Πριν από δυο χρόνια φιλανδικό δικαστήριο πήρε μια απόφαση σχετικά με μια υπόθεση μου. Το δικαστήριο – επικαλούμενο στη συνέχεια φόρτο εργασίας – «ξέχασε» να με ενημερώσει τόσο για την εκδίκαση όσο και για την απόφαση. Παράλληλα η απέναντι πλευρά μετά από δύο μήνες αποφάσισε να ανακαλέσει την όλη υπόθεση και να θεωρήσει το θέμα λήξαν κάνοντας και τα απαραίτητα αιτήματα που τα όποια έγιναν αποδεκτά από το δικαστήριο. Την ίδια στιγμή εγώ ζούσα στην απόλυτη άγνοια για όλα όσα συνέβαιναν. Ξαφνικά ο ενάγων άλλαξε γνώμη και επικαλούμενος την αρχική απόφαση αποφάσισε να την κοινοποιήσει στην κρατική εταιρία που συλλέγει τις αγωγές και να μου στείλει την αστυνομία με την ειδοποίηση ότι αν δεν ταχτοποιήσω την υπόθεση μου εντός τριών ημερών θα αρχίσει το πάγωμα των λογαριασμών μου και η κατάσχεση της ιδιωτικής μου περιουσίας. Εγώ στην Ιταλία υπέγραφα βιβλία και στη Βιέννη έκανα ομιλίες σε απόλυτη άγνοια για το τι συνέβαινε.
Έτσι έφτασα στο Ελσίνκι και με περίμεναν χαρτιά και ανακοινώσεις κάτω από την πόρτα μου όλες στα φιλανδικά με διαφορές ειδοποιήσεις και απειλές. Και από κει ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου περιορισμένος στις ώρες …για το κοινό. Η πρώτη κίνηση ήταν προς την υπηρεσία που έκανε τις ενέργειες με την αστυνομία μπας και καταλάβω τι συμβαίνει. Εκεί βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν κύριο που η πρώτη του ερώτηση ήταν …από πού είμαι! Μετά την δήλωση Έλληνας άκουσα έναν εκκωφαντικό αναστεναγμό και μετά ήρθε η αποστομωτική απάντηση, «Έλληνας, ε κάνε ότι όλοι οι Έλληνες. Μην πληρώσεις!» Το σοκ ήταν τόσο ισχυρό ώστε καταφεύγοντας στην άρνηση και προσποιούμενος ότι δεν κατάλαβα ξαναέκανα την ερώτηση, γιατί μου ήρθαν αυτά τα χαρτιά, τι αφορούν και πως γίνεται να παίρνω τέτοια χαρτιά χωρίς προηγούμενη ενημέρωση. Η απάντηση ήρθε σαν χαστούκι. «έτσι δεν κάνετε εσείς οι Έλληνες; Ε, μην πληρώσεις!» και συμπληρώνοντας κάτι στα φιλανδικά με τρόπο που ήταν σίγουρος ότι δεν κατάλαβα λέξη …μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Όταν είσαι ξένος σε μια χώρα, αδιάφορο πόσα χρόνια ζεις σε αυτήν, υπάρχει πάντα αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ σιγουριάς και φοβίας ότι ζεις σε ένα περιβάλλον που μπορεί να γίνει και εχθρικό. Πάντα σε άρνηση του προσβλητικού ύφους αποφάσισα να τον ξαναπάρω τηλέφωνο. Άλλωστε στα χαρτιά που είχα βρει, το όνομα του και το τηλέφωνο του ήταν υπογραμμισμένο με την παρατήρηση εάν είχα πρόβλημα να τον πάρω τηλέφωνο μεταξύ εννέα και δώδεκα το πρωί. Έτσι ξαναπήρα τηλέφωνο και ο κύριος μου απάντησε με την ίδια ευγένεια, «Α, ο Έλληνας πάλι. Ξέρεις εδώ δουλεύουμε, δεν είναι Ελλάδα και δεν έχω χρόνο να μιλώ μαζί σου!» στην παρατήρηση μου ότι είναι υποχρεωμένος να μου δώσει τις πληροφορίες που χρειάζομαι μου απάντησε εξίσου δεικτικά ότι και η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει τα δάνεια της!
