Guest

Η θέα που πάντα με τρόμαζε

Όταν ήμουν μικρότερος, είχα κάμποσους λόγους να φοβάμαι. Μην ξεχνάμε πως όλα τα παιδιά φοβούνται τον «μπαμπούλα». Τώρα όμως; Τώρα που μεγάλωσα; Τώρα που έμαθα πως ο μπαμπούλας και πολλά άλλα ήταν απλά κολπάκια των μεγαλύτερων για να μας τρομάζουν και έτσι να πέσουμε νωρίς για ύπνο, να φάμε όλο το φαγητό μας και να μην κάνουμε φασαρία; Τώρα που μεγάλωσα τι έμαθα τελικά; Έμαθα πως πάντα θα υπάρχει κάτι να μας τρομάζει… και για να μην κάνουμε φασαρία, και για να τρώμε όλο μας το φαΐ (αν είμαστε από τους τυχερούς που εργαζόμαστε για 500 ευρώ τον μήνα), αλλά πάνω απ’ όλα για «να πηγαίνουμε νωρίς για ύπνο». Με ό,τι συνεπάγεται αυτό!

Στο βίντεο με τους άντρες των ΜΑΤ που κλέβουν το περίπτερο, μέτρησα  40 (ίσως και παραπάνω) μηχανές, που τις καβαλούσαν κάποιοι «πραίτορες» με γκλοπ και τρομοκρατούσαν, με τις «ξερογκαζιές» και τις κόρνες, κραδαίνοντας τα γκλοπ τους στον αέρα. Τώρα, αυτά τα παιδιά που καλούνται να κάνουν τη δουλειά τους και ίσως να μην παίρνουν παραπάνω χρήματα από μένα, δεν με περνάνε 2-3 χρόνια στην ηλικία. Ίσως να τους περνάω εγώ καμιά δεκαπενταριά. Μπορεί και είκοσι.

Η αίσθηση, όμως, η ίδια. Μπροστά σε αυτή τη θέα, γίνομαι πάλι ένας φοβισμένος δεκαπτάχρονος που ψάχνει τρόπο να γυρίσει γρήγορα στη μητέρα του. Εκεί όλοι οι φόβοι φεύγουν.

…Η θέα. Αυτή η θέα πάντα με τρόμαζε.




το άρθρο δημοσιεύθηκε και στο protagon.gr

Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο
Ο Νεκτάριος Τσεσμελόπουλος είναι σχεδιαστής Πολιτικού Μηχανικού & Αρχιτέκτονα. Εργάζεται σε ΝΠΙΔ και ως dj. 

Η θέα που πάντα με τρόμαζε

του Νεκτάριου Τσεσμελόπουλου.

Παρακολούθησα το βίντεο με τους άντρες των ΜΑΤ να κλέβουν το ψυγείο του περιπτερά στην πλατεία Εξαρχείων. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς που στις καταλήψεις του 1990-91 (βλ. δολοφονία Τεμπονέρα) συμμετείχα κανονικά, ως μαθητής, στις τότε μεγάλες κινητοποιήσεις. Είναι μια περίοδος η οποία με σημάδεψε για πάντα και με έκανε να βλέπω τα πράγματα με άλλο μάτι. Ξαφνικά έπρεπε να ωριμάσω βλέποντας πως κάποια παιδιά που τότε με περνούσαν 2-3 χρόνια είχαν την εξουσιοδότηση από την κυβέρνηση και τους νόμους να επιβάλουν την τάξη. Τα χρόνια πέρασαν, δεν είμαι πια 17 ετών, αλλά 41. Τότε μετά τα επεισόδια, συνέχισα να πηγαίνω στο φροντιστήριό μου στην πλατεία Κάνιγγος... κάθε 5 βήματα που έκανα πάντα γυρνούσα να κοιτάξω πίσω μου διότι ένιωθα πως με παρακολουθούσαν. Ήταν αρκετά μεγάλο το σοκ της εικόνας των δυνάμεων των ΜΑΤ να χτυπούν ανελέητα συμμαθητές μου, τους οποίους τους τραβούσαμε από τα ρούχα για να τους γλιτώσουμε από τις κλωτσιές που δέχονταν στα κουλουριασμένα κορμιά τους. Ψυχολογικά, αυτή η μορφή που χαρακτηρίζεται από ασπίδα, γκλοπ και κράνος, την ένιωθα ως μια μορφή που προκαλεί τρόμο και πόνο. Θα μου πεις... αυτός είναι ο στόχος. Ίσως.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο