη Φιλανδία έτσι και στην Ελλάδα υπάρχει τρομακτική έλλειψη πληροφόρησης έτσι να μένουν νέο-ναζιστικά, φασιστικά, ρατσιστικά κόμματα στην ουσία τους αντί-δημοκρατικά και εγκληματικά παράσιτα να εκμεταλλεύονται φοβισμένους πολίτες και να βάζουν σε δημοκρατικές βουλές αντιπροσώπους. Κι όσο πιο γρήγορα ξεκινά αυτή η εκπαίδευση ενημέρωση τόσο το καλύτερο γιατί ελληνικότατα όπως είπε και ο Κολοκοτρώνης το μέλλον μας δεν είναι ούτε στα όπλα ούτε στις κραυγές αλλά στα εκπαιδευτήρια/σχολεία/πανεπιστήμια
Ολόκληρο το άρθρο του Θάνου Καλαμίδα στο περιοδικό του apopseis με θέμα «Ομογένεια και Μετανάστευση»