Αυτή τη στιγμή που σας περιγράφω αυτή τη συζήτηση σαφώς είμαι πιο ήρεμος αλλά από ότι φαντάζεστε εκείνες τις στιγμές μόνο ήρεμος δεν ήμουν. Αλλά πριν καταλάβω τι συμβαίνει δεν μπορούσα να κάνω τίποτα και πληροφορίες τουλάχιστον εγώ από τον συγκεκριμένο κύριο – που ήταν και ο μόνος που μπορούσε να με πληροφορήσει – δεν θα έπαιρνα. Αλλά κάποιος έπρεπε να μιλήσει μαζί του και να καταλάβει τι συμβαίνει. Έτσι τηλεφώνησα σε φίλη δημοσιογράφο να με βοηθήσει. Καταλαβαίνοντας την ανησυχία μου που με ταχύτητα κόντευε να μεταβληθεί σε πανικό η συγκεκριμένη φίλη άρχισε τα τηλέφωνα. Στο δεύτερο τηλέφωνο ήμουν μάρτυρας.
Αφού του διάβασε τον αριθμό της απόφασης και του έδωσε τα δικά μου και τα δικά της στοιχεία του έκανε ακριβώς τις ίδιες ερωτήσεις που είχα κάνει κι εγώ νωρίτερα. Τώρα εσείς σίγουρα θα περιμένατε μια διαφορετική συμπεριφορά αλλά δυστυχώς και οι δυο μας δεν είχαμε σκεφτεί ένα σημαντικό στοιχείο. Αφού την άκουσε ο συγκεκριμένος κύριος την ρώτησε αυστηρά, «εσύ από πού είσαι;» Η κοπέλα του απάντησε εξίσου δεικτικά, Φιλανδία! «Α, είσαι μια από …αυτές! Δεν μιλάω σουηδικά και καιρός να μάθεις εσύ …φιλανδικά!»
Στη Φιλανδία από τη γέννηση του κράτους υπάρχει η σουηδόφωνη μειονότητα που αποτελεί περίπου το 10% του πληθυσμού. Σύμφωνα με το φιλανδικό σύνταγμα όλα τα δημόσια έγραφα είναι σε δυο γλώσσες και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υποχρεωμένοι να μπορούν να μιλήσουν και τις δυο γλώσσες. Όσοι έχουν επισκεφτεί τη Φιλανδία έχουν παρατηρήσει ότι ειδικά στα νότια και τα παραθαλάσσια μέρη όλες οι πινακίδες είναι γραμμένες και στις δυο γλώσσες. Ακόμα και στο σινεμά οι υπότιτλοι είναι και στις δυο γλώσσες και φυσικά υπάρχει τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό κρατικό κανάλι για τους σουηδόφωνους. Για πάνω από ενενήντα χρόνια που υπάρχει το φιλανδικό κράτος οι δυο γλωσσικές κοινότητες έχουν ζήσει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και προστριβές. Μέχρι που εμφανιστήκαν οι Αληθινοί Φιλανδοί (ξέρετε για ποιους μιλώ, τους μαυροφορεμένους υπερπατριώτες που πιστεύουν ότι η Φιλανδία ανήκει μόνο στους Φιλανδούς και δει τους φιλανδόφωνους) χαρακτηριστική η δήλωση του αρχηγού των Αληθινών Φιλανδών μέσα στο φιλανδικό κοινοβούλιο πριν από μερικά χρόνια προς Βουλευτή και γνωστή ακτιβιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Φιλανδία του Σουηδόφωνου κόμματος, «άντε μωρή βρώμα στη Σουηδία και φύγε από δω.»
Η συνέχεια επί τηλεφώνου. Ο κύριος συνέχισε να προσβάλει την φίλη μου μιμούμενος την προφορά της και στο τέλος της είπε. «εσύ είσαι μια χαζούλα Σουηδέζα και ο Έλληνας σε δουλεύει και λέει ψέματα όπως όλοι οι Έλληνες. Άστο να μην πληρώσει και θα του δείξουμε εμείς γιατί όχι μόνο ξέρει αλλά έχει βάλει και την υπογραφή του που την έχω τώρα μπροστά μου!»
Η φίλη μου είχε τρελαθεί και τελειώνοντας το τηλέφωνο έτρεμε ολόκληρη. Ήταν τόσο πολύ σοκαρισμένη με το ύφος και το ήθος που όπως έλεγε και η ίδια στη συνέχεια αν και έπρεπε να του απαντήσει ανάλογα προβάλλοντας και την επαγγελματική της ιδιότητα – είναι γνωστή στη Φιλανδία δημοσιογράφος στο κρατικό κανάλι – είχε μουδιάσει τόσο πολύ που δεν μπορούσε καν να σκεφτεί. Αλλά τουλάχιστον μέσα στη βλακεία του κυρίου είχαμε βρει και μια απάντηση. Επομένη κίνηση τα δικαστήρια αλλά κι αυτό έπρεπε να περιμένει για την επομένη και τις ανάλογες ώρες του κοινού.
Την επομένη στα δικαστήρια μας περίμενε η επομένη έκπληξη. Ένας φάκελος αρκετά μεγάλος για να κάνει τριλογία του μεγέθους του Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Με σειρά από αιτήσεις αποφάσεις και ξανά αιτήσεις και ξανά αποφάσεις. Σε όλα τα έγγραφα υπήρχε η υποσημείωση ότι πρώτον επειδή δεν μιλώ φιλανδικά όλα τα έγραφα έπρεπε να μου κοινοποιηθούν στα αγγλικά και δεύτερο ότι για όλες τις αποφάσεις έπρεπε να ενημερωθώ. Όλες οι αποφάσεις μέσα στο φάκελο ήταν σε δυο αντίτυπα, ένα στα φιλανδικά και ένα στα αγγλικά μόνο που …ποτέ δεν μου κοινοποιήθηκαν! Σε ερώτηση προς τον υπεύθυνο της υπόθεσης δικαστικό υπάλληλο η απάντηση που ήρθε ήταν σε διπλή φάση αποστομωτική. «Ξέρετε τι φόρτος εργασίας υπάρχει εδώ μέσα; Που να στέλνουμε στον καθένα το κάθε αντίτυπο; Άσε που αυτοί οι ξένοι μια μέρα είναι εδώ μια μέρα είναι εκεί.» και κοιτάζοντας εμένα ρώτησε στα αγγλικά «από πού είσαι;» Η μαγική ερώτηση. Στην απάντηση Ελλάδα κούνησε το κεφάλι της και είπε στα …φιλανδικά, «Έλληνας, σιγά μην στο στέλναμε και στην Ελλάδα!» και έφυγε αφήνοντας μας τον φάκελο. Αυτή τη φορά η φίλη μου είχε επιδείξει την δημοσιογραφική της ταυτότητα. Εγώ δεν τόλμησα να δείξω τη δικιά μου γιατί είχα ήδη την εμπειρία τον τελευταίο καιρό που κάποιος με ρώτησε, Έλληνας και που τη βρήκες τη δημοσιογραφική ταυτότητα;
Στο φάκελο ανακαλύψαμε ότι πραγματικά υπήρχε απόφαση αλλά είχε αναιρεθεί με άλλη απόφαση στη συνέχεια και πριν από πέντε μήνες υπήρχε μια τελεσίδικη απόφαση που με απέλασε από κάθε θέμα χωρίς βέβαια αυτό να απορρίπτει μελλοντική αίτηση και επανεξέταση του θέματος. Ένα δικαστικό γαϊτανάκι αλλά το σημαντικό ήταν ότι η τελευταία απόφαση απέρριπτε αυτήν που είχε στηριχτεί η δίωξη μου. Άρα ο «ευγενικός» κύριος είχε στηριχτεί σε μια απόφαση που είχε ήδη αναιρεθεί αλλά φυσικά δεν είχε ενδιαφερθεί να επιβεβαιώσει τίποτα στηριζόμενες στο λόγο του ενάγοντα!
Από κει και πέρα ξεκίνησε καινούργιο τρέξιμο πάλι με τον ευγενικό κύριο. Η αντίδραση του όταν η φίλη μου του ανακοίνωσε ότι έπρεπε να σταματήσει όποια ενέργεια και ότι μάλιστα αν έλεγχε το ηλεκτρονικό του ταχυδρομείο θα έβρισκε αποδείξεις γιατί έπρεπε να σταματήσει ήταν …πάλι αποστομωτική. «και που ξέρω ότι ο …Έλληνας λέει την αλήθεια!» Βρε άνθρωπε το χαρτί που έχεις είναι από το δικαστήριο και μπορείς να το επιβεβαιώσεις. «Και αυτό σημαίνει ότι λέει την αλήθεια; Εγώ θέλω επιβεβαίωση από αυτόν που έκανε την αγωγή για να σταματήσω,» της είπε. Και πιο χαμηλόφωνα και συνωμοτικά «και που είναι και Φιλανδός!»
Όπως φαντάζεστε εδώ σας γράφω μόνο το αποκορύφωμα των όσων συνέβησαν τις τελευταίες πέντε εργάσιμες μέρες. Παράλληλα και επειδή χρειάστηκα την βοήθεια διαφόρων υπηρεσιών ζήσαμε στιγμές απερίγραπτου κάλους που μόνο η δήλωση ότι είμαι Έλληνας σήμαινε ότι είμαι ψεύτης, παραχαράκτης, απατεώνας και δεν ξέρω τι άλλο. Σημαντικό ότι ο δικηγόρος που προσέτρεξα όπως είναι φυσικό σαν πρώτη αντίδραση μου είπε, «λυπάμαι αλλά θα σε …» και χρησιμοποίησε γνωστή βρετανική βρισιά που αρχίζει με το γράμμα F.
Τώρα δυο πράγματα. Ξέρω ότι οι περισσότεροι από την άνεση σας και διαβάζοντας στην οθόνη το τι μου συνέβη αφού βρίσατε χρησιμοποιώντας την γνωστή βρετανική βρισιά που αρχίζει με το γράμμα F εξελληνισμένη απορείτε γιατί δεν το κυνηγώ. Να κάνω μήνυση, να πάρω τηλέφωνο το αφεντικό του, να γράψω κάτι… να κάνω μήνυση που; Στον ένστολο ιδεολογικό του σύντροφο; Στον ομοϊδεάτη του προϊστάμενο; Και με ποιες πλάτες; Όταν είπα σε ένα έντυπο που συνεργάζομαι να γράψουμε ένα άρθρο η απάντηση ήταν αποστομωτική, μα γιατί θέλεις να ταράξεις τα νερά αφού όλα τέλειωσαν καλά για σένα; Όταν είπα ότι μπορεί να μου ξανατύχει και πάλι να μην το μάθω παρά τη τελευταία στιγμή και μάλιστα πολύ αργά η απάντηση ήταν, πρέπει να μάθεις πως δουλεύει …η Φιλανδία!!! Προτιμάω να μην γράψω τι απάντηση πήρα από την οργάνωση που κατά περιόδους συνεργάζομαι για τον απλό λόγο ότι …ντρέπομαι γι αυτούς και ειδικά για τους Φιλανδούς συνεργάτες μου, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που και αυτοί επικαλεστήκαν στο αίσιο πέρας της υπόθεσης. Για την ελληνική πρεσβεία απλά ούτε το σκέφτηκα για όσους ρωτάνε για σειρά από λόγους πέρα από τους ευνόητους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω και είμαι σίγουρος ότι δεν θα είναι και η τελευταία. Όλες οι χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης μέσα στα όρια εναρμόνισης των νόμων τους έχουν χαράξει ένα νομικό πλαίσιο που προστατεύει τον πολίτη και την κοινωνία. Δυστυχώς όμως αυτοί που εφαρμόζουν τον νόμο, από τους δικαστές μέχρι τους ένστολους είναι άνθρωποι που δεν έχουν συνείδηση του ρόλου τους. Πολύ περισσότερο ποτέ δεν ομολόγησαν ότι οι προσωπικές τους ιδέες είναι σε σύγκρουση με τον ρόλο τους και μπορεί να προστατεύουν τις ιδέες τους αλλά κάνουν κακό στη κοινωνία. Και αυτή τη φορά εγώ είχα τον τρόπο να βρω την άκρη αλλά τι θα συμβεί την επομένη και τι συμβαίνει με τον απλό μετανάστη που μπορεί να χαθεί μέσα στην γραφειοκρατία ή τη θελητή η αθέλητη τρικλοποδιά που θα του βάλει ο κάθε ανόητος υπάλληλος που συνειδητά υπέρβαινε τον ρόλο του.
Καιρό τώρα προσπαθώ να πω ότι για τον ρατσιστή δεν υπάρχουν νόμιμοι και μη νόμιμοι μετανάστες. Υπάρχουν απλά ..μη Φιλανδοί αδιάφορα ότι άλλου και γι αυτόν το λόγο τους κυνηγούν. Και αυτή τη στιγμή στη περισσότερη Ευρώπη η «μόδα» είναι οι Έλληνες. Τώρα για σκεφτείτε να χρειαστώ τον ‘ευγενικό’ κύριο γιατί με χτύπησαν η με απείλησαν με όπλο καλυμμένοι από τη βουλευτική ασυλία κάποιοι από τους μαυροντυμένους Αληθινούς Φιλανδούς (εδώ εσείς μπορείτε να αντικαταστήσετε το όνομα με ελληνικό), νομίζετε ότι θα με αγκαλιάσει και θα με υποστηρίξει; Η ο ομοϊδεάτης του ένστολος που το πιθανότερο είναι ότι μέσα από τη στολή του φοράει το μαύρο μπλουζάκι με το γνωστό σηματάκι;
Η αλήθεια είναι ότι η Θέμις είναι τυφλή αλλά δυστυχώς αυτοί που την ντύνουν και την φροντίζουν την έχουν αφήσει γυμνή και μέσα στη τύφλα της δεν μπορεί να το δει. Και αυτή η αρρώστια πολύ φοβάμαι είναι παγκόσμια αυτή τη στιγμή και πάει παρέα με τον ρατσισμό και την προκατάληψη όπως και η βλακεία.
